«پرونده باز است»، کار تازه کیومرث پوراحمد که نام و نشان ارزنده ای در سینمای ایران است، در روز سوم این رویداد برای اهالی رسانه و سینماگران، اکران شد اما انتظارها را برآورده نکرد.
فیلم درباره شکوه بخشش و نکوهش انتقام است. پسری جوان به نام فرهاد کیوانی است که به دختر همسایه؛ نرگس علاقه دارد و در این میان رقیبی به نام علیرضا دائما با او در چالش و تضارب است.
فیلمساز در تلاش است به بهانه اتفاقاتی که در فیلم می افتد، بیانیه صادر کند. حقوق مادر نسبت به فرزندان، مساله قصاص، ناتوانی رسانه ها در تاثیرگذاری مثبت بر جامعه و مواردی از این قبیل، مدنظر پوراحمد در مقام نویسنده و کارگردان است.
مشکل اصلی فیلم، بازی هاست. حسرت برانگیز است که بازیگران توانمند و کاربلد در این پروژه دور هم جمع شده اند اما نتوانسته اند جان کلام فیلم را به مخاطب ارائه کنند. البته مسوولیت این ضعف با کارگردان است. گر چه گفتن این سخن، بسیار دشوار است چرا که پای یک کارگردان تراز اول در میان است. پس در واقع باید گفت که متاسفانه مشکل نخست، کارگردانی است.
مشکل دوم اش هم متن آن است. دیالوگ ها، نابجا و در برخی موارد متناقض نوشته شده است انگار. تا جایی که حس بازیگران با آنچه که می گویند همخوانی پیدا نمی کند و سبب خنده تماشاگران می شود. آشفتگی در تدوین هم، بر آتش این بلبشو، بیشتر دمیده است.
جدای از اینها، «پرونده باز است» نقاط قوتی هم دارد که نباید از دایره انصاف، دور نگهشان داشت. انتخاب قاب های درست و دقیق، از نکات مثبت فیلم بود. یا در بخش هایی از فیلم صحنه های اثرگذار و نمونه هم می شود یافت. آنجا که مدیر کانون اصلاح و تربیت بابت بازگشت فرهاد، به صورت او سیلی می زند، یا آخرین پلان فیلم که فرهاد سه بار فریاد می زند «تمومش کنید!» شاید تاثیرگذارترین و مهم ترین صحنه ای باشد که در این روزهای سینمای ایران بشود بر پرده نقره ای، به نظاره شان نشست.
در پایان می شود گفت که صد حیف. در کنار هم قرار گرفتن کارگردانی بزرگ، عوامل نام آشنا و بازیگران باتجربه، می توانست نتیجه ای بسیار بهتر از این چیزی که در «پرونده باز است» مشاهده کنیم. اما نشد که نشد.
نظر شما