لبه‌ تیغ

اثر جدید هادی مقدم دوست قرار است با آثار بسیار جدی دیگر کارگردانان رقابت کند. آثاری که فضایی کاملا متفاوت از عطرآلود دارد.

فیلم ساختار خوبی دارد. درون فیلم ایده های جذابی وجود دارد، به خصوص ایده ای که نام فیلم هم از آن گرفته شده است. با اینکه ایده اصلی ایده ای تکراری است اما کارگردان به خوبی از پس جذابیت بخشیدن به آن برآمده است. با بسط دادن یک ایده ساده هادی مقدم دوست توانسته فیلمی واقعی بسازد. فیلمی که فقط تخریب و بن بست در آن نیست.

فیلمی که جنبه‌های انسانی زیادی دارد. ساخته مقدم دوست به خوبی نشان می‌دهد که اسلام در تار و پود فرهنگ ما جای گرفته است. سکانس نماز خوندن در راه و حساس بودن در حلال بودن هزینه عمل سرطان‌ به خوبی این مسئله را نشان داده است.

فیلم ابتدا با آب و هوای زندگی و سرزنده بودن شروع می شود. با این که در ادامه به سختی هایی می پردازد اما این سختی ها روح فیلم را نمی‌کشد. فیلم شما را در کوچه پس کوچه های زندگی یک شخص تحت فشار می گرداند؛ گاهی شما را از بلوار خوشبختی گذر میدهد، گاهی به شما بن بست های بدبختی را نشان می دهد.

گاهی خرابه های این شهر را مثل سرطان به شما نمایش می‌دهد و گاهی قصر زیبای بازگشت از مرگ. عطر آلود مملو از امیدواری است. فیلم بعضاً دارای که کلیشه‌هایی بود اما نمی‌توان گفت فیلم کلیشه‌ای است. در برخی سکانس‌ها مقدم دوست خواسته هیجان و تب و تاب داستان را بیشتر کند اما به سمت کلیشه رفته و فیلم خسته کننده شده است.

سکانس‌های اضافی یکی از آسیب های عطرآلود است. سکانس اضافی زمینه را برای نفوذ کلیشه به فیلم فراهم می کند. مثلاً سکانس تصادف موتور در تونل هیچ دلیل واضحی نداشت و یکی از مبهم ترین سکانس های اضافی فیلم است.

به علاوه فیلم طعنه‌ای زیبا به یکی از قتل های خاموش که اخیراً در کشورمان درحال ترویج است میزند. قتلی غرب مآبانه . می‌گوید یک جنین هر چند کوچک و تکامل نیافته حق حیات دارد و شما کسی نیستید که این حق را از او سلب کنید. یک جنین سزاوار نیست که تاوان کم‌کاری‌ها یا کمبودهای مادر و پدرش را بدهد. اضافه بر این مسئله فیلم در لایه‌هایی نه‌چندان پیدا ارزش مادر و حس مادری را در مدیریت زندگی و تحکیم خانواده به خوبی نشان داده است.

این مادر است که در فیلم حواسش به حلال و حرام بودن است. مادر است که با سقط جنین قاطعانه مخالفت میکند. مادر است که نمی گذارد امیدهای همسرش به زندگی از بین برود و مادر است که تلاش می‌کند همسرش را هر طور که می تواند کمک کند.

روند فیلم گاهی کندن دست خسته کننده و گاهی سریع و غافلگیر کننده است. این اثر گاهی ریتم را از دست می دهد و نظم زمانی آن برهم میخورد که این مسئله یکی از عوامل دفع مخاطب از دیدن ادامه فیلم است.

در بخش بازیگری اما چیز به خصوصی نمی بینیم بازی مصطفی زمانی خوب است اما با سیمرغ فاصله دارد. از بازیهای ضعیف این جشنواره نیست اما تحسین برانگیز هم نیست باقی بازیگران نیز خلاقیت چندانی در ایفای نقش به خرج نمی دهند. مثلا آقای خسروی بسیار نقش مبتدیانه و خامی را بازتاب می کند.

قسمت تحسین برانگیز و قابل توجه این فیلم دلنشین فیلمبرداری حرفه‌ای آن است. باید اعتراف کرد فیلم برداری عطر آلود می‌تواند در جمع کاندیداهای سیمرغ قرار گرفته و حتی برنده سیمرغ شود. قاب هایی که بسته می شود و فوکوس هایی که در تصویر نقش می بندد بسیار ماهرانه و زیبا است.

نکته مهم دیگر کات‌های به جا و حرف‌های کارگردان است. احتمالاً نام این اثر را در کاندیداهای بهترین تدوین هم خواهید دید.

صداگذاری و موسیقی فیلم یکی از نقاط قوت عطرآلود است. صدا گذاری ها به شدت دقیق انجام شده و احساس لحظات را به خوبی به مخاطب منتقل میکند.

موسیقی متن فیلم همواره امیدواری زیبایی را به انسان منتقل می کند. موسیقی در هر سکانس کاملا مرتبط با جریان فیلم است و به زیبایی فیلم دوچندان افزوده است. امیدوارم را در کاندیداهای بهترین موسیقی نیز ببینیم.

در مجموع فیلم نشان می دهد که برای مخاطب ارزش قائل است و در برخی سکانس های آن دغدغه را مشاهده میکنیم. از نکات مهم قد علم کردن آن در برابر تابوی سقط جنین است که به خوبی به تصویر کشیده شده است. با اغماض از کلیشه ها و سکانس های تکراری از تکراری این اثر کاملاً در سطح جشنواره است و حتی در بخش هایی به ارتقاء جشنواره نیز کمک کرده است.

فیلمنامه خوبی را در دستان کارگردان خوب در پرده سینما می بینیم که هردو در ارتقاء فیلم به یاری یکدیگر آمده اند. اثر مقدم دوست مثل کاراکتر اصلی فیلمش لبه تیغ راه میرود. در فیلم کاراکتر لبه تیغ حلال و حرام و درست و غلط است؛ عطرآلود نیز در جشنواره لبه تیغ فیلم جذاب و فیلم کسل کننده است.

به گزارش ایرنا، محمد مهدی ایوبی نویسنده این نقد از دانش ‌آموختگان آموزشگاه سینمایی آرمان است که محفلی دانشجویی ضد سینمای ناامیدی است.