به گزارش ایرنا، کارلوس کی‌روش چهارشنبه هفته گذشته وارد تهران شد تا یک ماجراجویی دیگر را در ایران آغاز کند. این بار در فاصله کمتر از دو ماه و نیم تا آغاز جام‌جهانی، سرمربی ۶۹ ساله پرتغالی پس از ورود به ایران، از پیش رفتن به سوی یک «رویای مشترک» گفت؛ رویای نمایش درخشان در قطر، رویایی که به نظر می‌رسد در هیاهوی حواشی انتخابات فوتبال و تغییرات نیمکت ایران گم شده و کمتر کسی در ایران سراغ آن را می گیرد.
کی‌روش در همان قدم‌های اول بازگشت به ایران یا به گفته خودش «بازگشت به خانه» به یادمان آورد که با تمام هیاهوی خارج از زمین مسابقه، باید گوش‌ها و چشم هایمان را متوجه داخل زمین بازی کنیم، جایی که می‌خواهیم با کی‌روش، رویایمان را عملی کنیم.
در نخستین مسابقه جام‌جهانی ۲۰۱۸ در سن پیترزبورگ، با سوت جونیت چاکر به نشانه پایان بازی، رویایی را با تک تک سلول‌های‌مان احساس کردیم و حالا بعد از ۴ سال، این بار در دوحه، به‌دنبال تکرارش هستیم؛ رویایی که امروز کی‌روش در ورودی سی‌آی پی فرودگاه امام خمینی(ره) حواسمان را به سمت آن سوق داد، آن هم در روزهایی که حواشی فوتبال بر سر تیم ملی سنگینی می‌کند.
تا قبل از این، به نظر می‌رسید کمتر کسی حواسش به این رویا بود؛ رویایی بزرگ که باید در دوحه آن را دنبال کنیم و سرمربی پرتغالی هدفی را به ما گوشزد کرد که نه او بلکه خود ما باید از او می‌خواستیم!
فرصت زیادی تا جام‌جهانی قطر نمانده است؛ کمتر از ۷۰ روز دیگر و در این فرصت که به گفته دسا، دستیار کی‌روش، «ایده آل» نیست، باید در کنار کی‌روش برای رسیدن به رویا و آرزوهای مشترک فوتبالی‌مان، دور تمام اختلاف‌ها و حواشی را خط بکشیم.
فرصت کوتاه و روزهای مهمی در راه است، روزهایی که می‌تواند پر از حس غرور باشد و سرمان را بالا بگیریم یا روزهایی که سرمان را پایین بیندازیم و سرشار از حس شکست و سرافندگی باشیم. فرصت کم اما انتخاب با خود ماست، انتخابی برای همه اهالی فوتبال، از پیشکسوت گرفته تا مربی و ملی پوش و مدیر؛ برای رسیدن به این رویا همه به سهم خودشان مسئولند و در فرصت مانده تا جام‌جهانی، همه در کنار هم باید «رویای مشترک» را هدف بگیریم و از هیچ کوششی دریغ نکنیم.
گاهی باید سکوت کرد و دندان روی جگر گذاشت، گاهی هم باید پیام همدلی داد و گاهی هم باید با یک امضا مسیر رسیدن به «رویا» را هموارتر کرد تا از کمترین فرصت، بیشترین استفاده را داشته باشیم.
یک جام‌جهانی است و یک رویا که هر ۴ سال یک بار باید در مسیر تحقق آن گام برداریم؛ باید جلوی تمام دعواها و رجزخوانی‌های منتقدان کوچه خلوت، نقطه گذاشته شود و همان طور که کی‌روش گفت، باید در کنار هم، آرزوهایمان را دنبال کنیم.
با چشم بر هم زدنی ۳۰ آبان می‌رسد؛ روزی که باید در ورزشگاه الخلیفه دوحه در اولین قدم در راه رسیدن به رویایمان برابر انگلیس به میدان برویم؛ مقابل شاگردان گرت ساوتگیت و ستاره‌هایی همچون هری کین؛ برای آن روز و مصاف‌های بعدی با ولز و آمریکا باید حرف امروز کی‌روش را بشنویم و یکدل پیش به سوی رویایی که برای جام‌جهانی ترسیم کرده‌ایم، حرکت کنیم و بار این مسئولیت، برعهده تمام جامعه فوتبال است.
نظر شما