به گزارش خبرنگار ایرنا، آسایشگاه خیریه کهریزک که از ۵۰ سال قبل فعالیتش را به شکل رسمی در همین نقطه ای که اکنون هست، آغاز کرده اکنون یکی از معتبرترین و بزرگترین مجموعه های خیریه برای خدمت رسانی به سالمندان، افراد کم توان و بیماران ام است.
طی سال های گذشته باب جدیدی غیر از خدمت رسانی درمانی برای مددجویان کهریزک باز شده است، برنامه ای برای فعال نگه داشتن تمامی مددجویان، ایجاد اشتغال خرد، درآمدزایی و در نهایت فضایی برای پیاده سازی ذوق و قریحه.
همین رویکرد موجب شده تا آسایشگاه خیریه کهریزک در قالب ساختمانی چهار طبقه، فضایی برای فعالیت های متنوع مددجویان مهیا سازد، از کارگاه نقاشی بگیر تا تولید ماسک و کیف چرمی.
بی طاقت برای سختی مادر
یکی از فضاهایی که برای اولین بار خبرنگاران از آن بازدید کردند همین مجموعه بود، مددجویانی نشسته بودند گوشه ای با ذوق و سلیقه خود نقاشی می کردند یا نقاشی های از قبل طراحی شده را رنگ می زدند، میان آنان پسری بود با نام محسن.
محسن معلولیت ذهنی جسمی محدودی داشت، می توانست صحبت کند، منظورش را به سختی می رساند، از عهده رنگ زدن هم به سختی بر می آمد، می گفت اوایل در دهه ۶۰ اینجا رفت و آمد می کرد، از ۱۳ سالگی، اما مشاهده اذیت مادرش برای خدمت به او، آزارش می داد.
دست آخر هم نتوانست سختی پیش روی مادر را تحمل کند و از برادر بزرگتر خواست تا او را به این آسایشگاه منتقل کند برای همیشه.
محسن سال گذشته مادرش را از دست داده است اما اکنون که با خبرنگاران در مورد مادرش صحبت می کرد بغض راه گلویش را می بست، اشک توی چشم هایش حلقه می شد ولی همچنان لبخند از روی صورتش کنار نمی رفت.
۵۰ سال خدمت به مادر
خبرنگاران سری به خیاط خانه هم زدند، جایی که خود مددجویان لباس های خود را می دوزند، اتو می کنند پیر مردی نزدیک ۸۰ سال، پشت چرخ صنعتی نشسته، نگاه نافذی دارد، زمانی کت و شوار می دوخت و به خواست خود اینجا به پناه آمده است.
حاج کاظم خیاط زبردست خیاط خانه کهریزک همانگونه که با خبرنگاران صحبت می کند، چرخ زیر دستش را هم به حرکت در می آورد و لباس زیر چرخ را می دوزد، می گوید: مادرم مریض بود و ۵۰ سال از او پرستاری کردم، نگذاشتم آب در دلش تکان بخورد، اینجا هستم چون نمی خواستم تنها بمانم.
وی این را هم می گوید که دختری در خانه شوهر دارد و نمی خواهد کوچکترین سرباری برای زندگی دخترش باشد، آنها هیچ کم محبتی به وی نکرده اند، اینجا راحت است و زندگی اش را بی منت می گذراند.
۴۷ سال خدمت بی منت
۲ زن روی یکی از نیمکت های کنار فضای سبز محوطه آسایشگاه با نشسته اند، یکی حوالی ۷۰ و دیگری بیش از ۵۰ سال سن دارد، فاطمه خانم از قدیمی ترین افرادی است که به صورت داوطلب از ۴۷ سال قبل برای کمک به شستشوی مددجویان به کهریزک می آید.
به قول فاطمه خانم، از زمانی که اینجا امکاناتی زیر صفر داشت، از زمانی که مادرم برای کمک می آمد و من هم همراهیش می کردم تا آنکه برای به یک رویه ضروری و هفتگی تبدیل شد، اکنون خودم با واکر حرکت می کنم و اکنون سرپرست گروه چهارشنبه هستم.
۲ روز در هفته داوطلبانی وارد آسایشگاه می شوند و مسئولان آن را در شستشو و نظافت مددجویان یاری می رسانند.
جایی مثل بال پروانه ها
آسایشگاه کهریزک نخستین جایی است که مجموعه ای مختص به بیماران ام اس راه اندازی کرده است، ساختمانی برگرفته از نقش بال پروانه ها، برای وجود نور کافی در اتاق ها.
کارشناسان آسایشگاه یکی از علل اصلی ابتلا به بیماری ام اس را کمبود شدید ویتامین دی اعلام می کنند و می گوید: اینجا به گونه ای طراحی شده که نور آفتاب به همه اتاق ها برسد، حتی صندلی های توی راهروها هم نورگیر هستند.
نام سالن های طبقه اول این مرکز که مختص مردان مبتلا به ام اس است را آریا گذاشته اند و نام طبقه بالا مختص زنان یاس.
یکی از کارشناسان داستان عجیبی از نحوه ساخت این بنا می گوید: دکتر محشون و همسرش سال ها بود که بچه دار نمی شدند، زنش پیشنهاد می دهد که نذری برای آسایشگاه کهریزک کنند، این زوج که ساکن ایران نیستند و تاکنون نیز بازدیدی از این آسایشگاه نداشته اند، در نهایت با خواست پدر خانواده چنین نذری می کنند: اگر صاحب فرزندی شدیم، به میزان وزن فرزند طلا برای آسایشگاه می خریم.
پس از مدتی دکتر محشون با آسایشگاه تماس می گیرد و جریان نذر خود را بازگو می کند و با خوشحالی خبر از بارداری همسرش پس از سال ها انتظار می دهد.
با شنیدن این خبر، مسئولان آسایشگاه به امید دریافت نذری طلا، ساخت بنا را به سفارش صاحب نذر آغاز می کنند، اما با این فکر که مگر یک نوزان چقدر وزن دارد که بتوان تمام هزینه ساخت را تامین کرد؟
۲ ماه هنوز سپری نشده بود که دکتر محشون بار دیگر با مسئولان آسایشگاه تماس می گیرد و از ۲ قلو بودن فرزندان در شکن همسرش خبر می دهد و به این ترتیب، تمامی هزینه ساخت این بنا تامین می شود، نام یکی از فرزندان را می گذارند آریا نام دیگری را یاس.
در گشتی که در اتاق های بخش ام اس می زنیم، می توان بیماران مختلفی را دید، هر کدام با تحصیلات و جایگاه های اجتماعی بالا، افرادی که به سبب شدت بیماری، توان انجام دادن کارهای شخصی را از دست داده اند و نگهداری از آنان برای خانواده ها تاب شده است.
یک هزار و ۷۵۰ مددجو در بخش های مختلف به صورت شبانه روزی نگهداری می شوند و تمامی هزینه این موسسه با کمک مردم به شیوه های مختلف تامین می شود.
نظر شما