به گزارش نشریه "نیو ایندین اکسپرس"، حدود ۶ هزار مسلمان روهینگیا در اردوگاه مهاجران در حیدرآباد زندگی می کنند. مسلمانان روهینگیا که معمولا به عنوان کارگران روزمزد در ساخت و ساز و فروش سبزی مشغول به کار بودند، اکنون حدود ۱۰ روز است که درآمدی ندارند.
یک مسلمان روهینگیا که در یک شرکت ساختمان سازی به عنوان کارگر مشغول به کار بود گفت: پس انداز من رو به اتمام است و تنها تا چند روز آینده غذا برای خوردن داریم. پس از پایان پول من نمی دانم چگونه غذای خانواده خود را تامین کنم.
این مسلمان روهینگیا به همراه شش نفر از اعضای خانواده خود در چادری در اردوگاه مهاجران در شهر حیدرآباد زندگی می کند.
سازمانهای بشر دوستانه و خیرین پیش از این به این افراد کمک می کردند و به آنها مواد خوراکی اهدا می کردند اما با قرنطینه شدن هند و ممنوع شدن رفت و آمد در خیابان ها، بسیاری از مغازه ها بسته است و خیرین نمی توانند به این افراد مواد غذایی منتقل کنند.
سازمان غیر دولتی "از کودکان محافظت کنید" که وابسته به سازمان ملل است، با شناسایی افراد نیازمند در میان مسلمانان روهینگیا به آنها کمک می کند. اما این کمک جواب گوی نیاز تمام مسلمانان روهینگیا در این اردوگاه نیست.
یک مقام این سازمان گفت: ما با چالش های زیادی برای تهیه اقلام ضروری برای این افراد مواجه شده ایم. از دولت می خواهیم تا به ما کمک کنند. رعایت فاصله اجتماعیبرای مهاجران روهینگیا مشکل است زیرا آنها در این اردوگاه در فاصله بسیار کمی از یکدیگر زندگی می کنند.
مانند مسلمانان روهینگیا در حیدر آباد، این گروه اقلیت مهاجر در سایر نقاط هند با مشکلات مشابهی روبرو هستند و قرنطینه سراسری باعث قطع درآمد و ایجاد مشکل در تامین غذای آنها شده است.
کرونا از جمله جدیدترین چالش های پیش روی مسلمانان روهینگیا در هند می باشد. پیش از این آنها با خطر اخراج از هند به دلیل اجرایی شدن اصلاحات قانون شهروندی روبرو بودند.
هند تاکنون چندین مهاجر روهینگیایی را به مقامات میانماری تحویل داده است.
هند که کنوانسیون مهاجرت سازمان ملل را امضا نکرده است در سال ۲۰۱۸ بیش از ۲۳۰ پناهجوی روهینگیا را بازداشت کرد.
بر اساس آمار منتشر شده توسط دولت جامو و کشمیر حدود ۱۰ هزار مسلمان روهینگیا در جامو و کشمیر زندگی می کنند. در حالی که تعداد کل مهاجران روهینگیا در سرتاسر هند ۴۰ هزار نفر تخمین زده شده است.
اگرچه حدود ۱۴ هزار روهینگیا مورد حمایت سازمان ملل متحد هستند، با این حال دولت هند آنها را به عنوان پناهنده به رسمیت نمی شناسد.
بسیاری از مردم میانمار روهینگیایی‌ها را مهاجرینی غیرقانونی می‌دانند و لذا این مردمان از تبعیض‌هایی که علیه‌شان روا می‌رود در رنج هستند. دولت میانمار با روهینگیایی‌ها همانند مردمانی فاقد ملّیت و بی‌خانمان برخورد می‌کند و به آنها تابعیت نمی‌دهد. روهینگیایی‌ها با محدودیت‌های سفت و سختی از جمله محدودیت در جابجایی، دسترسی به امکانات پزشکی و آموزشی مواجه هستند.