ستاره نیلی علی، مشو خاموش!

امشب آسمان در سکوتی غمبار فرو رفته است، ماه گویی نقاب سیاه بر چهره کشیده است. ستارگان دیگر سوسو نمی‌زنند. آسمانیان هم ساز عزا کوک کرده‌اند.

علی، شبانه یاس می‏‌کارد! نخلستان‌های مدینه بر دل داغ دیده او می‌گریند و نسیم شبانگاه ناله‌هایشان را به فراسوی سینه ‏سوخته آسمان می‌رساند‎.

آن که بر در می کوبد شباهنگام، به کشتن چراغ آمده است. توفان فرا رسید. چه می خواهند از آشیان عاشقانه مهر و ماه؟ تو بنشین بانو! تو برنخیز به گشودن در؛ تو پشت در نایست! نرو، همین جا بمان. آن که مشت بر در خانه ات می کوبد، با خداوند در ستیز است.

تو ستون استحکام عرشی مادر! این گونه بر زمین نیفت! برخیز؛ وگرنه آسمان بر زمین سقوط خواهد کرد. برخیز و چنین رنجور به دیوار تکیه نده که تمام عالم به تو اتکا دارد.

مادر! هنوز زمین نیازمندت بود. هنوز گرسنگان مشتاقند که در خانه تو را بکوبند و تو افطار فقیرانه خود و خانواده‌ات را انفاق کنی و با لب‌های روزه دار، از خداوند بشنوی که: «وَیُطْعِمُونَ الطّعَامَ عَلَی حُبّهِ مِسْکِیناً وَیَتِیماً وَأَسِیراً».

مدینه امشب در سکوتی سهمگین در عمق جان می‌گرید و داغی آتشین بر دل دارد. کوچه‌های شهر دیگر صدای گام‌های فاطمه را ‏نمی‌شنوند. خانه علی که زندگی فاطمه را بر جان خویش حک کرده بود امروز صفحه تازه‌ای را نگشوده و خاطرات جاودان گذشته را ‏محفوظ می‌دارد‎.

درهای چوبی خانه دیگر دستان پر مهر و صفای فاطمه را بر خویش احساس نمی‌کند. فضای خانه، خالی از صورت پر مهر مادری و همسری ‏فاطمه است، فقط صدای سوزناک کودکانی که در فقدان پناهگاه خود می‌گریند این سکوت سهمگین را می‌شکند و علی بی قرار از رفتن ‏پشتیبان و شمع خانه‌اش‎.

فاطمه جان! اگر تو نبودی؛ علی (ع) را همسر و محمد (ص) را مادری نبود! اگر تو نبودی، حسن (ع) و حسین (ع) «سید شباب اهل الجنه» نبودند‎!

فاطمه جان! اگر تو نبودی؛ هیچ ستاره‌ای در آسمان ولایت نمی‌درخشید و هرگز کوکبی در ظلمت خاک سوسو نمی‌زد‎!

فاطمه جان! اگر تو نبودی؛ تربت کربلا شفا نمی‌داد و عطر خون خدا جهان را آکنده نمی‌ساخت‎!

فاطمه نه فقط برای مهر فروزان همسری بلکه برای دفاع از قلعه‌ امامت و ولایت ایستاد و آخر نیز خود را در برابر در و دیوار قرار داد تا ‏دژ محکم امامت فرو نریزد.

این روزها که طوفان بلا تن دنیا را به لرزه انداخته، دلمان را به محبت شما گرم است، مادر...

به گزارش ایرنا، حضرت فاطمه زهرا (س)در روز ۲۰ جمادی الثانی سال پنجم پس از بعثت در مکه مکرمه، چشم به جهان گشود.

در مورد تاریخ ولادت آن حضرت (س) اختلاف وجود دارد. تاریخ ولادت ایشان در بیشتر منابع اهل سنت، پنج سال پیش از بعثت و در زمانی که قریش مشغول مرمت خانه کعبه بودند، در برخی سال دوم بعثت و در بیشتر منابع شیعی، پنج سال پس از بعثت پیامبر اسلام (ص) ذکر شده است.

حضرت فاطمه (س) در دین اسلام جایگاه بسیاری رفیعی دارد و به ویژگی های متعددی ممتاز است. آن حضرت ، معصومه است و ۱۲ امام شیعه از نسل آن حضرت هستند. سوره و آیاتی از قرآن همچون سوره کوثر، سوره انسان، آیه تطهیر و آیه مودت در حق آن حضرت و همسر و فرزندانش نازل گردیده و دوستی و دشمنی با آن حضرت به منزله دوستی و دشمنی با پیامبر است.

کنیه مشهور ایشان اُمّ ابی ها (به معنای مادر پدرش)، و اُمّ الحسن، اُمّ الحسین، اُمّ المحسن، اُمّ الائمه، اُمّ الخیرة، اُمّ الأخیار، اُمّ الفضایل، اُمّ الأزهار، اُمّ العلوم و اُمّ الأسماء از دیگر کنیه های ایشان می باشد.

روز سوم جمادی الثانی سال یازدهم هجری ، حضرت زهرا (س) آب طلب نموده و بوسیله آن بدن مطهر خویش را شستشو داد و غسل نمود. سپس جامه ای نو پوشید و در بستر خوابید و پارچه ای سفید به روی خود کشید؛

چیزی نگذشت که دخت پیامبر، بر اثر حوادث ناشی از هجوم به خانه ایشان، دنیا را ترک نموده و به شهادت رسید؛ در حالیکه از عمر مبارکش بنا بر مشهور، ۱۸ سال بیشتر نمی گذشت و بنا بر مشهور تنها ۹۵ روز پس از رسول خدا در این دنیا زندگی نمود.