به گزارش ایرنا، سنت بیانیه‌نویسی گویا دوباره در فوتبال ایران به راه افتاده است، سنتی که در چند سال گذشته تبدیل به یک رسم نانوشته شده و هر بار به بهانه‌های مختلف، باشگاه‌ها با انتشار بیانیه‌های تند و تیز از خجالت یکدیگر و فدراسیون فوتبال در می‌آیند.
در یک هفته اخیر هم دوباره بازار بیانیه دادن داغ شده و سوت‌های پرحرف و حدیث داوری در کنار تعطیلی لیگ به دلیل انجام یک بازی دوستانه سبب شده تا از باشگاه پرسپولیس و هوادار گرفته تا استقلال دوباره رو به سنت بیانیه‌نویسی بیاورند و با انتشار متن‌های تند، اتهامات زیادی را به بخش‌های مختلف نسبت بدهند.
اگر تا پیش از این شاهد بودیم که در سالن نشست خبری و میکس زون‌های استادیوم، مربیان و بازیکنان و مدیران از خجالت یکدیگر در می‌آیند، حالا شاهد هستیم که بیانیه‌ها تبدیل به بلندگویی برای بیان حرف‌هایی شده است که بازیکن، مربی یا مدیر ترجیح می‌دهد از زبان او بیان نشود و به همین خاطر این حرف‌ها در قالب یک بیانیه گنجانده و منتشر می‌شود.
اگر چه بیانیه دادن از سوی باشگاه‌ها امری پذیرفته شده در فوتبال دنیاست و به عنوان یک فرصت برای شفاف‌سازی و از بین بردن ابهام‌ها منتشر می‌شود، با این حال سنت بیانیه نویسی در فوتبال باشگاهی ایران معنای متفاوت با رسم رایج آن دارد. به طوری که بیانیه‌ها به جای اینکه نسبت به ابهام‌ها و حواشی شفاف‌سازی کند، بیشتر به حاشیه‌ها دامن می‌زند و آتش اختلافات و اتهام‌زنی‌ها را تندتر می‌کند. به طوری که به نظر می‌رسد جنگ و دعوای کنار و داخل زمین به متن بیانیه‌ها هم کشیده شده است.
در بیانیه‌های چند وقت اخیر باشگاه‌های لیگ برتری به خوبی شاهد هستیم که بدون مستندات، اتهامات تندی نسبت به بخش‌های دیگر فوتبال نسبت داده می‌شود و چنین روندی به جای کاهش به افزایش حواشی دامن می‌زند و سبب می‌شود که جنگ بیانیه‌نویسی راه بیفتد و باشگاهی جواب باشگاه دیگر را با یک بیاینه دیگر بدهد و این چرخه ادامه پیدا کند، بدون اینکه واقعیت برای افکار عمومی و هواداران فوتبال مشخص شود.
نگاهی به متن بیانیه‌های منتشر شده توسط باشگاه‌های مختلف نشان می‌دهد که مدیران این تیم‌ها، سطح چالش‌ها و ابهاماتی که برایشان به وجود آمده است را به دعواهای نازل هواداری کشانده‌اند، به طوری که نگاهی به متن برخی از این بیانیه‌ها نشان می‌هد گویا این متن را هواداران تیفوسی از روی سکو به جای مدیری که پشت میز مدیریت باشگاه می‌نشیند، نوشته‌اند.
اگر چه ممکن است برخی از دغدغه‌های باشگاه‌ها که سبب نوشتن بیانیه می‌شود، قابل تامل و پیگیری از سوی دستگاه‌های مورد سوال قرار گرفته، باشد اما پایین آوردن سطح بیان این علامت سوال‌ها به دعواهای زرد و پوپولیسیتی و روی سکویی سبب می‌شود تا مطالبه باشگاهی که مورد ضرر واقع شده هم در بین جار و جنجال‌های ادبیات تند بیانیه‌ها فراموش شود و کسی آن را نشنود.
برجسته کردن اعتراض و انتقادها با ادبیاتی تند در بیانیه‌ها که با اتهام زنی ترکیب می‌شود، گره‌ای از چالش‌های فوتبال ایران باز نمی‌کند و بر عکس این چالش‌ها را عمیق‌تر می‌کند. به همین خاطر به نظر می‌رسد اگر باشگاه‌ها به دنبال احقاق حقوق خود هستند، بهتر است با فراموشی نگاه پوپولیستی و نازل کردن سطح دغدغه‌هایشان به کری خوانی‌های کف سکویی، به جای بر سر گذاشتن کلاه هواداری در بیانیه‌نویسی، عینک مدیریتی بزنند تا مشکلات و چالش‌هایی که فوتبال ایران گرفتار آن است با یک زبان درست که آب بر آتش حواشی است، بیان شود، مسئله‌ای که باعث خواهد شد تا زخم‌های فوتبال به جای عمیق‌تر شدن، درمان شود.
نظر شما