حسینیه‌ای به وسعت ایران

به گزارش گروه جامعه ایرنا ، باز این چه شورش است که در خلق عالم است -باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است، باز این چه رستخیز عظیم است کز زمین-بی‌نفخ صور خاسته تا عرش اعظم است، این صبح تیره باز دمید از کجا کزو-کار جهان و خلق جهان جمله در هم است، گویا طلوع می‌کند از مغرب آفتاب -کآشوب در تمامی ذرات عالم است، گر خوانمش قیامت دنیا بعید نیست -این رستخیز عام که نامش محرم است، در بارگاه قدس که جای ملال نیست -سرهای قدسیان همه بر زانوی غم است، جن و ملک بر آدمیان نوحه می‌کنند -گویا عزای اشرف اولاد آدم است.

همه ما از کودکی با اشعار محتشم کاشانی که در وصف امام حسین (ع) و قیام کربلا سروده است، آشنا شده ایم و بارها در محرم ها با خود زمزمه کرده ایم و نقش نگار آن را در قالب کتیبه ها و پرچم های عزا بر سرسرای مجلس امام حسین(ع) دیده ایم.

راستی این چه شورش است؟ که در ایام محرم در عالم به پا می شود، چه جاودانگی در قیام کربلا نهفته است که آن را در قلب ها و سینه ها ماندگار کرده است، این چه عزا و ماتم سوگواره ای است که سال ها و قرن ها از آن گذشته است اما همچنان دردل دلداگان به سید الشهدا زنده است، راستی این چه رمز و رازی است؟.

بسیاری از ما از کودکی به یاد داریم که روضه های امام حسین(ع) هر ماه یک بار در خانه های مادر بزرگ برپا می شد و در آن روضه ها یاد قیام کربلا و مصیب های وارده بر ۷۲تن از یاران امام حسین گرامی داشته می شد و مادر بزرگ با یک پذیرایی مختصر هر ماه این شور و شوق حسینی را بی آنکه آموزش مستقیمی داشته باشد به فرزندان و نوادگانش می آموخت، از همان اوان کودکی که در روضه امام حسین بر پای مادر به خواب می رفیتم و قطرات اشک جاری شده از چشمان مادر که بر گونه او جاری می شد و بر روی صورت ما می ریخت حکایت از انتقال یک فرهنگ و یک مکتب را با خود داشت و موجب شد تا این فرهنگ بی تردید به نسل های بعدی منتقل شود.

از روضه های خانگی که بگذریم، بسیاری از دوستداران خاندان امامت ولایت خانه ها و حتی محل کسب و کارشان را در ایام محرم تبدیل به تکیه و حسینیه می کردند و تقریبا در همه کوه و برزن در هر نقطه از کشور، هر کس با هر بضاعتی که داشت، مجلسی را برای سیدالشهدا ترتیب می داد.

برخی از این تکایا و حسینیه ها که قدمتی چند دهه دارند و در مرور زمان دلدادگان زیادی را به خود جذب کرده اند و به قول معروف درشب های عاشورا و تاسوعا حتی جا برای ایستادن و برای عزاداری ندارند، پیشینه جالبی دارند و نتیجه تلاش و عزاداری کودکان چند دهه قبل هستند که بی آلایش با کمترین مقدماتی عزای امام حسین در کوچه و گذرهای باریک در محله ای از شهر برپا شدند و با همت والا کودکان آن روزگار و مردان میان سال کنونی تبدیل به سرسرای و حسینیه های بنام امروزه شده اند.

جا دارد از یکی دیگر از دلدادگان امام حسین که از قدیم الایام عزاداری امام حسین را با کمترین امکانات اما با همت عالی برگزار می کرد یاد کنیم، افرادی که در هر محله شهر از آنها به نام پیر غلامان امام حسین یاد می کردند.

پدر بزرگ که حالا سال هاست به رحمت خدا رفته، اگر بود حدود صد و پنجاه سال داشت، از این دست از پیرغلامان بود، پدربزرگ از اوان کودکی حدود ده - دوازه سالگی با اندک پس انداز ی که در طول سال داشت، فقط و فقط در محله خودش چند بشقابی غذا تهیه می کرد و در شب اول محرم در مجمع هایی در روستا بین اهالی تقسیم می کرد، همه همت والای کودکی او را ستایش می کردند و این موضوع مشوقی برای او شد تا ازآن سال تا زمانی که ۹۸سال داشت و درگذشت، تبدیل به یک رسم خانوادگی شود و بنیانی شد برای تاسیس یک مسجد جامع، که حالا به رسم هر ساله او، بیشتر از دو سه هزار نفر در شب اول محرم که اعتقاد داشت باید چراغ اول سراسری حضرت را روشن کند، پا برجاست و هنوز این رسم خانوادگی ادامه دارد.

این روزها تمام ایران مملو از عشق به امام حسین و ۷۲تن از یاران اوست و در جای جای ایران هر کس به قدر بضاعتش در زنده نگه داشتن قیام سرور سالار شهیدان شریک است.

کوچه و خیابان های شهر و روستا در اقصی نقاط کشور با ورود محرم سیاه پوش می شود و پرچم و بیرق های عزا بر سر در خانه ها و کوچه و بازار آویزان می شود و هر سال مثل این است که انگار سال نخستی است که عزا برپا می شود و این مجلس هیچگاه رنگ کهنگی به خود نمی گیرد و هر سال داوطلبان و دلداگان زیادی را در همه سنین به خود جذب می کند.

هر کس به نوعی ارادت قلبی خود را به سرور سالار شهیدان نشان می دهد، یکی سیاه پوش می شود و دیگری نذری دارد، یکی پرچم و بیرق نذر می کند و یکی خانه و محل کارش را سیاه پوش می کند و یکی طبل می زند، یکی زنجیر و یکی سینه، یکی مداحی می کند، یکی آشپزی مجلس امام حسین را بزرگترین افتخار خود می داند، یکی کودک دلبندش را ملبس به لباس عزا می کند و پیشانی بند سبز می بندد و در مراسم شیرخوارگاران حسینی بر سر دست می گیرد و یادی از علی اصغر(ع) می کند و زمزمه عشق، راستی و درستی و دفاع از حق و عدالت را در گوش های او نجوا می کند.

یکی را می بینی که توان راه رفتن را ندارد اما با ویلچر می آید، گویی در روز عاشورا نباید کسی در خانه بماند، همه باید با آمدن به کوچه و خیابان، یاد میدان جنگ و قتلگاه امام حسین را زنده نگاه دارند.

همه و همه از پیر و جوان غنی و فقیر همه آمده اند که بگویند که ایران یک حسینیه‌ای بزرگ است و همه افتخار می کنند که دلداده حسین هستند و همه آمده اند تا بگویند که حسین نشان داد، مرگ پایان نیست، خوب زیستن و شهید شدن برای اهداف والای انسانیت، تا ابد زندگی است و شهید زنده همیشه تاریخ خواهد ماند.

همه آمده اند تا در یک گفتمان مشترک بگویند، تشنگی گوراست اگر به سیرابی بینجامد و اصحاب حسین تشنه قیام و هدف او بودند تا پایان تشنگی را به جان خریدند تا اثبات کنند که خوبی ها به جا می ماند ولو اینکه ۱۴۰۰سال از آن بگذرد، چرا که در دل ها رخنه کرده است.

اشک ریختن برحسین، به نمادی از عشق برای شیعه تبدیل شده است و نسل به نسل منتقل شده است واعتقاد دارند که عشق به حسین نگاه آدم ها عوض می کند، تا جایی که همواره می تواند مدافع حق باشد، هنوز که هنوز است تربت کربلا توتیای چشم عاشقان است و شفای دل دلدادگان.

حالا شیعه در کجای تاریخ ایستاده است، بیش هر زمانی دیگر حساس تراست، توطئه ها یکی پس از دیگری در لباس و اشکال مختلف را شاهدیم، چشم ها را باید شست و نگاه ها را عمیق کرد، غبار جهالت را ا زدین شست و تا راستی و درستی همواره برمدار حق بچرخد و بر این بارو باشیم که می شود، برای برپایی دین و اصلاح دین پیامبر، جان را هدیه و پیشکش درستی و حقانیت کرد.