به گزارش خبرنگار ایرنا، چراغ صحنه خاموش است و آدم ها روی صندلی های خود جا خوش کرده اند و منتظر اجرای یک درام خاص اجتماعی هستند که می خواهد مسایل اجتماعی را برای آنها به نمایش درآورد.
تئاتر به عنوان یک شاخه مهم از هنرهای نمایشی می تواند آینه و انعکاس دهنده مسایل اجتماعی و فرهنگی جامعه باشد و در اصلاح آسیب‌های اجتماعی می‌تواند نقش بسیار مهمی ایفا کند و این موضوع را می‌توان در بیشتر آثار یک کارگردان قزوینی به نام سعید شیخی مشاهده کرد.
این کارگردان، نمایشی را به روی صحنه می‌برد که می‌خواهد یک مساله اجتماعی و روانی را برای مخاطبان خود به نمایش بگذارد و معتقد است که باید از کارکردهای هنر نمایش در راه بهبود وضعیت مشکلات جامعه بهره برد، در ادامه، گفت و گوی خبرنگار ایرنا مرکز قزوین با این کارگردان قزوینی در عرصه تئاتر را می خوانید.
ایرنا. آقای شیخی برای شروع کمی از ویژگی‌های نمایش «وحشی» بگویید؟
نمایش وحشی، درام خاص اجتماعی با یک داستان متفاوت است که نویسنده آن یعنی پیام لاریان با ایجاد فضای رئالیستی و تلفیقی از کمدی و تراژدی فضایی نو و جدیدی را برای مخاطبان خود از یک مساله اجتماعی، روانی و عاطفی می‌سازد، درامی که از کلیشه‌ها دوری کرده و به موضوعات عمیق جامعه می‌پردازد.
ایرنا. داستان این نمایش از چه می‌گوید؟
داستان نمایش درباره خشونت پنهان در آدم‌های جامعه است، اینکه یک انسان هر چند آرام می‌تواند در موقعیت خاصی تبدیل به یک انسان وحشی و افسار گسیخته ای شود که جرات عجیب ترین کارها را در درون خود پیدا می کند.
این نمایش سرخوردگی افراد یک جامعه را نشان می‌دهد که ممکن است این سرخوردگی ها و کمبودها، آدم ها را تبدیل به یک انبار باروت کرده و خشم عمیقی را در درون وی به وجود آورد.
به عبارت دیگر، این نمایش درباره تاثیر خشونت بر زندگی انسان‌ها با تم انتقادی، اجتماعی است و بر مبنای یکی از نظرات "پیر بوردیو"، جامعه شناس فرانسوی نوشته شده که خشونت نمادین نام دارد و داستان این نمایش نیز بازتابی از این تز اجتماعی بوردیو است.
ایرنا. این نمایش چه فایده‌ای می‌تواند برای جامعه امروز داشته باشد؟
خشونت مقوله ای دو سویه از منظر اجتماعی و روانی محسوب می شود که در برخی موارد از بازگو کردن آن در جامعه سر باز زده شده و یا به صورت سطحی از آن سخن گفته شده است، در حالی که تمامی فلاسفه و اندیشمندان جهان معتقدند "خشونت" در درون تمام انسان‌ها وجود دارد و در موقعیت‌های مختلفی به مقدار متفاوتی این موضوع برون ریزی پیدا می کند.
از این رو، افراد یک جامعه همان قدر که می‌توانند بسیار آرام باشند، بسیار خطرناک نیز ظاهر شوند و این مساله ای است که باید در یک جامعه بین فرد با فرد و حکومت‌ها با افراد شناخته شود تا در اقدامات و تصمیم‌گیری‌ها به مبحث خشونت اجتماع یا فرد نیز توجه شود که نمایش وحشی می‌تواند در راستای بازگو کردن و انعکاس این مساله اجتماعی و روانی برای مخاطبان جامعه و همچنین مسوولان مربوطه در این حوزه، نقش بسزایی داشته باشد.
ایرنا. نویسنده اثر، پیام لاریان در این نمایش به دنبال بازگوکردن چه مسایلی برای مخاطب است؟
موضوعی که من فکر می‌کنم پیام لاریان تلاش می‌کند در این نمایش آن را بازگو کند، یک مساله فراموش شده و کم توجه شده و آن موضوعی به نام "خشونت پنهان" است، این نوع خشونت اساسا خشونت فیزیکی نیست، به طور مثال "نفرت داشتن" نیز یک نوع خشونت است و پیام لاریان در این نمایش به طور شناخته شده ای درباره خشونت و تاثیر آن در افراد یا یک فرد در جامعه صحبت می‌کند و این امر را می‌توان در سبک زندگی و رفتار گرایی جامعه امروز مشاهده کرد.
ایرنا. نمایشنامه‌هایی که در قزوین نوشته می‌شود را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
با احترام به تمامی دوستانی که در این زمینه فعالیت دارند، باید بگویم من در حد آگاهی خود به جز معدود نمایشنامه هایی، چیزی که بخواهد عنوان نمایشنامه داشته باشد را نخوانده ام و بسیار کم نمایشنامه ای تولید می‌شود که از ذهن خلاق یک نویسنده خارج شود.
ایرنا. بفرمایید در ساخت یک تئاتر چه امکاناتی مورد نیاز است؟
مراحل خلق یک نمایش، به خصوص در شرایط کنونی، نیاز به یک دغدغه مهم فکری دارد، یعنی یک هنرمند نخست باید از خود بپرسد که چرا من این نمایش را می‌خواهم روی صحنه ببرم و چه فکری را در جامعه می‌خواهم تزریق کنم، آیا هدف من صرفا ایجاد تفریح برای جامعه مخاطب است یا هدف شناساندن مشکلات و مسایل مختلف امروز؟ در مرحله دوم انتخاب افراد برای ساخت نمایش است که هم باید دغدغه مند باشند و هم اینکه در مراحل بعدی، می‌توان به محل مناسب برای تمرین و اجرا اشاره کرد.
ایرنا. در مسیر تولید این تئاتر تا چه حد به این امکانات در استان دست پیدا کردید؟
برای به ثمر رساندن نمایش "وحشی" اگر بگویم از هیچ امکاناتی در این شهر استفاده نکردم دروغ نگفته‌ام، از مکان تمرین تا تجهیزات، حدود پنج درصد از تمرینات این نمایش در تماشاخانه علامه رفیعی و پلاتو استاد فرخمنش انجام شد و ۹۵ درصد با هزینه شخصی و اجاره مکان برای تمرین اتفاق افتاد و این موضوع نه فقط در این نمایش بلکه در نمایش قبلی بنده نیز به نام "مراسم قطع دست در اسپوکن" نیز همین اتفاق افتاد و گروه تئاتر فعلی، به نام اختصاصی "کارگاه نمایش فعل" در خلق ۲ اثری که امسال روی صحنه رفته از هیچ امکاناتی در استان استفاده نکرده است.
ایرنا. آینده تئاتر قزوین را چگونه می بینید؟
آینده تئاتر قزوین را به شخصه در افزایش مهاجرت هنرمندان خوب این شهر به پایتخت می‌بینم، چرا که بی عدالتی های بی مورد به هنرمندان قزوینی باعث شده که آنها برای ادامه کار هنری خود به تهران مهاجرت کنند و به شخصه از وضعیت اسفبار هنر تئاتر در این شهر بسیار خسته هستم.
نظر شما