وقوع حادثه همواره با اضطراب و نگرانی برای فرد آسیب دیده و اطرافیانش همراه است؛ حالا فردی که در این شرایط قرار دارد باید با سازمان‌های امدادی تماس بگیرد و درخواست کمک کند. گوشی تلفن را در دست می‌گیرد و باید در کمترین زمان شماره مرکز امدادی مورد نظرش را به یاد آورده و شماره گیری کند.
مثلاً به ۱۱۰ (فوریت های پلیسی) به ۱۱۵(اورژانس) و همچنین به ۱۲۵(آتش نشانی) ۱۲۳ (اورژانس اجتماعی) ۱۱۲(سازمان امداد و نجات هلال احمر) و دهها شماره امدادی دیگر. مهمترین موضوع به جز به یاد آوردن شماره امدادی مورد نظر؛ انتخاب سازمان امدادی مربوطه است، ممکن است، حادثه ابعاد مختلفی داشته باشد و ضروری باشد دو ارگان امدادی مراجعه کنند؛ این موضوع یعنی تماس با دو شماره تلفن امدادی که شرایط را دشوار می کند.
کشورهای توسعه یافته۳۰، ۴۰ سال است این مشکل را رفع کرده‌اند و فرماندهی واحد و شماره ثابتی برای اعزام تیم امدادی هنگام بروز بلایای طبیعی و انسان ساخت در نظر گرفته اند؛ فرماندهی واحد در هنگام بروز بلایا می‌تواند تشخیص دهد که کدام ارگان امداد رسان حضور موثر تری خواهد داشت. بطور مثال در کشورهای انگلستان شماره واحد ۹۹۹، آمریکا ۹۱۲ و اتحادیه اروپا و ترکیه شماره واحد ۱۱۲ را برای تداخل نکردن وظایف و حضور به موقع نیروهای امدادرسان در سر حادثه در نظر گرفتند.
به عنوان مثال سازمان ملی شرایط اضطراری در کشورهای روسیه و امریکا در یک ارگان ادغام شدند و در نتیجه زمان رسیدن نهادهای امداد رسان بسیار کوتاه شده است؛ در برخی دیگر از کشورها یک سازمان هماهنگ کننده مرکزی وجود دارد و دیگر ارگان امدادی، ساز و کار خودشان را دارند و تنها سازمان هماهنگ کننده، وظیفه سازماندهی میان نهاد های امدادی را دارد. در ساختمان مرکزی نماینده‌ای از تمام نهادهای امدادی حضور دارند و در هنگام تماس، ماموران ارگان مربوطه به محل حادثه اعزام می شوند.
در ایران نیز ضرورت ایجاد یک تلفن ثابت برای ارگان‌های امدادی از سال‌های قبل دیده شده بود، در ابتدای دهه ۹۰ شمسی یک مطالعه تطبیقی با دیگر کشورها درباره تعیین شماره واحد امدادرسانی انجام شد که به دلایل نبود بودجه بلاتکلیف ماند.
در نخستین جلسه ستاد مدیریت بحران کلانشهر تهران در دولت سیزدهم در آذرماه سال گذشته بار دیگر ضرورت راه اندازی مرکز اعزام مشترک و شماره تماس واحد امدادی دیده به تصویب رسید، در این جلسه به سازمان پیشگیری و مدیریت بحران شهر تهران مأموریت داده شد تا با مشارکت سازمان‌ها و دستگاه‌های ذیربط نسبت به راه اندازی این شبکه اقدام کند. شهردار تهران نیز این موضوع را یکی از کلان پروژه‌های شهر تهران تعیین کرده است. این طرح به صورت پایلوت در شهر تهران اجرا و پس از رفع موانع و چالش‌های اصلی و تسهیل فرآیند اجرا، قابل توسعه و بهره برداری در سراسر کشور خواهد بود.
مدت زمان تقریبی اجرای این طرح در صورت انجام حمایت های لازم ۲ سال خواهد بود که ۶ ماه از این زمان به بررسی تجارب داخلی و بین المللی، بررسی و یکسان سازی رویه اقدام دستگاه‌ها و انجام مطالعات لازم اختصاص خواهد یافت. به همین منظور برابر برنامه ریزی های صورت گرفته مطالعات اولیه این کلان پروژه با مشارکت مرکز مطالعات شهرداری تهران، نمایندگان ذیربط دستگاه‌های امدادی و خدمات رسان و اساتید دانشگاه در حال انجام است.
علی نصیری رئیس سازمان پیشگیری و مدیریت بحران شهر تهران با اشاره به نظر مثبت وزیر کشور و شهردار تهران بر اجرایی شدن این طرح گفت: پس از انجام طرح‌های پژوهشی و تحقیقاتی قرار است این طرح با همکاری سازمان اورژانس، آتش نشانی، هلال احمر و سازمان بهزیستی انجام شود. پلیس به دلیل وظایف گسترده و متنوع در جلسات مشورتی حضور دارد اما در فاز نخست آغاز کار حضور نخواهد داشت.
وی با بیان این که در این مرحله کنونی قرار است پژوهش و کارهای تحقیقاتی انجام شود، افزود: کشورهای دیگری نیز این کار را انجام داده اند ولی ما باید طرح آنها را بومی کشور خودمان کنیم تا بتوان اجرایی شود. و فرایندهایی بین دستگاهی این طرح را انجام دهیم.
نصیری در ادامه با بیان این که این طرح بزودی اجرایی نمی شود و از تمام سازمان‌های امدادی نظر خواهی می‌شود، گفت: اقناع تمام ارگان‌ها امدادی مد نظر است و انتخاب شماره امدادی ثابت موضوع فرعی است.
رئیس سازمان پیشگیری و مدیریت بحران شهر تهران با بیان این که شهردار تهران و حتی وزیر کشور بر اجرایی شدن این طرح تاکید فراوان دارند، افزود: تا کنون ۳ جلسه با حضور مسئولان برگزار و زیرساخت های همه سازمان‌ها در آن بررسی شده است امیدواریم بتوانیم تا به نتیجه نهایی دست پیدا کنیم.
نظر شما