چرا حرکت آسیا به سوی انرژی‌های پاک ضروری است؟

به گزارش روز دوشنبه ایرنا به نقل از پایگاه خبری سوت چاینا مورنیگ پست، قیمت نفت خام جهانی در اوایل ماه جاری به ۹۵ دلار در هر بشکه افزایش یافت و این مساله این انتظارات را تقویت کرد که قیمت این کالای مهم به زودی تا پایان سال از آستانه روانی ۱۰۰ دلار عبور کند.

این در حالیست که بهای طلای سیاه در هفته گذشته به زیر ۹۵ دلار تنزل کرد و این مساله سبب شده است به دلیل نوسانات شدید نفت و مشکلات ناشی از سوخت فسیلی ضرورت گام برداشتن به سوی انرژی های پاک بیش از پیش دارای اهمیت شود.

به باور کارشناسان، وابستگی بیش از حد کشورهای آسیایی به سوختهای فسیلی در شرایطی که تغییرات آب و هوایی به یک معضل برای جهان فعلی تبدیل شده است، حرکت کشورهایی آسیایی به سوی انرژی های پاک را بیش از پیش ضروری کرده است.

بر اساس این گزارش، در نشست سران گروه ۲۰ در هند جدول زمانی مشخصی برای حذف تدریجی یارانه سوخت های فسیلی اعلام نشد. این در حالیست که در این نشست بیانیه با هدف سه برابر کردن انرژی های تجدیدپذیر و تقویت منابع مالی آب و هوا منتشر شد. در سال گذشته میلادی، کشورهای گروه ۲۰ دست کم ۱.۴ تریلیون دلار برای حمایت از سوخت های فسیلی اختصاص دادند.

ویبوتی گارگ، مدیرموسسه اقتصاد انرژی و تحلیل مالی آسیای جنوبی می گوید حتی کشورهای ثروتمند موافقت نکردند که بیش از ۱۰۰ میلیارد دلار به کشورهای در حال توسعه برای مبارزه با مشکلات ناشی از تغییرات اقلیمی اختصاص دهند.

به باور ویبوتی گارگ اگرچه در حال حاضر پیشرفتهای خوبی در این زمینه صورت گرفته است، اما تعیین یک جدول زمانی برای عمل به تعهدات هم در مورد انرژی های تجدیدپذیر و هم تخصیص منابع مالی به انرژی و کشورهای در حال توسعه عزم را برای مقابله با بحران آب و هوا تقویت می کند.

از دیگر سو، کشورهای نوظهور می گویند تنها بخشی اندکی از بودجه ۱۰۰ میلیارد دلاری سالانه برای تامین مالی تغییرات آب و هوایی که کشورهای ثروتمند در اجلاس سال ۲۰۰۹ در کپنهاگ وعده داده بودند، تاکنون تامین شده است.

بر اساس این گزارش، تا زمانیکه منابع مالی لازم برای مبارزه با تغییرات اقلیمی و حرکت به سوی کربن صفر درصد تامین نشود، تمام صحبت ها در مورد مبارزه با تغییرات اقلیمی وعده های توخالی است.

بدون شک اختصاص کمکهای مالی و اختصاص وام از سوی کشورهای ثروتمند به کشورهای درحال توسعه برای مقابله با تغییرات اقلیمی حیاتی است.

از دیگر سو، بایستی تلاش های عظیمی با هدف کاهش گازهای گلخانه ای و حرکت به سوی انرژی های پاک در آسیا انجام شود.

حرکت به سوی استفاده از انرژی های پاک فقط به انرژی های تجدیدپذیر مربوط نمی شود.

این مساله شامل اعمال تغییرات گسترده در کل جوامع از معادن زغال سنگ تا صنایع فولاد و سیمان نیز می شود.

از دیگر سو، گرمای بی‌سابقه زمین، زندگی ساکنان این سیاره زنده را به خطر انداخته است؛ تغییرات اقلیمی، خشکسالی، از بین رفتن جنگل‌ها، افزایش بیماری‌ها و کمبود آب‌ و غذا از جمله پیامدهای این پدیده است.

ژوئیه سال جاری میلادی ۰.۷۲ درجه سانتیگراد گرم‌تر از میانگین دمای هوای این ماه در سال ۱۹۹۱ تا ۲۰۲۰ بوده است. ماه گذشته میلادی که با موج‌های گرما و آتش‌سوزی‌های گسترده همراه بود در مقایسه با ژوئیه ۲۰۱۹ که میانگین دمای جهانی به ۱۶.۶۳ درجه رسید، ۰.۳۳ درجه سانتیگراد گرم‌تر شد. دمای هوای کره زمین از اواخر دهه ۱۸۰۰ تاکنون حدود ۱.۲ درجه سانتیگراد افزایش یافته است.

مهمترین عامل گرمایش زمین افزایش گازهای گلخانه‌ای و مصرف بالای سوخت‌های فسیلی است که به دست بشر صورت می‌گیرد. در واقع انسان تخریب محیط زیست، مصرف بالای نفت، گاز، ذغال سنگ و تخریب جنگل‌ها به دست خود زمین را نابود کرده با دستکاری در طبیعت زمینه تغییرات اقلیمی را فراهم کرده است. تغییراتی که تبعات سنگینی به دنبال دارد.

پیامدهایی مانند افزایش خشکسالی، سیل و بارش‌های شدید، طوفان و گردبادها، آتش سوزی جنگل‌ها، افزایش حشرات و بیماری‌ها و گرم شدن زمین که به افزایش گرمازدگی و تهدید سلامت انسان منجر می‌شود.

کاهش استفاده از سوخت‌های فسیلی و کاستن انتشار گازهای گلخانه‌ای در کنار راه‌حل‌های طبیعی همچون کاشت درختان و بازیابی آب می‌توانند به کاهش دما در سطح جهان کمک کنند ضمن اینکه مهار این معضل بزرگ و پیشرونده در جهان بی‌تردید مشارکت حداکثری و جهانی می‌طلبد.

کاهش استفاده از سوخت‌های فسیلی و کاستن از انتشار گازهای گلخانه‌ای در کنار راه‌حل‌های طبیعی همچون کاشت درختان و بازیابی آب می‌توانند به کاهش دما در سطح جهان کمک کنند.

ضمن اینکه مهار این معضل بزرگ وپیشرونده در جهان بی‌تردید مشارکت حداکثری و جهانی می‌طلبد، همان گونه که گوترش تاکید کرده‌ است: ما به همه کشورها نیاز داریم که در راستای پیمان همبستگی اقلیمی اقدام کنند. همه طرف ها باید گرد هم آیند تا انتقال عادلانه از سوخت‌های فسیلی به انرژی‌های تجدیدپذیر را تسریع بخشند. این کار باید همزمان با توقف گسترش استفاده از نفت و گاز و تأمین بودجه و مجوز برای زغال‌سنگ، نفت و گاز جدید انجام شود. همه کشورها باید پاسخ دهند و از مردم خود در برابر گرمای شدید، سیل های مرگبار، طوفان ها، خشکسالی ها و آتش سوزی های خشمگین ناشی از آن محافظت کنند.

در این راستا مسئولیت‌هایی نیز متوجه کشورهای توسعه یافته است که بخش قابل توجهی از آلودگی و گرمای کره زمین به صنایع آنها مربوط می‌شود. بنابراین کشورهای توسعه یافته باید یک نقشه راه روشن و معتبر برای دو برابر شدن منابع مالی «صندوق سازگاری» (Adaptation Fund) ارائه کنند. سال ۲۰۲۵ (۱۴۰۴) باید به عنوان نخستین گام در جهت اختصاص دست‌کم نیمی از کل بودجه آب و هوا به صندوق سازگاری باشد.

در چنین شرایطی کشورهای توسعه یافته باید به تعهدهای خود مبنی بر ارائه ۱۰۰ میلیارد دلار در سال به کشورهای در حال توسعه برای حمایت از آب و هوا و تکمیل کامل «صندوق آب و هوای سبز» (GCF) عمل کنند. در این میان بانک‌های توسعه چندجانبه مورد نیاز است که وجوه خود را برای کمک به کشورهای در حال توسعه و افزایش اختصاص منابع مالی به انرژی‌های تجدیدپذیر، سازگاری و ضرر و زیان در این زمینه افزایش دهند.