به گزارش ایرنا، بدون شک یادمان شرهانی میتواند همان بهشت زمینی باشد که خداوند با لطف و کرمش بر ما بندگانش ارزانی داشته است تا وقتی پای دل بر این خاک مینهیم، وجودمان را تسخیر کند.
شرهانی در منتهیالیه شهرستان مرزی دهلران، در روزگارانی نه چندان دور مأوا و معبر افلاکیانی بود که خون سرخشان در این وادی ناجوانمردانه به زمین ریخته شد.
روزگاری که دهلران خط مقدم جنگ با خصم دون بود و فرزندان دلیر ایران زمین، جان شیرین دادند اما خاک ندادند، شرهانی گُلگون و لاله فام از خون سرخ جوانان رعنای دیار اساطیری ایران شد.
۳۶ سال از بسته شدن پرونده جنگ نابرابر و تحمیلی عراق علیه ایران میگذرد اما هنوز هم عطر و بوی جبهه و جنگ از خاک شرهانی به مشام میرسد.
ذره ذره خاک شرهانی از یاد نمیبرد آنگاه که خون سرخ رزمندگان سمنانی، ایلامی، مازندرانی، اصفهانی، تهرانی و دیگر بلاد ایران عزیزمان در این مکان قدسی، بدر هم آمیخته شد و شهیدانی که نماندند و به سوی آسمان بال گشودند تا شرهانی بماند.
جایجای شرهانی، مزین و منور است به عکس و تمثال شهیدان از ایلام و دیگر نقاط کشور است که روزگار جنگ تحمیلی، سینه بر آماج گلولههای رژیم بعث و صدامیان سپر کردند تا کیان اسلامی از گزندشان در امان باشد.
تصاویر نصب شده شهدا، راه را به مسافران شرهانی نشان میدهد و مسافران با ورود به این مکان مقدس و معطر، گویی از خود بیخود میشوند.
آن روزگاران حضور خدا در شرهانی نزدیکتر از هر سرزمینی احساس میشد و در دریای سرخ رنگش، فوج فوج ملائکه در تلاطم و تکاپو بودند.
شرهانی معبری برای عروج عزیزترین فرزندان این آب و خاک بود و مشهد شهیدان بهشتی شد.
هرچند ۳۰ و اندی سال از پایان جنگ میگذرد اما شرهانی هنوز هم نظر کرده و عزیز شهیدان است و هنوز هم این مشهد شهیدان پذیرای خیل عظیم زائرانی است که پای دل برخاک مقدسش میگذارند.
شرهانی یکی از مقاصد اصلی و مهم کاروانهای راهیان نور خارج استان است که به ویژه در فصول سرد سال میزبان کاروانهای دانشجویی، دانش آموزی و اقشار دیگر است.
از این خطه خونرنگ هنوز هم عطر و بوی شهدا را میدهد و امروز برای کهنهسربازانی که روزگاری در این سرزمین، به مصاف دشمن میرفتند، شبهای عملیات و آتشباران صدامیان تداعی میشود.
شرهانی همه روزه میزبان قدوم زائران جوان و نوجوانی است که روزگار جنگ را ندیدهاند اما با حضور در این مشهد مقدس و پاک، با شهدا انس و الفت پیدا کردهاند.
پارکینگ این یادمان با استقرار انبوه اتوبوسهای زائران از نقاط مختلف ایران و ایلام تداعیگر، ایام پایانه برکت (شهید رئیسی) شهر مهران و خیل زیاد زائران اربعین است.
به شرهانی که وارد میشوی به ناگاه خود را در مکانی معنوی ورای دیگر سرزمینها میبینی و گویی این دیار را فرشتگان مقرب خداوند متبرک کردهاند.
شرهانی دیار حماسه آفرینی پهلوانانی نامدار از جنس آرش، رستم و اسفندیار است، پهلوانانی نامآور چون حسین خرازی، مصطفی ردانیپور، علی صیاد شیرازی، احمد کاظمی، مهدی زینالدین و حسن باقری که سیاوشوار به دل آتش زدند و دشمن را کوچک و حقیر شماردند و در معرکه عشقبازی با خداوند، نرد عشق باختند.
حضور مداوم کاروانهای راهیان نور دانشجویی و دانشآموزی از نقاط مختلف ایلام و ایران، شور و حالی وصف ناشدنی به شرهانی داده است.
عده ای با بیتوته در معراج شهدا با شهیدان تازه تفحص شده خلوت میکنند و برخی نیز به زیارت مزار شهید گمنام آرامیده در این یادمان میشتابند.
بعضی از زائران جوان، گوشهای از این خاک نشستهاند و سر بر زانو گذاشتهاند و در خلوت خود گوهر اشک از دیدگان میغلتانند.
زائران دیگر که بیشتر از قشر دانشآموز هستند بر روی تانکها و اداوات سوخته و زنگزده به یادگارمانده از دوران جنگ، سوار شدهاند و با هیجان وصفناشدنی با این اداوت جنگی عکس یادگاری میگیرند.
مردی هنرمند بساط خوشنوسی و خطاطیش را باز کرده و برای زائران بر روی قطعه چوبهای کوچکی که پشتشان به خاک پاک شرهانی گِل اندود شده، جملههایی مینویسد و به زائران هدیه میدهد.
دانشجویان و دانشآموزان با هیجان و اشتیاق دورش حلقه زدهاند و در صف ایستادهاند که نوبتشان برسد و قطعه چوبی از شرهانی را با خود به تبرک ببرند.
زمین و آسمان شرهانی از عملیاتهای مهمی چون محرم، پدافندی و والفجر یک خاطرهها دارد و کهنه سربازانی که پای در این سرزمین میگذارند سوار بر اسب جادویی خیال، گویی دوباره به شبها و روزهای حماسه و عملیات پای میگذارند.
هنوز هم زمین زخمخورده شرهانی حال و هوای جنگ دارد و روزگاری خاکریز تن با تانک بود و امروز میدان نبرد جنگ نرم است.
مأموریت شرهانی و شهدای شرهانی هنوز به اتمام نرسیده است، این خاک و شهدایش در طول سال میزبان هزاران زائر و مسافر از اقصی نقاط کشور هستند، عمده زائران جوان و نوجوان جنگ ندیده.
شرهانی و شهیدانش دیروز با تن و خون و خاکریز از میهن دفاع میکردند و امروز با زبانی از جنس احساس و ارتباط معنوی، از مسافران این کوی میخواهند که حماسه شهیدان و رزمندگان و هدف والایشان به دست فراموشی سپرده نشود.
خاک مقدس و آلاله رنگ شرهانی بعد از پایان نبرد با صدامیان اکنون مأموریت یافته تا در جبهه جنگ نرم از کیان سرزمین مادریش ایران و فرزندانش دفاع کند تا جوانان و نوجوانان این دیار مغلوب پرتابههای نرم و تبلغاتی دشمن نشوند و با آگاهی از حقایق بدانند روزگارانی که هنوز آنها به دنیای فانی پای نگذاشته بودند، بر سرزمین مادریشان چه گذشت.
شرهانی جوانان و نوجوانان را با قدرت آهن رباییش از دورترین نقاط ایران به سمت خود فرا میخواند و برای آنها از روزگاران حماسه و مردان اساطیری و افسانهای که جاودانه مرگ به آغوش کشیدند و حماسههای ناب و نایاب خلق کردند، داستانها برای گفتن دارد.
باگذشت بیش از ۴۴ سال از شروع جنگ و ۳۶ سال از پایان آن، همچنان آثار آشیانههای استقرار تانکها و توپخانهها، پشت خاکریزهای شرهانی دیده میشود، هرچند این گودالهای بزرگ با گذر زمان از فرسایش خاک و رویش علفزارهای هرز در امان نماندهاند، اما هنچنان آثار آنها در پشت خاکریزهای شرهانی مشهود است.
وارد شرهانی که میشوی حالت را نمیفهمی، انگار وارد یک سرزمین جادویی و افسانهای شدهای که آلیس و سرزمین عجایبش در برابر اعجاز شرهانی رنگ میبازد.
شکوه شرهانی و شهیدان مشهدش وصف ناپذیر و تماشایی است و وصف این دیار را کسانی که با پای دل به این دیار پای گذاشتهاند بهتر درک میکنند.
به گزارش ایرنا، منطقه و پاسگاه شرهانی در ۶۵ کیلومتری جنوبشرقی شهر دهلران و در فکه شمالی و دامنه ارتفاعات "حمرین" قرار دارد و از طریق جاده شهید خرازی و و پل شهید ایوبی قابل دسترسی است و این یادمان تا جاده دهلران - اندیمشک و پادگان عینخوش ۲۵ کیلومتر فاصله دارد.
در طول جنگ این منطقه به علت وجود ارتفاعات ۱۷۵ و ۱۷۸ که میدان دید وسیعی از دشت دهلران و منطقه عینخوش تا استان میسان عراق داشت، اهمیت نظامی یافت و ارتش عراق با اشغال این منطقه به ایجاد میادین مین و موانع اقدام کرد.
منطقه عملیاتی شرهانی که در زمان جنگ تحمیلی حدود ۱۰ بار بین قوای ایرانی و عراقی دست به دست شد، بر روی ارتفاعات حمرین قرار دارد و حد شمالی منطقه عمومی فکه محسوب میشود و بنابراین به شرهانی شاخ فکه هم میگویند.
فاصله شرهانی تا جاده دهلران ـ اندیمشک و پادگان عینخوش، حدود۲۰ کیلومتر است و این ارتباط، از طریق جاده شهید خرازی میسر میشود.
شرهانی یک اثر ملی و جزو میراث معنوی ایران به شمار میرود و در هشتم مهر ۱۳۸۷ با شماره ۲۳۴۷۲ در فهرست میراث معنوی ایران به ثبت رسیده است.
نظر شما