نماینده فدراسیون ورزش کارگری روز جمعه در حاشیه آیین اختتامیه این دوره از مسابقات به خبرنگار ایرنا گفت: مراغه از قطب‌های وزنه‌برداری کارگران است و در دور رفت نیز تیم این شهرستان در جایگاه دوم قرار گرفت.
«صباح صفری‌نژاد» با بیان اینکه آذربایجان‌شرقی به واسطه میزبانی این دوره از حضور ۲ تیم «الف» و «ب» بهره برد، افزود: تیم «ب» آذربایجان‌شرقی نیز در رده سوم دور رفت لیگ قرار گرفت.
به گفته وی این دوره از مسابقات قرار بود تا با شرکت هشت تیم از آذربایجان‌شرقی، البرز، تهران، قم، اراک، خراسان رضوی و شیراز برگزار شود که تیم شیراز نتوانست در مراغه حاضر شود.
وی با بیان اینکه تیم اول لیگ امسال به یکی از تورنمنت‌های بین‌المللی اعزام می‌شود، اضافه کرد: مسابقات بدون هیچ مشکلی و با کیفیت خوب در مراغه برگزار شد و امیدواریم در دوره‌های بعدی نیز از میزبانی این شهرستان بهره‌مند شویم.
«صفری نژاد» با تاکید بر اینکه سومین لیگ وزنه‌برداری کارگران کشور به صورت رفت و برگشت انجام می‌شود، افزود: در دور رفت به میزبانی مراغه امتیازهای خوبی رد و بدل شد و دور برگشت هم اوایل بهمن ماه در استان البرز برگزار می‌شود.
وی تعداد حاضران در دور رفت با احتساب مربیان و سرپرستان تیم‌ها را حدود ۵۰ نفر عنوان کرد و افزود: «علی محمدی» عضو تیم ملی کارگران جمهوری اسلامی که طی سال جاری در مسابقات «کازان» روسیه و در حرکت دوضرب مقام سوم را کسب کرده بود، در دور رفت لیگ در جایگاه نخست قرار گرفت.
به گفته وی «محمدی» حریفی از تیم مراغه دارد و رقابت آنان در دور برگشت بسیار دیدنی خواهد بود.
به گزارش ایرنا ورزش وزنه‌برداری در مراغه طرفداران بسیاری دارد و این شهرستان از قطب‌های قهرمان‌پرور این رشته ورزشی در سطح آذربایجان‌شرقی است.
تاریخچه وزنه‌برداری ایران
تمرین ورزش وزنه‌برداری در ایران، نخستین‌بار در کلوپ ژیمناستیک و اسکریم (شمشیربازی) انجام شد و این کلوپ پس از کلوپ ایران، دومین باشگاه ورزشی ایران بود که در سال ۱۲۹۶ با مدیریت میرمهدی خان ورزنده تاسیس شد.
در این باشگاه علاوه بر ژیمناستیک و شمشیربازی، مشت‌زنی و وزنه‌برداری هم تمرین می‌شد که البته تمرینات وزنه‌برداری، نه براساس قواعد بین المللی، بلکه با یک میله چوبی و دو گوی سنگین فلزی با وزن ثابت در طرفین آن، انجام می‌شد.
چندسال بعد «امان‌الله پادگورنی» به عنوان نخستین تعلیم‌دهنده وزنه‌برداری در ایران نام خود را سر زبان‌ها انداخت؛ او که تحصیلاتش را در شوروی گذرانده بود و در سال ۱۳۰۲ به زادگاهش تبریز بازگشت و در مدت هشت سال اقامت در آن شهر، ضمن تاسیس یک باشگاه ورزشی مدرن، با دیفرانسیل اتومبیل، هالترهایی با اوزان مختلف ساخت و با آن‌ها به تعلیم وزنه‌برداری در مدارس و ارتش پرداخت.
پادگورنی به همراه حسین صدقیانی در فوتبال، عبداله نادری در مشت‌زنی و وزنه‌برداری، حمید محمودپور در کشتی، فریدون شریف‌زاده در بسکتبال و والیبال، احمد ایزدپناه در دوومیدانی و عباداله بصیر آستارائی در شمشیربازی و اسکی از پیشگامان نهضت ورزش‌های نوین در ایران لقب گرفتند.
اولین هالتر و وزنه خارجی در سال ۱۳۱۰، توسط عبداله نادری، به وزن ۱۱۰ پوند از هند به ایران آمد. دو سال بعد از آن هم وزنه‌هایی به ایران آمد که وزنه در آن می‌چرخید و ثابت نبود.
همان سال‌ها با تشویق‌های امان اله پادگورنی، نخستین گروه وزنه‌بردار، شامل محمد هفت صندوقی، عبداله نادری، امیرحسین آریاپور، غلامرضا نصیری، انوشیروان حیات غیب، فرامرز شیرشکار، محمدرضا طباطبایی و حسین عشقی در این رشته به طور جدی تمرین کردند.
جالب آنکه در نخستین مسابقاتی که در ایران برای وزنه‌برداری ترتیب یافت، مساله وزن شرکت کننده‌ها مطرح نبود و هر وزنه‌برداری که می‌توانست وزنه سنگین تری را بلند کند، اول می‌شد.
اما هنگامی که نتایج وزنه‌برداری المپیک ۱۹۳۶ برلین به ایران رسید، دریافتند که هر وزنه بردار باید در دسته مخصوص خود به رقابت بپردازد.
در سال ۱۳۱۸ (۱۹۳۹ میلادی) بود که با تلاش‌های ابوالفضل صدری، امان اله پادگورنی و عبداله نادری، فدراسیون وزنه‌برداری کشورمان در قالب هیات وزنه‌برداری تاسیس یافت و سرپرستی آن به امان پادگورنی واگذار شد.
پس از آن در سال ۱۳۲۵ هسته اصلی فدراسیون‌ها که کپی برداری از سیستم ورزش کشورهای توسعه یافته بود، در ایران پی‌ریزی شد و حسین صادق به عنوان اولین رئیس فدراسیون وزنه‌برداری کشور منصوب شد. فدراسیون وزنه‌برداری ایران نیز در سال ۱۹۴۷ میلادی، یک سال پس از فعالیت رسمی خود در ایران، به عضویت فدراسیون بین‌المللی وزنه‌برداری درآمد.
یک سال بعد از این اتفاق نخستین مدال تاریخ ورزش ایران در رقابتهای المپیک را جعفر سلماسی در رشته وزنه‌برداری به دست آورد. او که در المپیک ۱۹۴۸ لندن در دسته ۶۰ کیلوگرم رقابت می‌کرد با رکورد مجموع ۵/۳۱۲ کیلوگرم بعد از محمود فیاض از مصر و رودنی ویکس از ترینیدادو توباگو روی سکوی سوم ایستاد و صاحب نشان برنز المپیک شد و برای نخستین بار پرچم ایران را در رقابتهای بین المللی به اهتزاز درآورد.
(برگرفته از کتاب صدسال وزنه‌برداری/ نوشته رضا پورعالی)
نظر شما