به بهانه اشک‌های کریس؛ عطشی که از رونالدو، CR7 ساخت + فیلم

به گزارش شامگاه سه‌شنبه ایرنا، شوق و تعصب کریستیانو رونالدو برای پیروزی حتی در ۳۹ سالگی هم تمامی ندارد؛ فقط کافی است یک‌بار به تصاویر اشک‌های بی‌وقفه او پس از اینکه بامداد امروز در وقت‌های اضافه دیدار پرتغال و اسلوونی در یک‌هشتم نهایی یورو ۲۰۲۴، در دویچه بانک پارک فرانکفورت، پنالتی او را یان اوبلاک مهار کرد، نگاه کنید. اشک‌هایی که گویاست رونالدو در یک سال مانده به پایان دهه چهارم زندگی‌اش مانند ۲۰ آگوست ۲۰۰۳ یعنی ۲۱ سال پیش که برابر قزاقستان اولین بازی ملی‌اش را انجام داد، برای پیروزی و موفقیت انگیزه دارد.

کریس ۲۱ سال پیش ستاره نوظهوری بود که پس از درخشش با لباس راه‌راه سفیدوسبز اسپورتینگ، چشم‌های سرالکس فرگوسن او را گرفت و تازه راهی منچستر شده بود؛ تشنه برای موفقیت، او امروز اما در مرز ۴۰ سالگی به جای بازی در لیگ برتر به عنوان بهترین لیگ فوتبال جهان، راهی لیگ عربستان شده است و پیراهن زرد رنگ النصر را می‌پوشد.

از بازی با قزاق‌ها تا بازی دوشنبه‌شب با اسلوونی، تنها توان جسمانی و قدرت گلزنی رونالدو آب رفته، به طوری که تاکنون سابقه نداشته است که او در در بازی‎‌های گروهی یک تورنمنت پایش حتی به زدن یک گل هم باز نشود. با وجود صورت چروک‌افتاده و موهایی که به سمت سفیدی می‌رود، اشک‌های او در بازی دیشب نشان داد که رونالدو همچنان مانند آن روز که با شماره ۱۶ مقابل قزاقستان، برای اینکه خودی نشان بدهد، به آب و آتش می‎‌زد، در بازی اسلوونی هم با بازوبند کاپیتانی، برای زدن گل بالاترین حد عطش را داشت و پس از دست رفتن هر موقعیت، با تمام وجود حرص می‌خورد.

به آب و آتش زدن و تقلای او برای موفقیت در شرایطی است که رونالدو در ۲۱ سالی که از حضورش در تیم ملی پرتغال می‌گذرد، غیر از جام‌جهانی همه جام‌های ممکن فوتبال دنیا را در رده باشگاهی و ملی به دست آورده و تبدیل به یکی بزرگ‌ترین چهره‌های مشهور دنیا شده است.

بازی با اسلوونی و اشک‌های او پس از دست دادن پنالتی در آستانه ورود به دهه پنجم زندگی اما مانند ذوق او پس از اینکه ۲۳ سال پیش در دقیقه ۴۶ بازی با قزاقستان در ورزشگاه تکسیرا شهر «شاوِش» جای لوئیز فیگوی مشهور را در ترکیب گرفت، تازگی داشت. همان انگیزه، همان شوق و همان میل برای پیروزی که با گذشت بیش از ۲ دهه، تغییری نکرده است. هر چند چروک‌های صورت و پاهایی که توان آن روز در «شاوش» را نداشت، سبب شد تا رونالدو نتواند برای پرتغالی‎‌ها، بار دیگر با آن شادی مشهورش پیام‌آور شادی شود.

راز موفقیت ۲۳ ساله رونالدو از روزی که در ورزشگاه «شاوش» و در حالی که به قول خودمان، «هنوز پشت لبش سبز نشده بود»، اولین بازی ملی‌اش را انجام داد تا دیشب که در استادیوم فرانکفورت با بستن بازوبند کاپیتانی، تکیه‌گاه روبرتو مارتینز و شاگردانش بود را باید در همین عطش به موفقیت جستجو کرد.

راز موفقیت رونالدو را باید از همین اشک‌هایی که نشان داد همان شوق و انگیزه روزهای اول حضور در تیم ملی پرتغال را دارد، بیرون کشید؛ عطشی که سبب شد در کنار یک نابغه دیگر مانند لیونل مسی، فوق ستاره فوتبال آرژانتین یک دهه همه عناوین فردی فوتبال جهان را در قبضه خودشان داشته باشند.

عرق و عطش رونالدو در ۳۹ سالگی برای موفقیت، درس بزرگی برای فوتبالیست‌های ایرانی نیز هست؛ بازیکنانی که به گفته مهدی طارمی، مهاجم تیم ملی کشورمان در گفت‌وگویی تلویزیونی‌، «برخی‌شان آن انگیزه لازم را برای بازی برای تیم ملی ندارند و صدشان را نمی‌گذارند»؛ آن هم در شرایطی که حتی یک جام داخلی در لیگ درجه ۴ اروپایی در رده باشگاهی و بازی‌های ملی هم در کارنامه‌شان ندارند! همین زنده نگه‌داشتن عطش پیروزی و انگیزه برای موفقیت تیم ملی کشورش، بازیکنی مانند رونالدو را به فوتبال جهان می‌شناساند.