حاشیه ای بر اولین حضور بانوان تراکتوری در ورزشگاه

به گزارش ایرنا، بانوان تراکتوری ظهر جمعه برای ورود به ورزشگاه عازم هیات فوتبال شدند تا با اتوبوس‌های اختصاصی به سمت ورزشگاه یادگار امام حرکت کنند.

از همان ابتدای ورود به محوطه هیات فوتبال خیل عظیمی از بانوان قرمز پوش با شیپور و پرچم‌ به دست تیم محبوب خود را تشویق می کردند .

استقبال به اندازه ای بود که همه نگران بودند تعداد اتوبوس‌ها کافی نباشد و نتوانند به این لحظه تاریخی در تاریخ فوتبال شهرشان برسند.

پس از کش و قوس‌های فراوان و آمدن ۲۰ دستگاه اتوبوسی که برای بانوان اختصاص داده شده بود، بالاخره تمامی بانوان هوادار راهی ورزشگاه می‌شوند.

تقریبا از هر سنی آمده‌اند. از مادربزرگی که با کمک عصا راه می‌رود تا کودک خردسالی که در بغل مادرش جای گرفته است.

دخترانی که خودجوش، نقش لیدر برای هواداران را برعهده گرفته‌اند و بساط عکس و فیلم گرفتن هم که به راه است.

شور و شوق بانوان در اتوبوس‌ها نیز ادامه دارد. نوای «تراختور تراختور» به همراه شیپور زدن دختران در خیابان‌های منتهی به ورزشگاه، طنین انداز شده است.

وقتی از خروجی اتوبان شهید کسایی به سمت ورزشگاه می‌رسند، تابلوی ورزشگاه که بر روی آن نوشته است «ورزشگاه ۷۰ هزار نفری یادگار امام(ره)» به چشم می‌خورد.

یکی از دختران حاضر در اتوبوس با نگاهی به این تابلو لبخند زده و رو به سمت دوستش می‌گوید«۷۰ هزار نمندی؟ تراختورون بایراقینا ۷۰ میلیونی ورزشگاه دا دولار (۷۰ هزار چیه؟ برای پرچم تراکتور، ورزشگاه ۷۰ میلیونی هم پر می‌شه» .

بیرون از پنجره اتوبوس جمعی از بانوان و خانواده‌هایی را می بینم که با خودروی شخصی آمده‌اند. پدر خانواده همراه با همسر و فرزندانش به سمت ورودی سکوهای ویژه بانوان می‌رود تا همسر و فرزندانش را راهی ورزشگاه کند.

استقبال بسیار پرشور است. درست مثل نام هواداران تراکتور یعنی «پرشورها».

گفته می‌شود سه هزار بانوی تراکتوری از طریق اتوبوس‌ها آمده‌اند و شاید حدود ۲هزار بانوی دیگر نیز با خودروی شخصی عازم ورزشگاه شده‌اند.

با این حساب سرانگشتی نزدیک به پنج هزار تماشاگر بانوی تراکتوری برای نخستین بار از نزدیک بازی تیم خود را تماشا می‌کنند و رکورد بی نظیری است که برای نخستین بار در تاریخ لیگ برتر فوتبال کشورمان ثبت می‌شود.

بانوان تراکتوری گل کاشته‌اند. از ۹۰ دقیقه مانده به شروع بازی و ورود بانوان به ورزشگاه، حال و هوای تشویق‌ها به راه است. شعارهای «یل یاتار طوفان یاتار یاتماز تراکتور بایراقی»، «آذربایجان قیزلاری، گویلرین اولدوزلاری»،«تراختوری کیم ایستر، شرفلی میلت ایستر» و «تراختور تراختور» هنگام حضور بازیکنان برای تمرین در زمین چمن ورزشگاه بلند می‌شود.

حس و حال بسیار زیبایی در بین بانوان رو به راه است. لبخند بر لبانشان جاری است و آنقدر پرشور هستند که ۹۰ دقیقه تا زمان شروع بازی سر پا ایستاده و تشویق می‌کنند.

بازی شروع می‌شود و هواداران می‌نشینند تا بازی را تماشا کنند. کاملا مشهود است که این بازی بسیار پایین تر از انتظارها خواهد بود و آنطور هم شد.

همه گل می‌خواهند اما بازی طوری پیش می‌رود که همه فقط به امید گل نخوردن، تراکتور را تشویق می‌کنند.

تا پایان بازی، چهار گل در دروازه تراکتور جای می‌گیرد و مهدی عبدی در دقیقه ۹۴ یک پنالتی را راهی دروازه ذوب آهن می‌کند تا بازی ۴-۱ در مقابل بهت و اشک‌های تماشاگران به نفع ذوب آهن تمام شود.

هر گلی که تراکتور می‌خورد، شعار«قیرمیزی کوینه بالا غیرت ایستر(پیراهن قرمز، غیرت می‌خواهد)» از سوی بانوان شنیده می‌شود.

همه شروع به آنالیز بازی می‌کنند. اغلب بانوان، بازی بازیکنان به خصوص دروازه بان را چندان دلچسب نمی‌دانند و خواهان تعویض دروازه بان هستند و «محمدرضا اخباری» دروازه بان سابق تیم را تشویق می‌کنند.

بازی امروز تیم تراکتور در حد و شان پرشورها نیست. وقتی هواداران شروع به فریاد زدن « اخباری، اخباری، اخباری» می‌کنند، یکی از خانم‌ها از دخترش که در حال تشویق است می‌پرسد «قیز، پورحمیدی و اخباری کیمدی؟(دختر، پورحمیدی و اخباری کی هستن؟)» دخترش اول می‌خندد و سپس جواب می‌دهد« مامان، دروازه بان دیلار (مامان، دروازه بان هستند)».

تماشاگران که تا دقیقه ۲۵ بازی در حال ورود به ورزشگاه بودند از دقیقه ۷۰ به خاطر نارضایتی از وضعیت تیم و بازی‌ ضعیفش، شروع به خروج از ورزشگاه می‌کنند. در پایان بازی «آلوز» که بازیکن محبوب تراکتوری‌ها است و هر بازی شاهد تلاش و اشک‌های او هستند، توسط تماشاگران تشویق می‌شود.

بازی تمام می‌شود اما خاطرات تلخ و شیرینی برای بانوان تراکتوری به یادگار می‌ماند. شاید تنها شیرینی این دیدار، تاریخ سازی بانوان با استقبال بی نظیرشان باشد که در کمال امنیت توانستند در ضلع غربی ورزشگاه، تیم محبوب خود را تماشا و تشویق کنند .

بی شک اشک‌ها و افسوس‌هایی که از بازی نامطلوب تیم برایشان باقی ماند هم خاطره خواهد شد.

هنگام خروج از استادیوم، تعدادی از دختران در حال پاک کردن اشک‌هایشان هستند و تعدادی با گله و شکایت در حال آنالیز بازی برای دوستانشان. ناراحت هستند که چرا در اولین حضورشان برای تشویق تراکتوری که در قلبشان جای دارد باید شاهد چنین بازی ضعیفی باشند.