ذرات متخلخل شن خالص خاصیت ضدچاقی دارند

به گزارش گروه علم و آموزش ایرنا از وبگاه سایِنس اَلِرت (Science Alert)، ذرات متخلخل سیلیس که از شن خالص ساخته شده‌اند احتمالاً در آینده در کاهش وزن مؤثر خواهند بود.

پژوهشگران اندازه‌ها و شکل‌های مختلف سیلیس را در شبیه‌سازی روده انسان پس از یک وعده غذایی سنگین آزمایش کردند تا متغیرهای کلیدی را غربال کنند. نتایج به‌دست آمده این نکته را تأیید می‌کند که سیلیس متخلخل می‌تواند مانع «فرایندهای گوارشی» شود. این فرایندها معمولاً توسط آنزیم‌هایی انجام می‌شوند که چربی، کلسترول، نشاسته و قندها را در معده و روده تجزیه می‌کنند. علاوه بر این، به نظر می‌رسد اندازه نانوذرات توزیع‌شده، تعیین می‌کند چه میزان فعالیت گوارشی مهار شده است.

نویسندگان اذعان می‌کنند که مدل آن‌ها برای تقلید کامل از پیچیدگی روده انسان در هنگام هضم بسیار ساده است؛ اما با توجه به اصول اخلاقی مربوط به آزمایش های بالینی انسانی، شبیه‌سازی روده و مدل‌های حیوانی بهترین راه به نظر می‌رسد.

این مدل جدید، برخلاف دیگر مدل‌های روده انسان، هم هضم چربی و هم هضم کربوهیدرات را انجام می‌دهد. پژوهشگران احتمال میزان جذب مواد آلی در دستگاه گوارش را نیز تجزیه‌وتحلیل کردند.

پژوهشگران در سال ۲۰۱۴ دریافتند موش‌هایی که از رژیم‌های غذایی پرچرب استفاده می‌کنند، در صورت تغذیه با نانوذرات سیلیس متخلخل (MSPs)، دچار اضافه‌وزن کمتری می‌شوند و درصد کل چربی بدن آن‌ها نیز کاهش می‌یابد. با این حال، به نظر می‌رسید که این اثر با اندازه نسبی ذرات سیلیس مرتبط باشد. ذرات بزرگ‌تر در نهایت مؤثرتر بودند.

مطالعات بعدی روی موش‌ها تأییدکننده این نتایج بود. به نظر می‌رسید اندازه و شکل مناسب ذرات سیلیس متخلخل قدرت هضم موش را در روده کوچک تعیین می‌کند.

در سال ۲۰۲۰، اولین داده‌های بالینی ۱۰ انسان سالم مبتلا به چاقی مفرط نشان داد که نانوذرات سیلیس متخلخل سطح گلوکز و کلسترول خون را که هر دو از عوامل خطر شناخته‌شده در بروز بیماری‌های متابولیک و قلبی‌عروقی هستند، کاهش می‌دهد.

نکته جالب توجه این بود که این درمان هیچ‌گونه ناراحتی شکمی یا تغییری در عادات روده ایجاد نکرد. به نظر می‌رسد ذرات متخلخل شن مواد مغذی هضم‌شده و هضم‌نشده را از دستگاه گوارش قبل از ورود به جریان خون جذب می‌کند. در واقع، در این روش، ذرات با کالری‌های واردشده مقابله می‌کنند.

برای تأیید این نتایج، به مطالعات بیشتری روی مدل‌های حیوانی نیاز است. شاید پس از آن، مکانیسم پیشنهادی برای آزمایش‌های بالینی انسانی تأیید شود.