سازمان جهانی بهداشت: آبله میمون همه‌گیری بعدی نخواهد بود

به گزارش روز سه‌شنبه ایرنا به نقل از خبرگزاری فرانسه، سازمان جهانی بهداشت دیروز دوشنبه با اشاره به گسترش بیماری آبله میمون فراتر از مرزهای آفریقا اعلام کرد که در حال حاضر نگرانی در خصوص گسترش این بیماری و تبدیل آن به یک همه‌گیری دیگر وجود ندارد.

از زمانی که انگلیس برای نخستین بار در تاریخ ۷ ماه مه (۱۷ اردیبهشت) ابتلای یک فرد را به بیماری آبله میمون گزارش کرد، تاکنون نزدیک به ۴۰۰ مورد مشکوک و تایید شده در نزدیک به ۲۲ کشور دیگر به سازمان جهانی بهداشت گزارش شده است.

این نهاد جهانی ضمن ابراز نگرانی نسبت به وضعیت غیرمعمول، دیروز دوشنبه بار دیگر تاکید کرد که دلیلی برای وحشت از این ویروس وجود ندارد، چراکه این ویروس آبله میمون از طریق تماس نزدیک منتشر شده و معمولا باعث بیماری شدید نمی شود.

«روزاموند لوئیس» کارشناس سازمان جهانی بهداشت در پاسخ به این سوال که آیا ویروس آبله میمون که در مناطق وسیعی از آفریقای غربی و مرکزی بومی است، ممکن است باعث ایجاد یک همه‌گیری دیگر شود یا خیر، اذعان کرد که «ما نمی دانیم». وی در عین حال اضافه کرد: ما اینطور فکر نمی کنیم. در حال حاضر، ما نگران یک همه گیری جهانی دیگر نیستیم.

به گفته وی، برداشتن گام‌های سریع برای مهار گسترش ویروس بسیار مهم است.

آبله میمون از خانواده آبله است که پیش از ریشه کن شدن در سال ۱۹۸۰ هر ساله جان میلیون ها نفر را در سراسر جهان می گرفت. اما بیماری آبله میمون شدت کمتری دارد و بیشتر افراد در عرض سه تا چهار هفته بهبود می یابند.

علائم اولیه این بیماری شامل تب بالا، تورم غدد لنفاوی و بروز تاول های پوستی مانند آبله مرغان است.

از سوی دیگر، کارشناسان تلاش دارند که دلیل انتشار این ویروس را در کشورهایی که تاکنون این بیماری هرگز دیده نشده بود را درک کنند. یکی از نظریه های مطرح شده این است که آبله میمون در میان افراد زیر ۴۵ سال که واکسینه نشده بودند، راحت تر پخش می شود.

واکسن‌های ساخته شده برای آبله نزدیک به ۸۵ درصد در پیشگیری از آبله میمون موثر هستند، اما کمبود واکسن یکی از نگرانی های عمده کارشناسان در این خصوص است. لذا مقامات بهداشتی نگران هستند که ویروس عامل این بیماری از شکاف های موجود در ایمنی جهانی نفوذ کند و جایگزین بیماری قدیمی آبله شود.

کارشناسان با تاکید بر افزایش آگاهی در میان جوامع در خطر، تاکید دارند که تشخیص زودهنگام مبتلایان، قرنطینه افراد مبتلا و ردیابی تماس های آنها می تواند نقش موثری در کنترل این بیماری داشته باشد.