دنیای درختان را خراب نکنیم

به گزارش خبرنگار ایرنا، دنیای درخت، سرای سبز و میدان متوسعی است که در آن درختان مالکان زمین‌اند و با ریشه خود کمربند خاک را در مقابل طغیان طبیعت حفظ، با برگ خویش سایه تقدیم آدم کرده، با تراکم تنه آشیانه جانوران را تامین و با جولان جوانه‌اش امید به پرواز را در ساکنانش متجلی می‌کنند.

بر اساس افسانه‌های دوران اساطیری ایران و حکمت‌های هنر باستان، شادابی ضامن بقاء و فشلی، مقدمه فنا و سمبل سقوط است و درمان سَمِ سقوط و سکوت و سرازیری نیز دانه درخت است.

بهشت زندگی نمودی از دنیای درخت است که در همه ادیان الهی مورد تقدس و تکریم بوده و به طور سمبلیک پیکار تلاش و تقلای آدم برای رسیدن به کمال مطلق است و هرگز تسلیم ستم و سازش نشده و همواره راه و روش ساکنان دنیای درخت، داد و دهش و دادگری و دارندگی است.

درخت کهکشانی کُهن و الهه‌ای اهورایی و زوال ناپذیر است که کویر زندگی را به گوهر گلستان تبدیل، ایستگاه آرامش را جذاب، دنیا را برازنده زندگی و چون فروغ بیداری بر سیمای سِتُرگ تاریخ نقش می بندد و برکت و باروری را به ارمغان می آورد.

تصور ما از دنیای درخت، جهانی بی خطا و بدون خستگی، خادم، خیر، هوشمند و هشیار است که مجهز به سنسورهای طبیعی در مقابل آب، آفت، آسیب و انگل بوده و فرآیند پایش، پالایش، آزمایش و آمایش در آن به صورت آنلاین و مراعات تقدم و تأخر و منطبق با استانداردهای جهانی انجام می‌گیرد و مخازن و مصارف با فناوری‌های نوین کاشت، داشت و برداشت طراحی، تولید، توزیع، زادآوری و رویش و ریزش وفق الگوهای علمی به سرانجام می‌رسد.

در این دنیای قشنگ با ساکنانی ریز و درشت و با قدمتی یک روزه تا پنج هزار ساله ظرافت و زیبایی، صفا، صداقت، امنیت و آرامش موج می‌زند و موجودات آن هم‌نشین گنج و همانند گُل میهمان کرامتِ کریم کردگارند.

به قول حضرت سعدی شیرازی؛ درخت پلکان انسان به سوی ملکوت و راهی برای رسید به خداست.

آری؛ درخت ملغمه‌ای از مفاهیم بشری است که مرور آن به همه بندگان و ساکنان جهان احساس راحتی می‌دهد، اسطوره‌ای که طبق آموزه اَوِستایی در کسوت رموز آفرینش کیهانی و یکی از پدیده‌های شش گانه عالم محسوب شده و به اعجاز اهورامزدا پدیدار شده است.

کما اینکه در مکتب اسلام نیز با صفت طوبی و سدرالمنتهی از درخت نام برده شده که المان آن در هفت آسمان عشق نور می فشاند.

پیامبر(صلی الله علیه و آله) فرمود: «مَا مِنْ مُسْلِمٍ‏ یَغْرِسُ‏ غَرْساً یَأْکُلُ مِنْهُ إِنْسَانٌ أَوْ دَابَّةٌ أَوْ طَیْرٌ إِلَّا أَنْ یُکْتَبَ لَهُ صَدَقَةٌ إِلَی یَوْمِ الْقِیَامَة»؛(هیچ مسلمانی نیست که نهالی بکارد و انسان یا حیوان یا پرنده از آن بخورد مگر آن‏که تا روز قیامت برای وی صدقه بنویسند).

درختکاری تا حدی در اسلام مورد توجه قرار دارد که آدابی برای آن نیز در روایات بیان شده است.

درخت تنها وجیزه جانداری است که بر اساس فطرت ذاتی خویش در مقابل سنگ ضاربان میوه تقدیم و زنندگانش را به صرف سایه میهمان می‌کند.

دنیای او دارای ریشه روشنی، تنه تابناک، برگ و بار بهروزی، سایه و سبزه سخاوت، طراوت و تازگی، دوام و دوستی، رود رحمت و ذوق زندگی است.

در دنیای درخت باید از میوه ممنوعه پرهیز کرد، تیشه تقاص را وانهاده و آره عذاب را هم فراموشکرد.

تبر تنفر و آتش انتقام را دور انداخت، زجر زغال، حربه هیزم، تپانچه تفنگ، بیل لودر و تیغ بولدوزر، جور جاده و جفای گاو آهن را از یاد برد.

در این دنیای سبز و دلنشین فرمول فتنه، جامه جنگ طلبی، قداره قدرت نمایی، دشنه دزدی، عارضه اختلاس، موج مکر و مردم‌آزاری و دود دروغ و دورنگی باید ازیاد بُرد.

طرح کاشت یک میلیارد درخت در ایران نیز از رویکردهای مهمی است که به منظور احیای جنگل‌ها، تلطیف هوا، کاهش اثر گازهای گلخانه‌ای، تولید اکسیژن، حفاظت از منابع آب و خاک، نفوذپذیری آب، جذب دی‌اکسید کربن و گرد و غبار دنبال می‌شود.

ما نیز بیاییم با توکل بر خدای مهربان با هشتک کاشت درخت، میلاد این مولود را جشن گرفته، در مرگ و مصیبت یک درخت باهم شریک و تولدش را هم به یکدیگر تبریک بگوییم و با این نگاه نورانی دنیای درختان را آباد نماییم.