برند شدن یک محصول تولیدی کار آسانی نیست و تلاش بسیاری می خواهد اما ابتدایی ترین گام برند سازی در حقیقت آن است که اصلا کارخانه یا واحد تولیدی وجود داشته باشد.
برندینگ در حقیقت برجسته سازی یک محصول تولیدی در ذهن مخاطبان و مصرف کنندگان است به گونه ای که مصرف کننده در فروشگاه ها سراغش را بگیرد و با اطمینان آن محصول را در سبد خرید خود قرار دهد.
در استان کرمانشاه محصولات با کیفیت کشاورزی تولید می شود که بسیاری از آنها به صورت فله ای و بدون نام تجاری به فروش می رسد.
نمونه آن روغن حیوانی کرمانشاهی است که آوازه آن سالهاست در میان نسل های مختلف ایرانیان پیچیده است و این حسن شهرت البته به خاطر آن روغن حیوانی گوسفندی نابی است که عشایر و روستاییان ما با شیوه سنتی فرآوری می کردند و عطر و طعم بی نظیری دارد.
اما آیا این محصول و محصولات مشابه تولیدی استان توانسته اند تجاری سازی شده و در قالب یک برند موفق در قفسه فروشگاه های داخلی و خارجی قرار گیرند؟
با جستجویی ساده در اینترنت بعضا در زمینه روغن حیوانی به نام های تجاری برخورد می کنیم که مطمئنا راه درازی تا پیمودن مسیر برندینگ پیش رو خواهند داشت.
چندی پیش استاندار سابق کرمانشاه در نخستین جشنواره بادام و عسل گفته بود که بازاریابی و برندسازی باید جزو اولویت تولیدکنندگان استان باشد و کشاورزان کرمانشاه باید برای گرفتن نشان و مجوزها اقدام کنند و نباید محصولات با کیفیت تولیدی استان مانند عسل ، زعفران و روغن حیوانی درجه یک کرمانشاهی بدون نشان تجاری به فروش برسند چرا که این محصولات را پس از خروج از استان به اسم جاهای دیگر به فروش می رسانند.
داریوش فرمانی مدیرکل میراث فرهنگی و گردشگری استان نیز در همین جشنواره برند سازی محصولات روستایی را از جمله اهداف ارگان متبوع خود عنوان کرد اما توضیح نداد که به عنوان مثال برای تخمه سنقری چه کاری انجام داده است؟ آیا شهرستان سنقر کارخانه ای دارد که تخمه درجه یک را بسته بندی و در قالب یک نشان تجاری به بازار عرضه کند یا باید همچنان شاهد فروش فله ای محصولات باشیم.
پیش از این نیز بارها شاهد اینگونه اظهارات از سوی معاونان اقتصادی استانداری کرمانشاه در دولت های مختلف بوده ایم اما آیا عملکرد آنها واقعا در راستای تحقق موضوع بوده است؟
اگر از مردم در خصوص برندهای تجاری تولیدی استان کرمانشاه سوال شود آیا قادر به گفتن چند نام و نشان تجاری خواهند بود؟
پیدا کردن سرمایه گذار و ترغیب او به سرمایه گذاری بر اساس پتانسیل استان و عرضه محصولات با کیفیتی که قابل رقابت با محصولات مشابه باشد مقدمه داستان هفت خوان برندینگ است و البته این مهم وظیفه مدیران ذیربط دستگاههای اجرایی استان است.
استان کرمانشاه در زمینه عسل با تولید سالیانه هفت هزار تن مقام پنجم کشور را دارد که بخش عمده آن به صورت فله ای بدون هیچ نام و نشانی به فروش می‌رسد.
کرمانشاه در زمینه تولید نخود مقام اول کشور را دارد و ۳۹ درصد نخود تولیدی باکیفیت ایران متعلق به کشاورزان کرمانشاهی است همچنین در این استان سالیانه هشت هزار تن بادام تولید می شود اما این محصولات فاقد زنجیره عرضه و به تبع آن تقویت سرمایه گذاری و بازگشت ارزش افزوده به داخل استان هستند.
در استان کرمانشاه سالیانه بیش از ۵۰۰ هزار راس دام تولید می شود و به خاطر کیفیت بالای گوشت به سایر استان ها و حتی کشورهای حاشیه خلیج فارس صادر می شود در حالی که به جای صادرات دام زنده می توانستیم کارخانه های بسته بندی گوشت و نیز کارخانه های مطرح تبدیلی گوشت به سوسیس و کالباس مرغوب داشته باشیم.
وحید محمدی معاون هماهنگی امور اقتصادی استانداری کرمانشاه یکی از منتقدان همین نحوه فروش محصولات تولیدی استان است که البته باید از خود او پرسید به عنوان یک مدیر اجرایی چه گامی در راستای اصلاح این رویه داشته است ؟
البته جدای از فاصله بین شعار و عمل باید وضعیت خاص نظیر مشکلات تحریم و نیز وضعیت سرمایه گذاری در کل کشور را هم مد نظر قرار داد.
با این وجود به نظر می رسد بسیاری از حرف های مدیران در دولت های مختلف در حد شعارهای قشنگ باقی مانده است و هنوز رنگ واقعیت به خود نگرفته اند که نمونه آن را باید همین داستان برند سازی محصولات کشاورزی کرمانشاه دانست ضمن اینکه این استان به دلیل موقعیت مرزی که با ۲ بخش عربی و کردنشین عراق دارد از موقعیت مناسبی برای صادرات برخوردار است و امید می رود روزی نگاه ها به برند سازی محصولات به فراتر از مرزها و دیگر کشورها و ملت ها معطوف شود.
همچنین برندسازی سایر حوزه های استان مانند صنایع دستی و گردشگری موضوع دیگری است که در یادداشت جداگانه ای به آن پرداخته خواهد شد.
با همه این اوصاف امید می رود در دوره جدید مدیریت استان کرمانشاه که موضوع تجارت به عنوان محور توسعه و رشد اقتصاد استان قرار گرفته است شاهد حرکتی جهشی در این بخش باشیم.
نظر شما