به گزارش ایرنا، این ورزشکار با کوله‌باری سنگین از مدال‌های رنگارنگ ملی و بین‌المللی، درد و دل‌های زیادی دارد و از بی‌توجهی فدراسیون تنیس روی میز، مسئولان کشوری و استان مرکزی گله‌هایی دارد.
این جوان ورزشکار با وجود اینکه تنها چند ساعت تا پرواز به آلمان برای لژیونری در این کشور فرصت داشت، اما در خبرگزاری جمهوری اسلامی استان مرکزی حاضر شد و آنچه در دل تَنگ خود داشت، بیان کرد.
محمدجواد سهرابی متولد ۱۷ آذرماه ۱۳۸۲ در شهرستان خمین است و ۱۱ سال است که این رشته را پیگیری می‌کند و حدود پنج تا ۶ سال است که در رده‌های مختلف جوانان و نوجوانان عضو تیم ملی است.
وی بیان کرد: عضویت در تیم ملی بزرگسالان کشور افتخار بزرگی است اما فشار زیادی را متحمل می‌شوم به خصوص اینکه هیچ حامی مالی ندارم و همه هزینه‌ها برای آماده‌سازی خود را از شخصا پرداخت می‌کنم.
این تنیسور جوان افزود: ۱۰ هزار نفر تنیس باز در کشور فعالیت دارند که من نفر پنجم ایران هستنم اما متاسفانه تاکنون در کشور و حتی استان خود دیده نشده‌ام و این مسئله من را بسیار آزار می‌دهد.
سهرابی اظهار کرد: حدود ۵۰ مدال رنگی تاکنون کسب کرده‌ام که مهمترین آنها مقام اول امید، جوانان و نوجوانان کشور است و در طول این سال‌ها هر مسابقه که در ایران در هر رده‌ای برگزار شده، من مقام اولی آن را دارا هستم.
وی مقام دوم تیمی مسابقات بین‌المللی جهان در بحرین، مقام سوم انفرادی نوجوانان در اردن و مقام سوم دوبل در عمان از افتخارات بین‌المللی خود عنوان کرد.
ملی‌پوش تنیس روی میز جمهوری اسلامی ایران گفت: من در آلمان به عنوان لژیونر هستم و حدود یک ماه نیز در این سفر می‌مانم،دوست داشتم برای وطن خود خدمت کنم اما متاسفانه اندک حمایتی از من نشده و به آلمان می‌روم تا پیشرفت کنم و بتوانم به هدف اصلی خود که کسب مدال در المپیک است، برسم و در لس‌آنجلس هم برای لژیونری شانس دارم.
سهرابی افزود: امسال در چهار مسابقه در کشور شرکت کردم که همه آنها با هزینه شخصی بود و بالای ۵۰۰ میلیون ریال بابت آنها هزینه کردم و در تمام مسابقات نیز مقام کسب کردم اما متاسفانه هیچ بازخوردی از استان مرکزی ندیدم و حتی یک ریال هم از من حمایت نشد و این بسیار ناراحت کننده است و با اینکه پنجمین فرد موفق ایران در رشته تنیس‌روی میز هستم، حتی حمایت کلامی هم از جانب استان دریافت نکردم و یک دمت گرم هم نشنیدم.
وی ادامه داد: نفر اول و دوم این رشته در کشور نوشاد و نیما عالمیان هستند که از حمایت کنندگان مالی مطلوبی برخوردارند که البته حق آنها است و جالب این است که نفر سوم و چهارم کشور نیز حمایت کننده مالی دارند اما من که نفر پنجم هستم، هیچگونه حمایتی تاکنون نشده‌ام.
ملی پوش تنیس روی میز کشورمان اظهار کرد: اختلاف من با این افراد در حد یک تا امیتاز است و اگر حمایت شوم می‌توانم در جایگاه اول باشم و این امر قابل دسترسی است.
سهرایی بیان کرد: باید سالانه در هفت تا هشت مسابقه خارجی شرکت کنم و هر مسابقه برای من که به عنوان لژیونر کشور آلمان هستم و برای جابه‌جایی هزینه پرواز ندارم، حداقل ۵۰۰ تا ۶۰۰ میلیون ریال هزینه دارد و اگر قرار بود مستقیم از ایران شرکت کنم، هر مسابقه بیش از یک میلیارد ریال هزینه‌بر بود و با حضور در این رقابت‌ها، رنکینگ من بالا می‌رود و توان رقابتیم افزایش پیدا می‌کند اما به واقع توان پرداخت این هزینه‌ها را ندارم.
وی بیان کرد: مهمترین خواسته من حمایت از مسئولان و صنایع استان مرکزی است، خیلی ناراحت کننده است که در استانی زندگی می‌کنم که پایتخت صنعت ایران لقب دارد و بیش از سه هزار واحد صنعتی و تولیدی در آن مستقر است اما کوچکترین حمایتی از من در طول این سال‌ها نشده است، من می‌توانم موفقیت‌های بزرگ‌تری برای کشور و استانم کسب کنم اما یک جاهایی دیگر می‌مانم و توان ندارم. حمایت از یک ورزشکار برای رسیدن به مقام المپیکی برای این استان مبلغی نیست.
سهرابی اضافه کرد: متاسفانه فدراسیون هم هیچ حمایتی ندارد و من نمی‌خواهم یک ریال هم وارد جیبم شود، فقط می‌خواهم با حمایت برای کشور و استان مرکزی افتخار آفرینی کنم.
خانواده‌ام هرآنچه در توان داشته‌اند برای من و خواهر کوچکترم به کار گرفته‌اند اما توان آنها نیز محدود است. خواهر من حلما سهرابی نیز با ۱۴ سال سن، جزو ۱۶ نفر برتر کشور در رشته تنیس روی میز است.
کلام آخر: انتظار است مسئولان استان مرکزی محمدجواد سهرابی جوان ۲۱ ساله خمینی را که تاکنون افتخارات زیادی برای کشور و این استان کسب کرده، ببینند و از او حمایت کنند تا سرمایه‌های کشور به راحتی مهاجرت نکنند و بتوانند به افتخار آفرینی در ایران ادامه دهند.
نظر شما