کارآفرین معلولی که چرخ اقتصادی خانواده را جلا می‌دهد

کارنامه‌اش مهر اصالت ملی را در خود جای داده و حکایت از آن دارد که معلولیت هرگز برای او مانعی نبوده است، زخم تن را با جان و دل در آغوش کشیده و با عشق، پای در مسیر فعالیت گذاشته و امروز ده‌ها شاگرد دارد و سفره خیلی‌ها را در این دوره که مردم با مشکلات معیشتی و اقتصادی درگیر هستند، رنگین کرده است، او اشتغال ایجاد می‌کند، یاس و نا امیدی را از دل جوان‌ها زدوده و آنها را به آینده امیدوار می‌کند از سوی دیگر باری از دوش مسوولان بر داشته بی آنکه کسی بداند و احساس کند.

تلاش این کارآفرین برتر کشوری به اینجا ختم نمی‌شود او مسیرهای طولانی را طی کرده و با وجود رنجی که می‌کشد دانسته‌هایش را به دیگران آموزش می‌دهد، معلمی می‌کند و هنر خود را به دیگران انتقال می‌دهد تا کارآفرین‌های برتری یکی پس از دیگری از این دیار سر برآورند و چرخ اقتصاد کشور را به حرکت در آورده و مانع توقف آن شوند.

در دورانی که عده‌ای بی تفاوت به رنج‌های مردم هستند او با تمام سختی‌هایی که دارد برای وطنش می‌اندیشد و به امید سربلندی سرزمینش گره می‌زند.

این بانوی خستگی ناپذیر «مژگان گلدوست» اهل شهرستان نقده آذربایجان غربی مادر ۲ فرزند و همسر یک معلول است، همسرش هم مثل او با انگشتانش از دل هنر زیباترین آثار را خلق می‌کند «کیف‌های سنتی».

او خود را اینگونه معرفی می‌کند: مژگان گلدوست هستم ۴۲ ساله اهل شهرستان نقده، تحصیلات دیپلم دارم و ۲۸ سال است گلیم بافی می‌کنم.

من و همسرم هر دو معلول هستیم، سال ۹۴ بود که همسرم فوق لیسانس خود را گرفت و به خاطر اینکه معلول بود و روی ویلچر می‌نشست جای مناسبی برای استخدام پیدا نشد به همین خاطر از نظر مالی وضعیت خوبی نداشتیم.

ولی در این اثنا اتفاقی افتاد و بین یک ترکیه‌ایی و ما ارتباطی برقرار شد از آنجا که همسرم هم در زمینه کیف سنتی کار می‌کند طرف ترکیه‌ای پیشنهاداتی داد که تولید کیف سنتی و گلیم‌بافی را در آن کشور انجام دهیم و متقابلا وعده‌هایی مبنی بر حمایت داد ولی همسرم با توجه به اینکه ممکن است سوء استفاده شود قبول نکرد و از او خواستیم اگر می‌خواهد به ایران بیاید، این پیشنهاد مورد قبول طرف مقابل قرار گرفت و به ایران آمد و ۶ ماه کار کردیم و پس از آن کارگاه راه‌اندازی شد و کار ما رونق گرفت.

تا قبل از شیوع کرونا به صورت مجازی با کشورهای همسایه ارتباط برقرار کرده و از طریق واسطه‌ها و افرادی که از در کشورهای همسایه هستند تولیدات خود را به فروش می‌رساندیم ولی پس از کرونا این بازار همانند سایر صنف‌ها بی رونق شد.

‌با وجود اینکه اذیت می‌شوم ولی همراه همسرم که او ‌هم معلول است‌ و فرزندانم یسنا و محمد ‌امین به نمایشگاه‌های ملی و ‌بین‌المللی می‌رویم و علاوه بر این به همراه همسرم به اشنویه برای آموزش می‌روم و به ۱۵ شاگرد خود اموزش می‌دهم.

ایرنا: آیا زمینه اشتغال هم فراهم کردید؟

خانم گلدوست: با راه اندازی کارگاه در ابتدا برای ۱۰ نفر زمینه اشتغال فراهم شد ولی اکنون بطور مستقیم برای ۵۲ نفر و غیر مستقیم برای ۲۵۰ نفر زمینه اشتغال فراهم کرده‌ایم.

ایرنا: کدام کشورها خریدار تولیدتان هستند؟

خانم کلدوست: ما خریدارانی از ژاپن، چین، هلند، آلمان، آمریکا و کشورهای همسایه داریم که نحوه صادرات و فروش محصولات مان از طریق افرادی است که از این کشورها بر بستر فضای مجازی و حضور مستقیم با ما ارتباط برقرار می‌کنند و از این طریق تولیدات خود را به خارج از کشور به دست مشتری می‌رسانیم.

کدام‌ تولیدتان بیشتر مشتری داشته و درخشیده‌اند؟

مهر اصالت ملی یا نشان ملی را برای «جانماز متبرک به نام‌الله و کوسن گلیمی» یا نوعی بالش دریافت کرده‌ام.

البته سعی کرده‌ایم همه محصولات تولیدی ما با بهترین کیفیت باشد تا مشتری آن را بپسندد و این باعث افزایش مشتریان و فروش بیشتر گردد.

ایرنا: آیا نهادی از شما حمایت می‌کند؟ نگاه نهادها به شما چگونه است؟

خانم گلدوست: آنطور که لازم است نه، حتی برخی نهادهای متولی آنطور که باید ما را شناسایی و قبول کنند این کار را نمی‌کنند مثلا مغازه‌ای که دارم اجاره‌ای است، منزل هم اجاره‌ای و از طرفی به بانک بابت تسهیلات مقروض هستیم در این شرایط نیاز داریم نهادی در این بخش‌ها به ما کمک کند.

البته بعضی حمایت می‌کنند مثلا در نمایشگاهی که برگزار شد از هتل گرفته تا غذا را سازمان بهزیستی برای ما تقبل کرد ولی ای کاش این اقدامات مداوم بوده و مقطعی نباشد چون انتظار ما از مقامات و مسوولان برای حمایت از مارآفرینی و معلولان بسیار زیاد است.

خانم گلدوست: چند سال است می‌خواهند قانون حمایت از معلولین را اجرا کنند که اگر کاملا اجرایی شود ما از حقوق برابر با دیگران برخوردار می‌شویم و بخشیاز مشکلات مان حل خواهد شد.

ایرنا: دستگاه‌های اجرایی و نهادها صنایع دستی خریداری می‌کنند؟

خانم گلدوست: مصوبه مجلس بود که نهادها و ارگان‌ها برای هدیه دادن به کارمندان و یا استفاده خود، محصولات صنایع دستی را از هنرمندان خریداری کنند ولی این مصوبه اجرا نشده و خریدی هم صورت نمی‌گیرد.

ایرنا: با معلولیت چگونه کنار آمدید؟

خانم گلدوست: انسان یکبار به دنیا می‌آید و مسیر زندگیش را خودش انتخاب می‌کند بنابراین گلایه‌ای ندارم و هر روز که تلاشم را بیشتر می‌کنم بهره‌اش را می‌بینم حتی خدا را بخاطر معلولیتم شکر می‌کنم.

۴۲ سال سن دارم و از خدا می‌خواهم فرصت دهد بتوانم کارهایی که می‌توانستم در جوانی انجام دهم و حسرت ان را می‌خورم را الان انجام دهم.

وقتی کار می‌کنم، نقشه گلیم را جلویم می‌گذارم گویی خدا را مقابل خود می‌بینم و این به من امید می‌دهد تا با توکل برخدا همچنان تلاش کنم که سربار کسی نباشم و خودم بتوانم امور زندگی‌ام را در دست داشته باشم.