امسال درحالی به ماه مبارک رمضان و میهمانی الهی وارد می‌شویم که ویروس کرونا همچنان مردم را خانه‌نشین کرده؛ با وجود سختی‌های ناشی از قرنطینه و طرح‌های مرتبط آن می‌توان با استفاده از فرصت قرنطینه، مقدمات ورود به ضیافت الهی را با دعاهای امام سجاد (ع) فراهم کنیم. سیدالساجدین در دعای چهل و دوم، پس از ختم قرآن به راز و نیاز به درگاه الهی پرداختند که فرازهایی از این دعا را به منظور بهره برداری بیشتر هنگام تلاوت آیات الهی در ماه مبارک ذکر کردیم.
اینک بخش‌هایی از دعای چهل و پنجم صحیفه را مرور می کنیم؛ دعایی که امام سجاد (ع) در وداع از ماه رمضان زمزمه کردند ولی به سفارش برخی بزرگان این دعا را قبل از پایان یافتن این ماه الهی با گوش جان می شنویم تا قدر این ماه را بیش از پیش دریابیم و طعم بندگی را بهتر بچشیم و در زمان تلاوت قرآن با حضور قلبی بیشتر کلام الهی را بنوشیم.
صحیفه سجادیه پس از قرآن و نهج البلاغه به عنوان مهم‌ترین میراث مکتوب شیعه به نام‌های خواهر قرآن و انجیل اهل بیت مشهور است. امام سجاد (ع) بسیاری از معارف دینی مانند خداشناسی، جهان‌شناسی، انسان‌شناسی، فرشتگان، رسالت انبیا، جایگاه پیامبر(ص) و اهل بیت (ع)، گرامی داشت اعیاد، مسائل اجتماعی و اقتصادی و اشارات تاریخی را به زبان دعا مطرح کردند.
سیدالساجدین در دعاهای خود به نعمت‌های مختلف خدا اشاره کرده و درباره فضایل و رذایل اخلاقی، آداب دعا، تلاوت قرآن، ذکر، نماز و عبادت نکات فراوانی را بیان کرده اند و دعای بیستم صحیفه سجادیه به نام مکارم الاخلاق یکی از معروف‌ترین دعاهای آن حضرت است.
امام خمینی (ره) در وصیت نامه سیاسی الهی خود از صحیفه سجادیه به عنوان نمونه کامل قرآن صاعد یاد کرده و افزودند: صحیفه سجادیه از بزرگترین مناجات عرفانی در خلوتگاه انس است که دست ما کوتاه از نیل به برکات آن است؛ آن کتابی است الهی که از سرچشمه نور اللَّه نشأت گرفته و طریقه سلوک اولیای بزرگ و اوصیای عظیم الشأن را به اصحاب خلوتگاه الهی می آموزد.
آیت الله حسن ممدوحی کرمانشاهی استاد حوزه در کتاب چهارجلدی شهود و شناخت به ترجمه و شرح صحیفه سجادیه پرداخته است و آیت الله عبدالله جوادی آملی مفسر قرآن کریم در مقدمه این کتاب از ممدوحی به صاحب علم صائب و عمل صالح یاد کرده است.
امام سجاد (ع) هنگام وداع با ماه مبارک رمضان اینگونه دعا کردند: خدایا! فرمودی که مرا بخوانید تا دعای شما را اجابت کنم. کسانی که استکبار ورزیده و دعا و عبادت نکنند، کیفر آنان ورود ذلت بار به جهنم است. (سوره غافر آیه ۶۰) بدین سان دعا را عبادت شمردی و ترک دعا را استکبار نامیدی و جزای استکبار را ورود ذلت بار به جهنم مقرر فرمودی.
ممدوحی نوشت: در این فراز امام سجاد (ع) به ماهیت دعا توجه فرموده و در این زمینه به قرآن کریم تمسک جسته است. قرآن ما را از ترک دعا و نیایش، به شدت برحذر داشه و ترک دعا و عدم توجه به خدا را استکبار می شمارد.
وی افزود: استکبار به معنای طلب بزرگی و خودبزرگ بینی بوده و ریشه آن جهلی است که انسان را مغرور کرده و از واقعیت بسیار دور کرده و نکبت و پلیدی و آلودگی را جلب می کند و هم چنین محرومیت از مزایای فراوان به دنبال دارد. زیرا خودبزرگ بینی، توهمی دروغین و ذهنیتی غیرقابل قبول و نوعی سرگرمی و خوشحالی به هیچ و پوچ است.
درست همانند کسی که بیماری خطرناک دارد اما خود را از پزشک معالج بی نیاز دانسته و از مراجعه به او خودداری می کند که کیفر این غرور و جهل از خدا و خود، مردن و جان کندن مهیب و ذلت باری و سقوط به چاه بی نهایت عمیق است.
وی درباره ضرورت دعا کردن به درگاه الهی نوشت: خدا بندگان را به دعا دعوت کرده و آن را عبادت شمرده است. از این رو در روایتی آمده است که دعا مغز عبادت است. سر این مساله آن است که انسان همواره نیازمند و در پی آن است که قدرت مندی را بیابد تا بتواند در پناه آن، نیازها و آسایش فکر خود را تامین کند.
ممدوحی افزود: حتی این که در خارج دیده ایم همیشه افراد در پی وصل شدن به قدرت های زمان خود هستند، از همین نکته برخاسته است ولی خدا هرگز دوست ندارد بنده او به قدرت دیگری جز او پناهنده شود. زیرا به هر کس پناهنده شود، او نیز همانند خود آن فرد به خدا نیازمند بوده و قدرت و سلطه او نمودی از عطیه خداست.
وی با استناد به آیه ۴۱ سوره عنکبوت تاکید کرد: از این رو خدا می فرماید: «آنان که جز خدا را به یاری می گیرند، همانند عنکبوتی هستند که به خانه خود پناهنده شده اند و سست ترین خانه، از آن عنکبوت است.» بدین سان خدا از ذلت بندگی به سوی بندگان سخت بیزار است و این خواری را هرگز بر بندگان خود نمی پسندد. از این رو به چنین افرادی وعده جهنم داده است.
این استاد حوزه ادامه داد: افزون بر این، کسانی که این دعوت شرافتمندانه را نادیده گرفته و در روز نیاز دست به هر اقدام نامعقول می زنند و از دعا به درگاه خدا غفلت می کنند، در این دنیا نیز باید بر در ارباب بی مروت دنیا بنشینند و به ذلت های بی شمار تن در دهند.