در آستانه عروسی ملیحه (نمکی) و قهرمان (هیرو) که چهار بار به دلیل اتفاقات مختلف مرگ و میر و غیره به هم خورده، این بار داشی که عموی بزرگ خانواده و یک شه‌سوار بوده از روی خر سقوط می‌کند و می میرد. تلاش شیرزاد و گلزار برای به هم نخوردن عروسی ماجراهای ریز و درشتی را به وجود می آورد.
چهارمین فیلم حسین نمازی تا اینجا کامل ترین و پخته ترین فیلم این کارگردان به حساب می آید. از قصه سر راست که در قالب یک روایت مطرح می شود و گره و تعلیق های دراماتیک خوبی دارد تا شخصیت پردازی هایی که تا حد بسیار زیادی مناسب هستند، به گونه ای که همه شخصیت های اصلی و تقریبا اکثر شخصیت های فرعی شناسنامه مشخص و واضحی دارند و برای مخاطب قابل درک هستند.
بر خلاف شادروان (فیلم دیگر حسین نمازی) که همه داستان در یک مجلس عزا اتفاق می افتد، اینجا و در شه‌سوار قصه در فضای یک عروسی رخ می دهد، اما نقطه مشترک هر دو اثر در مساله وجودی مرگ است. مرگی که به زعم من توسط نویسنده به بازی گرفته می شود و نمازی در مقام فیلمنامه نویس برخورد جالب و قابل تاملی با مقوله مرگ دارد. به گونه ای که مرگ نیز مثل سایر امور روزمره زندگی یک مساله عادی و پیش پافتاده ای است که در جریان زندگی وجود دارد و رخ دادنش نیز بسیار ساده است. اگرچه این مرگ می تواند مشکلاتی را برای افراد درگیر بوجود بیاورد اما به قدری جذاب است که حتی می تواند باعث خیر و برکت برای بازماندگان شود. همان خیر و برکتی که در پایان قصه شه سوار شامل حال خانواده شیرزاد می شود.
نقش و جایگاه پدر نیز نقطه قابل اعتنای دیگر فیلم شه سوار در بخش فیلمنامه و ساختار است. در این اثر با پدری مواجهیم که اگرچه ظاهرا آدمی ترسو و بیخیال و به نوعی «علی بی غم» است که فرزندانش او را باعث عقب ماندگی و جایگاه ضعیف اقتصادی خانواده قلمداد می کنند اما وی با توجه به توان خود حداکثر تلاش را برای آرامش اعضای خانواده فراهم کرده و در نهایت احترام و ادب با همه رفتار کرده و از همین رو زمانی که با طرح فرزندان و برادرزاده‌ها پدر پایش به زندان و بازداشتگاه باز می شود تا مقدمات یک عمل خلاف و ناصواب فراهم شود (همان کاری که پدر سالها از آن گریزان بوده) گره های موجود در کار شیرزاد و دیگران بسیار محکم شده و فقط زمانی مشکلات بوجود آمده و خود ساخته برطرف می شود که رضایت پدر جلب شده و خاطیان (فرزندان) از طرف پدر بخشیده می شوند.
شه سوار در ساختار نیز از پختگی مناسبتری برخوردار شده است. بازی های خوب و روان بازیگران، ریتم ساختاری و روایی مناسب اثر، تدوین خوب و به ویژه موسیقی اثر گذار و شنیدنی کار در کنار طراحی صحنه و لباس دیدنی، شه‌سوار را تبدیل به اثری دیدنی و آبرومند ساخته است. اثری که در نهایت، مرگ را به مقوله ای جذاب برای تماشاچی تبدیل می کند.
نظر شما