به گزارش روز دوشنبه ایرنا به نقل از تارنمای رادیو ان پی آر، مرگ ملکه انگلیس، طیفی از احساسات را در سراسر جهان در مورد زندگی، میراث و سلطنت وی به وجود آورد.
زمانی که الیزابت در سال ۱۹۵۲ سلطنت را در اختیار گرفت، بیش از یک چهارم از جمعیت جهان تحت قدرت امپراطوری بریتانیا بود. این تعداد بیش از ۷۰۰ میلیون نفر را شامل می شد که در بخش های آفریقا، آسیا، خاورمیانه و جزایر اقیانوس آرام ساکن بودند.
در حالی که سلطنت ۷۰ ساله وی منجر به آن شد که امپراطوری بریتانیا به کشورهای مشترک المنافع تبدیل شود و نفوذ جهانی پادشاهی انگلیس کاهش یابد، اما زخم های استعمار همچنان باقی ماند.
بسیاری به بردگی، خشونت و دزدی که این حکومت امپراطوری را تعریف می کرد، توجه می کنند و جدا کردن فرد از این نهاد و تاریخچه آن را دشوار می یابند.
«موزس اوچونو» استاد مطالعات آفریقایی دانشگاه وندربیلت آمریکا به ان پی آر گفت که مرگ ملکه، توجهات را به کار ناتمام استعماری جلب کرد.
وی افزود: یک حسی وجود دارد مبنی بر اینکه بریتانیا هرگز به طور کامل بابت جنایات خود حساب پس نداده است.
خشم از حکومت استعماری به دلیل بهای بی رحمانه ای که برای استقلال بسیاری از کشورها پرداخت شده است.
به گفته اوچونو، در نیجریه همچنان بسیاری درگیری نقض بریتانیا در جنگ داخلی این کشور هستند، زمانی که این قدرت جهانی به طور مخفیانه تلاش کرد از عملیات جدایی طلبانه جمهوری بیافرا از نیجریه جلوگیری کند.
در کنیا، بریتانیا هزاران شورشی را در کمپ های بازداشتی شکنجه کرد، هرچند در سال ۲۰۱۳ بابت این مساله پوزش خواست.
به همین سبب است که به گفته اوچونو، مرگ ملکه مروج زمان تامل است به جای آنکه سوگواری را رواج دهد.
الیزابت نمادی از انکار بریتانیا برای جنایات استعماری بود. برخی تجلیل از زندگی ملکه را دشوار می یابند، زیرا احساس می کنند که وی باید در قبال اموری که کشورش مسبب آن بوده است، پاسخگو باشد.
«مو بانرجی» استاد تاریخ جنوب آسیا در دانشگاه ویسکانسین – مدیسون آمریکا گفت: ما اساسا باید به او بابت خدمات طولانی اش احترام گذاریم، اما به عنوان ملکه نمی توان او را از استعمار جنوب آسیا جدا کرد.
بانرج از کشور هند است که در سال ۱۹۴۷ از بریتانیا مستقل شد. اگرچه الیزابت پنج سال بعد تاجگذاری کرد، اما بسیاری از بومیان هند امیدوار بودند که ملکه از آسیب های استعمار ابراز ندامت و پشیمانی کند.
این احساسات به قوت خود باقی است به ویژه درحالی که بسیاری می اندیشند چه بر سر جواهرات سلطنتی ملکه پس از مرگ وی خواهد آمد.
در دوره حکومت استعماری، هند مجبور شد الماس ۱۰۵ قیراطی کوه نور را به بریتانیا تحویل دهد. بسیاری همچنین خواستار بازگرداندن الماس کولینان به آفریفای جنوبی هستند.
به گفته بانرجی، این جواهرات یادآور تاریخ تهدید و اجبار، استیلا، غارت، از دست دادن و غم و اندوه است.
در این میان، مرگ ملکه بسیاری را به یاد پرداخت نشدن غرامات به مستعمرات سابق انداخته است.
«اوپل پالمر آدیسا» مدیر سابق موسسه مطالعات جنسیت و توسعه در دانشگاه وست ایندیز جامائیکا گفت که بریتانیا هنوز حتی از مهاجران آفریقای عذرخواهی نکرده است.
بیش از ۲.۲ میلیون برده به مستعمرات بریتانیا در دریای کارائیب انتقال داده شدند.
پالمر آدیسا تاکید کرد که به کودکان اطلاعات دقیق و درستی در مورد اتفاقاتی که در دوران حکومت بریتانیا رخ داد، حتی زمانی که از برده داری سخن گفته می شود، آموزش داده نمی شود.
بسیاری از مردم متعجب هستند که چرا سلطنت بریتانیا همچنان پابرجاست. برای برخی، مرگ ملکه، صحبت از هدف و مکان یک سلطنت امروزی برانگیخته است.
نظر شما