طراحی ساختار روایت، برگ برنده نخستین ساخته محمد عسگری است. روایت با یک چالش خانوادگی آغاز شده و پس از آن، ابعاد این چالش، به وحدت تبدیل شده و مراتب جنایت منافقین، تاثیر خود را بر جماعتی که تاکید می‌شود یک طایفه و خانواده هستند، با تاثیرگذاری بالا به تصویر کشیده می‌شود.
طبیعتا اگر داستان، مستقیما به دل جنگ می‌رفت و این شروع را به خود نمی‌دید، نمی‌توانست هسته مرکزی داستان را تا این اندازه ملتهب و اثرگذار نشان داده و این همان تدبیری است که در این فیلم دیده می‌شود.
با این شیوه روایت‌گری، مفهوم جنایت، به درستی درمی‌آید. علی‌الخصوص آن‌که در این بیان محتوایی، اغراقی دیده نشد. شعار چندانی هم به چشم نیامد و وفاداری به موضوعیت مستند، کاملا قابل شناسایی است.
یکی از امتیازهای فیلم، کارگردانی حساب‌شده کار است. داستان برای حدود نیم‌ساعت، زیر آتش سنگین، قصه‌گویی می‌کند. در این لحظات، دوربین گنگ نیست و کارگردان، از پس سکانس‌های شلوغ و عموما با قاب‌های باز به خوبی برآمده است.
این سکانس‌ها، روایت کنش‌گرایانه خوبی دارد و دوربین، در اکثر پلان‌ها، چرخش‌ها، روی دست گرفتن‌ها و حتی تراولینگ، ابتکار خوبی را نشان می‌دهد حال آن‌که، پس‌زمینه قاب نیز با هدایت درستی، به جریان اصلی سکانس و تشریح وضعیت ملتهب کمک می‌کند.
در این سکانس‌ها که یک‌سوم انتهایی داستان را در برمی‌گیرد، شاهد هارمونی خلاقانه‌ای در محتوا، اجرا، تصویر و تدوین هستیم که مخاطب را روی صندلی میخکوب کرده و تاثیرگذاری بسیاری دارد.
اتاقک گلی، قطعا یکی از بهترین و تاثیرگذارترین آثار جشنواره امسال است که تراز سینمایی بالایی دارد و می‌تواند توامان، برای منتقدان و مخاطبان عام، جذابیت‌های محتوایی و بصری فراونی داشته باشد.
نظر شما