ذبیح‌الله پورشیب کاپیتان پرافتخار تیم ملی کاراته ایران که سال‌هاست از نفرات اصلی تیم کشورمان به‌شمار می‌رود در گفت‌وگو با ایرنا به مسائل مختلفی اشاره کرد که شرح آنرا در زیر می‌خوانید:
کاپیتان تیم ملی در چه شرایطی قرار دارد؟
تمریناتم را برای مسابقات لیگ دنبال می‌کنم و باید خودم را همیشه تا جایی که امکان دارد، آماده نگه دارم تا ببینم در آینده چه چیزی پیش می‌آید.
با وجود آسیب دیدگی، در هفته پایانی لیگ به میدان می‌روید؟
قبل از قهرمانی آسیا آسیب دیدگی داشتم و در هفته اول لیگ نیز این آسیب دیدگی تشدید شد و کارم را سخت کرد. در این مدت تلاش کردم مقداری به مصدومیتم رسیدگی کنم تا در هفته پایانی لیگ، همراه تیم دانشگاه آزاد باشم.
دانشگاه‌آزاد برخلاف سال‌های قبل شانس چندانی برای قهرمانی در لیگ ندارد.
دانشگاه سال‌ها تیم اول ایران بود. با وجود همه مدعیان، دانشگاه ثابت کرد بهترین تیم ایران است اما امسال شرایط متفاوت بود. قبل از شروع مسابقات نمی‌توان تیمی را قهرمان دانست و در این فصل دیگر تیم‌ها خیلی خوب یارگیری کردند و شرایط به گونه دیگری شد.
برنامه شما برای سال آتی چیست؟
اول باید مصدومیتم را به طور کامل برطرف کنم. مسابقات مهمی در پیش داریم و همه تلاش می‌کنند تا اعزام شوند. در هر وزن چند ورزشکار خوب و مدعی داریم و از حالا نمی‌توان چیزی را پیش‌بینی کرد. شرایط بدنی و روحی برای تعیین نتایج خیلی مهم است. مساله مهم این است که کاراته ایران موفق باشد و نباید به نام افراد زیاد توجه کنیم.
شخصا از بین این همه رقابت، علاقمند به حضور در کدام رویداد هستید؟
همه ورزشکاران به المپیک و بازی‌های آسیایی نگاه ویژه‌ای دارند چراکه اهمیت زیادی برای ورزش کشورمان دارد. با توجه به زمانی که مانده، امیدوارم بهترین نفرات انتخاب شوند. تلاش می‌کنم به ترکیب اصلی برسم و در هانگژو موفق شوم.
شما اکنون در ۳۴ سالگی هستید اما چند سالی است که می‌گویند دوران قهرمانی پورشیب، امیر مهدی‌زاده، سجاد گنج‌زاده و بهمن عسگری تمام شده و باید بروند. چه صحبتی در این خصوص دارید؟
متاسفانه در کاراته این مساله جا افتاده و انقدر بازیکنان را تحت فشار می‌گذارند که در گذشته برخی قهرمانان در ۲۴ یا ۲۵ سالگی خداحافظی کردند. این درحالی است که کاراته‌کا از ۲۶ سالگی به بعد، کامل می‌شود و در اوج پختگی قرار می‌گیرد.
هیچ وقت به این حرف‌ها گوش نداده‌ام و مسیر خود را می‌روم. تا زمانی‌که موثر بوده و توان داشته باشم به ورزش کشور و کاراته کمک کنم، به حضور در دنیای قهرمانی ادامه می‌دهم. باور کنید هر لحظه که بفهمم که دیگر نمی‌توانم، خودم خداحافظی می‌کنم. همیشه روی پای خودم بوده‌ام و این مساله را فراموش نمی‌کنم.
باتوجه به تحصیلات و تجاربی که از دوران قهرمانی دارید به حضور در دنیای مربیگری فکر می‌کنید؟
اکثر ورزشکاران و قهرمانانی که خداحافظی می‌کنند به فکر مربیگری هم هستند و من هم از این مساله جدا نیستم. سال‌ها در کاراته زحمت کشیده و تجارب زیادی دارم.درس خوانده‌ام، قهرمان شده‌ام و ارتباط بین‌المللی دارم و اگر مسئولان بخواهند، دوست دارم پس از دنیای قهرمانی در عرصه مدیریتی یا مربیگری در خدمت ورزش و کاراته ایران باشم.
نظر شما