بمناسبت سالروز شهادت امام صادق (ع)/ مبارزی نستوه در میدان فکر و عمل

بمناسبت سالروز شهادت امام صادق (ع)/ مبارزی نستوه در میدان فکر و عمل # قزوین، خبرگزاری جمهوری اسلامی 25/08/85 داخلی.گزارش.اجتماعی.امام صادق.شهادت. پیشوای ششم شیعیان جهان حضرت امام جعفر صادق (ص ) در 17 ربیع الاول سال 83 هجرت در شهر مدینه منوره دنیا را به ولادت خود منور فرمود. این امام همام با لقبهای صادق، مصدق، محقق، کاشف الحقایق، فاضل، طاهر، قائم، منجی و صابر شناخته شده است. پدرش امام پنجم، امام محمدباقر(ع) و مادرش فاطمه دختر قاسم بن محمدبن ابی بکر بود، آن امام همام (ع) شصت و پنج سال در دنیا عمر کرد و در سال 148 هجرت در 25 ماه شوال توسط منصور دوانیقی با زهر به شهادت رسید و در قبرستان تاریخی "بقیع" در مدینه مدفون گردید. پدرش 26 ساله بود که او زاده شد، دوازده تا 15 سال از عمر شریفش را در کنار جدش امام سجاد (ع) و نوزده سال را درکنار پدرش امام باقر(ع) گذراند.
پیامبراکرم (ص ) در خصوص انتخاب نام و لقب امام ششم فرموده است: وقتی که فرزندم جعفر متولد شد نام او را صادق بگذارید، زیرا فرزند پنجمش جعفر است و ادعای امامت می کند و او در نظر خداوند جعفر کذاب است. امام ششم شیعیان و رییس مذهب تشیع در سال 114 هجری قمری در سن 31 سالگی به امامت رسید و دوران امامت آن امام 34 سال بود که حدود هجده سال آن با حکومت امویان و شانزده سال آن با حکومت عباسیان همزمان بود و آن حضرت با پنج تن از خلفای بنی امیه معاصر بود. عصر امام صادق (ع) یکی از طوفانی ترین ادوار تاریخ اسلام است که از یک سو انقلابهای پیاپی گروههای مختلف، که انقلاب ابوسلمه در کوفه و ابومسلم در خراسان از مهمترین آنها بوده و از دیگر سو عصر برخورد مکتبها و ایدئولوژی ها و عصر تضاد افکار فلسفی و کلامی مختلف بود که از برخورد امت اسلام بامردم کشورهای فتح شده و نیز روابط مراکزاسلامی با دنیای خارج، به وجود آمده بود.
زمان امام صادق (ع)، زمان تزلزل حکومت بنی امیه و فزونی قدرت بنی عباس بود و این دو گروه مدتی در حال کشمکش و مبارزه با یکدیگر بودند. از زمان هشام بن عبدالملی، تبلیغات و مبارزات سیاسی عباسیان آغاز گردید و در سال 129 وارد مرحله مبارزه مسلحانه و عملیات نظامی گردید و سرانجام در سال 132 به پیروزی رسیدند. بنی امیه در این مدت، گرفتار مشکلات سیاسی فراوانی بودند، لذا فرصت فشار نسبت به شیعیان را نداشتند، عباسیان نیز چون از دستیابی به قدرت در پوشش شعار طرفداری از خاندان پیامبر و گرفتن انتقام خون آنان عمل می کردند فشاری از طرف آنان مطرح نبود، از این رو این دوران، دوران آرامش و آزادی نسبی امام صادق (ع) و شیعیان بود و آن حضرت از این فرصت استفاده کرده و تلاش فرهنگی وسیعی را آغاز کرد. پیشوای ششم در چنین دورانی به فکر نجات افکار مسلمان از بدبینی و کفر و نیز مانع انحراف اصول و معارف اسلامی از مسیر راستین بود و از توجیهات غلط دستورات دین که بوسیله خلفای وقت صورت می گرفت، جلوگیری می کرد. وی آن قدر فقه و دانش اهل بیت را گسترش داد و زمینه ترویج احکام و بسط کلام شیعی را فراهم ساخت که مذهب شیعه به نام او به عنوان مذهب جعفری شهرت یافت و آن اندازه که دانشمندان و راویان ازدانش امام بهره برده واز ایشان حرف و حدیث نقل کرده اند از هیچ یک از دیگر ائمه نقل نکرده اند. لیکن طولی نکشید که بنی عباس پس از تحکیم پایه های حکومت و نفوذ خود، همان شیوه ستم و فشار بنی امیه را پیش گرفتند و حتی از آنان هم گوی سبقت را ربودند، وضع به حدی ناگوار شد که همگی یاران امام (ع) را در معرض خطر مرک قرار می داد، چنانچه زبده هایشان جزو لیست سیاه مرک بودند. همچنین ارباب حدیث نام راویان موثق را که از سوی حضرت نقل حدیث کرده اند به چهار هزارنفر رسانده اند که همه بااختلاف آرا و نظراتی که داشتند از آن حضرت نقل روایت کرده اند. براساس روایاتی، اصحاب امام صادق (ع) از فرموده های آن حضرت چهار صد کتاب به نام (چهارصداصل ) نوشتند که بعدها کتب اربعه وغیره از امثال آنها تالیف گردید. امام صادق (ع) هریک ازشاگردان خود را در رشته هایی که با ذوق و قریحه او سازگار بود، تشویق و تعلیم می نمود و درنتیجه، هر کدام ازآنها در یک یا دو رشته از علوم مانند حدیث، تفسیر، فقه و کلام تخصص پیدا می کردند. دردانشگاهی که امام بوجود آورده بود شاگردان بزرک وبرجسته ای همچون هشام بن حکم، محمدبن مسلم، آبان بن تغلب، هشام بن سالم، مومن الطاق، مفصل بن عمر و جابربن حیان تربیت شدند که هر یک از آنها شخصیتهای بزرک علمی و چهره های درخشانی بودند که خدمات شایانی انجام دادند. شاگردان دانشگاه امام منحصر به شیعیان نبوده بلکه پیروان اهل تسنن نیز از مکتب آن حضرت برخوردار می شدند. بزرگان اهل سنت چون مالی بن انس، ابوحنیفه، سفیان ثوری، سفیان بن عیینه، ابن جریح و روح ابن قاسم از خوان دانش بیکران او بهره می بردند. امام صادق (ع) که همواره مبارزی نستوه و خستگی ناپذیر و انقلابی بنیادی در میدان فکر و عمل بوده، کاری که امام حسین (ع) به صورت قیام خونین انجام داد، وی قیام خود را در لباس تدریس و تاسیس مکتب و انسان سازی انجام داد و جهادی راستین کرد. رحلت آن امام را به سبب مسمومیت دانسته اند،ارتکاب این جنایت را که منصور درتوان خود نمی دید به جعفر بن سلیمان پسر عموی خویش و والی وقت مدینه محول کرد. فرزند برومندش امام موسی بن جعفر(ع) او را دو جامه سفید مصری که در آن احرام می بست و در پیراهنی که می پوشید و در عمامه ای که از امام زین العابدین (ع) به او رسیده بود، کفن نمود و بر آن نماز خواند. (1352/1590/1357/587)