جهان فیلم‌سازی سروش صحت مختص به خود است و انگار هر زایش و خلقی که در آثارش صورت می‌گیرد بر آیندی از یک تفکر و جهان بینی مستمر است که هربار با چینش میزانسن‌های عجیب و ایده فلسفی با زبان ساده و روان روایت می‌شود و مخاطب به طرز عجیبی جادوی این فضاسازی‌ها به لحاظ سینمایی می شود و با آن ارتباط می گیرد. این نوع روایت از نخستین فیلم صحت جهان با من با رقص آغاز می شود و با سریال مگه تموم عمر، چندتا بهاره؟ اوج می گیرد و این بار در تازه ترین فیلمش صبحانه با زرافه ها به تکامل می رسد.
منطق روایی حاکم بر فیلم‌نامه با این مختصات و امضای صحت و صفایی بیانگر این نکته است که در روند روایت قصه، کارگردان می داند که با همین لحن مختص به خود چگونه قصه اش را در عین روان بودن و سادگی عنوان کند که از مدار خارج نشود و این یک اتفاق ویژه محسوب می شود.
صبحانه با زرافه‌ها در امتداد همین سبک و نبوغ همیشگی زوج صحت و صفایی است که آگاهی کامل و اشراف مطلق نسبت به جهان بصری خود دارند و همین امر باعث می شود که فیلمساز گام اول را به درستی بردارد. فیلم‌نامه اش کاشت و برداشت هایش درست است و چفت و بست دارد. با این تعابیر نمی توان گفت که فیلم تازه صحت در قواعد گونه می گنجد و یا یک فیلم کمدی ساخته است بلکه می توان گفت که صحت با تکیه بر همین صاحب سبک بودن که امضای خودش را دارد با یک فیلم‌نامه درست و بهره گیری از موقعیت ها منطبق بر جهان دیوانه وار قصه اش از مخاطب خنده می گیرد و او را به وجد می آورد که تا انتها همراه شخصیت ها شود.
ترکیب بازیگران صبحانه با زرافه ها در نوع خود ویژه و جالب است، فیلم در جهان مردانه خود، شخصیت پردازی شگفت انگیزی دارد که هر یک از بازیگران به درستی و بر اساس ویژگی های شخصیتی انتخاب شدند و اگر این ترکیب تغییر کند، این خروجی تا این اندازه قابل باور نیست. در این ترکیب پر ستاره مردانه با یک بهرام رادان ویژه مواجه می شویم که بعد از فیلم بی پولی یک سبک دیگری از تفاوت در بازیگری اش را به رخ می کشد و در سمت دیگر یک بیژن بنفشه خواه حضور دارد که انگار در این سن و سال تازه شکوفا شده است و نشان می دهد که بازیگر عیارداری است و تا به امروز قدری نادیده مانده است.
فیلم به لحاظ دستاوردهای فنی هم در خدمت محتوا است، طراحی صحنه امیر حسین حداد در فضاسازی، قاب های خوش رنگ آرمان فیاض و جای درست دوربین، امتیاز های ویژه ای برای اثر سینمایی به حساب می آیند که بیانگر وسواس صحت در تکنیک کارگردانی اش است.
صبحانه با زرافه ها فیلم عجیب و غریبی نیست ساده و بی ادعا قصه می گوید و پر از موقعیت های با طراوت است که خیلی جدی به سینما تبدیل می شود و در لایه های زیرین متن، حرف های فلسفی اش را با زبان ساده می زند.
صحت ژانر خودش و این فُرم و لحن را برای بیان روایت و این سبک از قصه گویی را با این فیلم تثبیت کرد و انتظار مخاطبش را برای خلق های تازه با زبان سینما بالاتر برد و استانداردهای سلیقه مخاطب را جابجا کرد. این فیلم یادمان انداخت که هنوز می توان به این جنس از سینما امیدوار بود. ای کاش سروش صحت سالی یک بار فیلم بسازد و در این سینما بماند چون ذائقه مخاطبش را به خوبی می شناسد و می تواند بدون ادعا فیلم خوب بسازد.
نظر شما