فرهاد ناظرزاده‌کرمانی در گفت وگو با خبرنگار فرهنگی اظهار داشت: تعداد دانشجویان تئاتر ایران حتی در مقایسه با کشورهای غربی رقم بسیار قابل توجهی است. تعداد دانشجویان تئاتر در ایران شاید از بیشتر کشورهای اروپایی بیشتر باشد.
هیچ وقت فکر نمی‌کردم یک روزی در تمام شهرهای ایران حداقل در سطح کاردانی، تئاتر آموخته و آموزانده شود
وی افزود: هیچ وقت فکر نمی‌کردم یک روزی در تمام شهرهای ایران حداقل در سطح کاردانی، تئاتر آموخته و آموزانده شود. زمانی که خود من دانشجو بودم در دانشکده هنرهای دراماتیک که بعد به دانشگاه هنرهای دراماتیک تبدیل شد، ما حدودا هفت نفر دانشجوی ادبیات نمایشی بودیم و همین تعداد هم دانشجوی کارگردانی و همینطور سینما داشتیم.
ناظرزاده کرمانی گفت: در آن زمان حدود ۳۰ دانشجو سالانه جذب می‌شد و سال بعد یعنی در همان اواخر دهه ۱۳۴۵، ۱۳۴۶ در دانشکده هنرهای زیبا دانشگاه تهران هم به همین تعداد دانشجو گرفته شد. یعنی اگر کسی در دهه ۴۰ تا نیمه دهه ۵۰ که دانشگاه فارابی هم راه‌اندازی شد، می‌خواست تئاتر بخواند، دو جا بیشتر در ایران وجود نداشت و هر دو هم در تهران بودند. برای هیچ دانشجوی شهرستانی امکانی که وجود نداشت که بیاید و تئاتر بخواند.
چهره ماندگار هنرهای نمایشی اظهار داشت: اکنون چند هزار دانشجوی تئاتر داریم. دانشکده هنر معماری دانشگاه آزاد تهران مرکز سالانه از ۸۵۰ تا یکهزار نفر دانشجو می گیرد و تعداد زیادی دانشکده و دانشگاه وجود دارد.
تئاتر دانشگاهی همیشه در جستجو است
وی افزود: در پاسخ به این سوال که تئاتر ایران در مقایسه با دورانی که خودم دانشجو بودم یا حتی دوران پیش از انقلاب تاکنون چگونه تئاتری است، معتقدم که تئاتر دانشگاهی است.
این استاد هنرهای نمایشی گفت: تئاتر دانشگاهی، تئاتری فرهیخته، روشنفکرانه و آرمان‌گراست. تئاتری است غیرتجربی. هر کدام از اینها نیاز به توضیح دارد. تئاتر دانشگاهی تئاتری مربوط به طبقه فرهیخته جامعه است. یعنی کسانی که باید به دانشگاه بیایند و مثل دانشجوی فیزیک و شیمی، رشته تئاتر بخوانند و در حال و هوای دانشگاه هستند. به همین سبب، حالت‌های دانشگاهی را دارند و آرمان‌گرا هستند؛ آرمان‌های اجتماعی، سیاسی و زندگی فردی دارند و جهان را می‌شناسند.
با دنیای اینترنت و موبایل هم که به میان آمده است، اینها از این طریق با دنیا در ارتباط هستند
ناظرزاده کرمانی گفت: پای دنیای اینترنت و موبایل هم که به میان آمده است، اینها از این طریق با دنیا در ارتباط هستند. بنابراین، تئاتر دانشگاهی همیشه در جستجو است و جستجوگر است. یعنی دستش را دراز می‌کند و فکرش را باز می‌کند به بهترین‌هایی که در دنیا وجود دارد.
وی افزود: این که به آن میرسد یا خیر، یک مشکلاتی هم دارد؛ آموزش تئاتر یعنی تعداد استادانی که بتوانند نسل تئاتری خوبی تربیت کنند کم است. اما ماهیت تئاتر ایران، تئاتر دانشگاهی است؛ یعنی اغلب کسانی که بازیگری و کارگردانی می‌کنند و نمایشنامه می‌نویسند از دانشگاه بیرون آمده‌اند.
به عقیده او، این نوع تئاتر جستجوگر و تجربی است و دائما مایل هستند که تکنیک‌های جدیدی را تجربه کنند و چون با موبایل و اینترنت هم با تئاتر و جهان آشنا شده‌اند، خیلی مایل هستند که از این نوع تئاتر استفاده کنند.
نظر شما