به گزارش ایرنا از روابط عمومی فیلم، نشست نقد و بررسی فیلم سینمایی «حبس مجرد» به کارگردانی محمدحسام حدادیان چهارشنبه ۱۳ تیر و با اجرای محمد زکی زاده در پردیس سینمایی چارسو برگزار شد.
در این نشست محسن خیمه‌دوز منتقد سینما و تئاتر، محمدحسام حدادیان کارگردان اثر، یلدا عباسی، پیمان مقدمی، وحید نیک راد، زهرا نامور، علیرضا مویدی بازیگران و ابراهیم نصیری نویسنده فیلم حضور داشتند.
محسن خیمه‌دوز در ابتدای این نشست عنوان کرد: فیلم «حبس مجرد» در کل فیلم دردمندانه و سرگرم‌کننده‌ای بود. یعنی دو ویژگی یک فیلم سینمایی را در خود داشت و تا انتها مخاطب را با خود همراه می‌کرد. من معتقدم در تئاتر و سینما کار اول و دوم کارگردان را نباید نقد کرد. زیرا با سختی بسیار زیادی ساخته می‌شود. در نتیجه من در اینجا دوست ندارم فیلم را نقد کنم بلکه می‌خواهم به جنبه‌هایی از فیلم که می‌تواند آموزنده باشد، اشاره کنم.
وی ادامه داد: سه ایراد و آسیب اولیه فیلم این است که بحث از خانه شروع می‌شود اما از ابتدا تا انتها سندیت این ملک مشخص نمی‌شود که این خانه اجاره‌ای است یا خریده شده که این اشکال به فیلمنامه بازمی‌گردد. برخی ویژگی‌ها نیز مختص به منشی صحنه است. زیرا گاهی گریم و طراحی در صحنه‌های مختلف تغییر می‌کنند. ایراد سوم ریتم فیلم است. زیرا در ریتمی که پلان‌ها باهم در ارتباط هستند، مشکل دارند.
خیمه‌دوز درباره نکات مثبت فیلم «حبس مجرد» توضیح داد: پنج ویژگی مثبت در این فیلم وجود داشت؛ یکی این که اسم خود فیلم زیبا و غیرتکراری است و می‌توان تعابیر مختلفی از نام اثر داشت. دومین ویژگی، مفهوم خانه است که نه‌تنها به عنوان یک لوکیشن (محل فیلمبرداری) بلکه به عنوان یک کانسپت (مفهوم و ایده) در فیلم مطرح است. خانه‌ای که ما می‌توانیم آن را استعاره‌ای از وطن و کشور ببینیم. ویژگی دیگر این است که ما یک مثلث زنانه در این فیلم می‌بینیم که ظاهرا نقش فرعی در داستان دارند اما حضور آن‌ها به عنوان عنصر مقاومت در مقابل ساختار مبتذل مردانه کاملا احساس می‌شود.
او ادامه داد: بازیگران حرفه‌ای و آماتوری در این فیلم در کنار هم حضور دارند. ویژگی مثبت بازیگران حبس مجرد این است که «بازی موقعیت» انجام می‌دهند یعنی خود موقعیت را بازی می‌کنند. در این شرایط باید مجموعه‌ای از بازیگران آن موقعیت را درست بازی کنند که این اتفاق در فیلم رخ داد و بازیگران مانند تاروپود فرش درهم تنیده شدند. مورد مثبت آخر مربوط به نمای پایانی فیلم است که به نظرم لحظه شگفتانه این اثر بود.
بازیگران را به دیالوگ محدود نکردم
محمد حسام حدادیان در ادامه این نشست بیان کرد: درباره مبهم بودن ماجرای سندیت خانه مادری، ما احساس کردیم که این مساله روی روند داستان ما تأثیری ندارد. زیرا درد اساسی شخصیت‌ها این بود که به هر طریقی از خانه بروند. ما سعی کردیم راکوردها (تداوم) را حفظ کنیم اما به دلیل مشکلات زیادی که وجود داشت گاهی کم و کاستی‌هایی به وجود می‌آمد.
او ادامه داد: من سعی می‌کردم بازیگران را در موقعیت قرار دهم و آن‌ها را به دیالوگ محدود نمی‌کردم. در روند تولید فیلم، نمای پایانی به صورت بداهه اجرا شد و شکرخدا مخاطبان با آن صحنه ارتباط برقرار کردند.
یک فیلم موفق پشت صحنه همدلی دارد
حدادیان درباره طیف مختلف بازیگران این فیلم توضیح داد: من مدت‌ها به این موضوع فکر می‌کردم که چیدمان بازیگران ما چگونه باشد که بازی‌ها یک‌دست باشند. من عکس چند نفر از بازیگران را در فتوشاپ کنار هم گذاشتم و احساس کردم که می‌توان این افراد را به عنوان یک خانواده در کنار هم باور کرد. من معتقدم که اگر یک فیلم می‌خواهد موفق باشد باید پشت صحنه یک‌دل و همدلی داشته باشد. من ترکیب فیلم را بسیار دوست داشتم و خدا را شکر می‌کنم که کنار من بودند.
او درباره دلیل پرداختن به یک موضوع اجتماعی در این فیلم گفت: من آدمی هستم که دوست دارم خودم را در موقعیت‌های چالشی قرار دهم. فیلم «ملبورن» نیما جاویدی را سال‌ها پیش دیدم و تاثیر زیادی روی من گذاشت. بعدها با ابراهیم نصیری آشنا شدم و این فیلمنامه را نوشتیم.
نظر شما