کمتر از ۱۰ روز مانده به اعتصاب گسترده پرستاران و رانندگان آمبولانس‌های انگلیس در اعتراض به شرایط کاری و دستمزدهایی که با تورم بی‌سابقه در این کشور همخوانی ندارد، وضعیت مراکز درمانی انگلیس بیش از هر زمانی به مرحله ورشکستگی نزدیک شده است.
بیماران مبتلا به انواع بیماری‌های واگیردار و مجروحین حوادث، باید دستکم نصف روز انتظار بکشند تا ابتدایی‌ترین خدمات درمانی در بخش اورژانس را دریافت کنن. وضعی که دورنمای بهبود آن دیده نمی‌شود و یکی از غم‌انگیزترین فصل داستان زندگی شهروندان انگلیسی بشمار می‌رود.
دولت در حالی که حاضر به افزایش حقوق مدنظر کارکنان معترض نیست، ارتش را برای خدمات رسانی در بیمارستان‌ها به حالت آماده‌باش درآورده است. مقامات انگلیس معتقدند که افزایش حقوق مشاغل عمومی، به افزایش تورم منجر می‌شود
اما نیروهای خدمات درمانی انگلیس با اشاره به فشار ناشی از دوران همه‌گیری کرونا، خواستار رسیدگی دولت به مطالبات آن‌ها هستند. گفته می‌شود که در نتیجه برگزاری اعتصاب پرستاران، بالغ بر ۳۰ هزار عمل جراحی، جلسات شیمی درمانی، آزمایش‌های مربوط به بیماران سرطانی و هزاران نوبت ویزیت پزشک به تعویق خواهد افتاد.
رسانه‌های انگلیس اوضاع مراکز درمانی را در آستانه ورشکستگی توصیف کرده‌اند. از این رو خبرنگار ایرنا برای درک بهتر موضوع به یکی از مراکز اورژانس مراجعه کرد تا مشاهدات خود را گزارش کند.
دوشنبه چهاردهم آذر ۱۴۰۱ ساعت ۸ شب، صندلی‌های اورژانس بیمارستان «سنت هلیر» واقع در جنوب لندن جای نشستن نداشت. برخی از روی ناچاری روی زمین نشسته و شماری هم به دیوار تکیه داده بودند. ورودی در، پوستر و اعلامیه‌هایی درباره خطر شیوع بیماری‌های واگیردار نصب و توصیه شده بود که افراد پیش از ورود به داخل محوطه اورژانس از ماسک صورت استفاده کنند. اخطار درباره رعایت فاصله‌گذاری اجتماعی نیز به رغم اینکه تمام محدودیت‌های کرونایی در انگلیس رفع، نصب شده بود.
هنگام ورود به داخل محوطه اورژانس، صدای سرفه‌های مکرر بیماران و سپس نگاه سنگین افرای که ساعت‌ها برای ویزیت پزشک انتظار کشیده‌اند و تا پای میز اطلاعات بدرقه‌ات می‌کنند، جالب توجه است.
ساعت ۸ و ۳۰ دقیقه شب، تابلوی کنار میز اطلاعات نوشته بود که زمان انتظار ۷ ساعت است. اما صدایی که هر ۱۵ دقیقه یکباراز بلندگوی سالن پخش می‌شد اعلام می‌کرد زمان انتظار هفت ساعت و نیم و ممکن است به دلیل شدت شلوغی مراجعین بیشتر شود.
به هر روی روال کار به این صورت است که متصدی اطلاعات مشخصات بیمار را ثبت می‌کند، سپس پرستار با مشارکت بیمار تشکیل پرونده داده و در نهایت پزشک ویزیت می‌کند. اما رسیدن به مرحله آخر یعنی ملاقات با پزشک، برای بسیاری از افراد حاضر در اورژانس سنت‌هلیر بیشتر شبیه به پیروزی در بلیت بخت‌آزمایی بود، در واقع نگاه‌های خسته و مستاصل بیمارانی که ساعت‌ها برای دریافت خدمات درمانی انتظار کشیده بودند به اندازه کافی گویا بود.
ساعت ۹ و ۳۰ دقیقه شب، سالن اورژانس بیش از حد شلوغ شده بود. سرپرستار که اوضاع را از طریق دوربین مداربسته زیر نظر داشت، وارد سالن شد تا به افراد حاضر توصیه کند که غیر از بیماران و یک همراه، مابقی حاضرین محوطه را ترک کنند. او همچنین با اشاره به ابتلای برخی بیماران به کرونا، بر لزوم استفاده از ماسک صورت تاکید کرد؛ با این حال تعداد کمی مبادرت به انجام کار کردند.
نیمه شب صدای بلندگو از افزایش ساعت انتظار به ۸ ساعت و نیم خبر داد و بلافاصله هشدار داد که هرگونه بداخلاقی با نیروهای بیمارستان جزای کیفری دارد. اعلام این خبر چهره بسیاری از بیماران را منقلب کرد تا مراتب اعتراض خود را از وضع موجود به متصدی اطلاعات اعلام کنند؛ اقدامی که ظاهرا برای مسئولین اطلاعات عادی بود و نتیجه‌ای در برنداشت.
هم زمان صدای بگو مگوی زنی جوان با چند تن از پرستاران بالا گرفت. او ادعا می‌کرد که جایی برای خواب ندارد و تقاضا می‌کرد که در یکی از بخش‌های بیمارستان پذیرش شود تا شب را سپری کند. سرپرستار هم توضیح می‌داد که بیمارستان به حد کافی تحت فشار است و قادر به ارائه خدمات مد نظر او نیست.
دمای هوای بیرون سالن انتظار، ۲ درجه سانتی‌گراد بود و زن جوان ناگزیر شد تا گوشه‌ای از سالن اورژانس در انتظار طلوع آفتاب چمباتمه بزند. ساعت یک بامداد شده بود و زمان برای بیماران مستاصل به کندی می‌گذشت. در همین حال خواب برچشم بسیاری چیره شده بود. شماری از بیماران از ملاقات پزشک قطع امید کرده و اورژانس را ترک کردند. برخی هم که هنوز امیدوار بودند با چرت‌های کوتاه به مصاف مقابله با خواب رفتند. زیر میز اطلاعات که درست مقابل باد بخاری بود مردی جوان کنار همسرش که کف سالن خوابیده بود، پاسبانی می‌داد.
اما صبر مرد میان‌سالی که پیراهن مشکی بلندی به تن داشت و بیش از ۷ ساعت انتظار کشیده، لبریز شده بود. او که ماسک برصورت نداشت ابتدا کلماتی را زیر لب زمزمه و به تدریج سر صحبت را با اطرافیانش باز کرد تا از وضع موجود گلایه کند. از بلاتکلیفی کلافه بود. آخرین بار که صدای بلندگو بیماران را به شکیبایی توصیه کرد، وی از جای خود برخاست و به میز اطلاعات مراجعه کرد تا پیشنهاد کند که به جای معطل کردن بیماران نوبتی برای آن‌ها تعیین شود، اما باز هم گوشی بدهکار نبود. متصدی اطلاعات استدلال می‌کرد با توجه به ماهیت کار اورژانس، امکان ارائه زمانی برای ویزیت پزشک وجود ندارد.
اوضاع تا ساعت ۷ صبح به همین منوال ادامه داشت. دیگر چهره افراد حاضر برای هم آشنا بود. هر بار که نام یکی از بیماران توسط پزشک خوانده می‌شد دیگران به شکل تاسف‌انگیزی او را تشویق می‌کردند که به مرحله آخر رسیده است.
ساعت ۹ صبح حضور افراد جدید آرایش سالن اورژانس را تغییر داده بود اما هنوز تعدادی از بیماران شب گذشته انتظار می‌کشیدند. طبق مشاهدات خبرنگار ایرنا، آخرین بیمار شب قبل، بعد از ۱۵ ساعت انتظار توسط پزشک ویزیت و مرخص شد.
این بخشی از شرایط دردناک بیماران بخش اورژانس در انگلیس است که از نگاه ناظران، برای ششمین اقتصاد برتر جهان و مدعی پرچمداری حقوق بشر یک افتضاح تمام عیار بشمار می‌رود.
نظر شما