الجزاير از استقلال تا اصلاحات

انقلاب مردم الجزایر در اول نوامبر 1954 میلادی ( 1333 )آغاز شد و هشت سال بعد در پنجم ژانویه 1962 میلادی ( 1341 ) به ثمر نشست؛ انقلابی كه نتیجه یك تلاش مردمی برای آزادی و رهایی بود؛ انقلابی كه به اهداف اعلام شده خود رسید، هر چند كه الجزایری‌ها پس از رهایی از چنگ استعمار، طعم تلخ كشمكش‌های درونی و تسویه حساب‌های سیاسی را چشیدند.

با پیروزی انقلاب الجزایر این كشور پس از 132 سال كه تحت سلطه فرانسه بود، به استقلال دست یافت و در هشتم اكتبر (17 مهر )همان سال این كشور با حكومت جمهوری دموكراتیك مردمی به عضویت سازمان ملل متحد درآمد.

مردم الجزایر برای به ثمر نشاندن انقلاب خود یك میلیون قربانی دادند و به همین دلیل این كشور به ' سرزمین یك میلیون شهید' شهرت یافته است.

** نگاهی به مبارزات مردم الجزایر پیش از آغاز انقلاب

'امیر عبدالقادر'، فرزند محی‌الدین برای جهاد علیه فرانسوی‌ها، قبایل الجزایری را متحد ساخت و در سال 1837 ( 1216) شكست سختی را به آنها وارد كرد تا جایی كه 28 مه 1837 ( 8 خرداد 1216 ) دولت فرانسه مجبور شد بجز بخش ساحلی بقیه الجزایر را به امیر عبدالقادر بسپارد. اما امیر عبدالقادر پس از چندی اعلام كرد كه نیروهای فرانسوی باید ساحل الجزایر را ترك كنند لذا دولت فرانسه با نیرویی به فرماندهی ژنرال بوژو با 115 هزار سرباز از طریق بندر طنجه در مراكش نیروهای عبدالقادر را به محاصره درآورد و باعث شكست وی در سال 1845 ( 1224) شد.

عبدالقادر برای جمع‌آوری نیرو به كوهستان‌های الجزایر رفت و با تجدید قوا راه را بر روی سپاهیان فرانسه به سمت جنوب بست اما از آنجا كه امیر مراكش مرزهای كشور خویش را به روی سربازان عبدالقادر بست، وی شكست خورد و سربازان فرانسوی عبدالقادر را اسیر كردند.

با شكست وی الجزایر به طور كامل به تصرف فرانسه درآمد و عبدالقادر به دمشق منتقل شد و تا آخر عمر در تبعید به سر برد و سرانجام در سال 1883

( 1262 )درگذشت.

**دلیل استعمار كشورهای شمال آفریقا توسط فرانسه

دولت فرانسه از این جهت اكثر كشورهای شمالی آفریقا به ویژه الجزایر را مستعمره خویش كرد كه از این سرزمین برای اسكان فرانسویان و چنگ انداختن به بارورترین زمین‌های كشاورزی استفاده كند. از طرفی دولت فرانسه هنگام آغاز جنگ جهانی اول جوانان الجزایری را به جبهه‌های جنگ اروپا می‌فرستاد.

در سال 1917 ( 1296 )حدود 173 هزار جوان الجزایری از سوی ارتش فرانسه به جبهه‌ها اعزام شدند و 25 هزار تن از آنها كشته شدند.

**مبارزات ملت الجزایر برای كسب استقلال

مجاهدان انقلابی الجزایر پس از نبردهای پراكنده در نهایت درنشست اول نوامبر 1954 میلادی ( سال 1333) به اشغالگران فرانسوی نشان دادند كه 132سال استعمار، گذشت چندین نسل و كشتار فراوان، برای به زانو درآوردن ایمان و هویت یك ملت، كافی نبوده است.

این مجاهدان الجزایری كه بعدها همگی از مردان بزرگ انقلاب و الجزایر مستقل شدند و به مردان اول نوامبر شناخته می شدند با اعلام علنی آغاز جنگ مسلحانه با استعمار به جای مبارزات پراكنده كه به راحتی سركوب می شد ، رهبری مبازات ملت الجزایر در مقابله با ظلم و ستم و استعمار فرانسه در كشورشان را بدست گرفتند.

''دیدوش مراد'، ' رابح بیطاط '، ' قرین بلقاسم '، ' العربی بن مهیدی' ، 'مصطفی بن بولعید'، 'محمد بوضیاف '، 'باجی مختار' ، 'بن عبدالمالك رمضان ' و 'زیغود یوسف ' از جمله این مردان بودند.

این افراد در بیانیه ای كه مفاد آن هنوز با گذشت بیش از نیم قرن به عنوان اصول ملی و انقلابی الجزایر مورد احترام مردم این كشور است، به استعمارگران فرانسوی اعلان جنگ كردند. جنگی با هدف بازستانی آزادی و استقلال الجزایر از استعمار چكمه پوشان فرانسوی.

تأكید بر ریشه ها و اصول اسلامی، عربی و ملی الجزایر و عزم راسخ برای دفاع از آن در برابر سیاست های استعماری فرانسه، روح حاكم بر این بیانیه بود كه همچنان زینت بخش دیوار خانه ها و اداره ها در الجزایر است.

امری كه بی تردید چندان برای دولت امروز فرانسه كه هنوز در سكوت خبری رسانه های غربی از بسیاری از فرصتهای اقتصادی این مستعمره سابق بهره و نصیب می برد، خوشایند نیست.

از آن روز تا روز استقلال یعنی پنجم ژوئیه سال 1962( 1341 )، ملتی كه تنها 10میلیون نفر بود بیش از یك میلیون شهید تقدیم آزادی و استقلال خود كرد تا ركوردی بزرگ در تاریخ مقاومت ملت ها به ثبت برسد.

** الجزایر پس از پنجاه سال استقلال

كشور الجزایر پس از بدست آوردن استقلال همواره با فراز ونشیبهای سیاسی بسیاری روبرو بود بطوریكه در سالهای نود این كشور وارد صحنه نبرد میان گروهای مخالف حكومت ودولت مركزی شد كه شرایط سیاسی را به بحران تبدیل كرد.

مردم الجزایر از زمان استقلال تاكنون شاهد مشكلات بسیاری بودند بویژه روزهای خونین دهه نود كه شیرینی استقلال این كشور را در كام مردم تلخ می كرد.

با روی كار آمدن 'عبدالعزیز بوتفلیقه ' رییس جمهوری امروز الجزایر در سال 1999 میلادی (1378) كه از مجاهدان دوران مبارزه با استعمار فرانسه بود و در بین مردم این كشور از جایگاه خوبی برخوردار است، الجزایر اندكی روی آرامش دید. بوتفلیقه تا كنون در سه دوره ریاست جمهوری خود توانسته است چهره امنیتی، سیاسی و اقتصادی كشور را به كلی تغییر دهد و بسیاری از بحران های ناشی از خشونت های دهه 90 را پشت سر بگذارد.

بوتفلیقه در سال گذشته با اعلام لغو حالت فوق العاده در كشور اولین گام برای انجام اصلاحات همه جانبه را برداشت ، اصلاح برخی قوانین از جمله قانون برگزاری انتخابات و احزاب از جمله این اصلاحات بود.

با اصلاح قانون احزاب و دادن مجوز فعالیت به احزاب جدید سیاسی در انتخابات پارلمانی این كشور در 21 اردیبهشت ماه امسال 44 حزب و تشكل سیاسی از جمله 21 حزب تازه تاسیس توانستند با یكدیگر به رقابت بپردازند .

در انتخابات مجلس ملی مردمی الجزایر كه در آرامش كامل برگزار شد، بیش از 43 درصد از واجدین شرایط بر سر صندوق های اخذ رای حاضر شدند

بوتفلیقه پیش از انتخابات ضمن دعوت از مردم بخصوص جوانان برای حضور در انتخابات ، حضور آنها بر سر صندوق های رای را مانع از مداخله بیگانگان در امور داخلی الجزایر عنوان كرد.

رییس جمهور الجزایر همچنین برای مقابله با هرگونه اعتراض احتمالی به نتایج انتخابات از سوی گروههای مختلف سیاسی ماهها پیش از برگزاری انتخابات از سازمان های بین المللی از جمله اتحادیه های عرب، اروپا، آفریقا و شورای همكاری كشورهای اسلامی برای اعزام ناظران خود دعوت بعمل آورد.

در این انتخابات كه حدود 500 ناظر بین المللی و دهها قاضی ارشد محاكم الجزایر بر آن نظارت داشتند و انتخابات نیز در آرامش كامل برگزارشد، جبهه آزادیبخش ملی الجزایر (افلن) حزب حاكم با كسب 208 كرسی از 462 كرسی مجلس این كشور پیروز انتخابات شد.

كارشناسان دلیل این پیروزی را در مرحله اول محبوبیت رییس جمهور الجزایر در میان اقشار مختلف الجزایر به عنوان رییس افتخاری حزب افلن و قدرت سیاسی و نفوذ این حزب در اركان سیاسی و اجتماعی این كشور و همچنین نوپا بودن احزاب تازه تاسیس بویژه احزاب اسلامگرا عنوان كردند.

آنچه از فضای امروز الجزایر بر می آید این است كه مردم این كشور به پشتوانه سیاست های اصلاحی رییس جمهور 74 ساله خود، آینده ای سرشار از پیشرفت و توسعه، توام با آزادی های سیاسی و اجتماعی و نفی بازگشت استعمارگران به این كشور را به انتظار نشسته و به آن آمید بسته اند.

الجزایر با جمعیت 37 میلیونی خود با ذخایر نفتی بسیار و معادن زیر زمینی متنوع و موقعیت جغرافیایی و منطقه ای خود در شمال آفریقا و جنوب دریای مدیترانه به عنوان دروازه آفریقا و اروپا و عضویت در دهها سازمان و نهاد بین المللی در حال حاضر باثبات ترین كشور عربی و آفریقایی است و به رغم ناآرامی های آن سوی مرزهایش برای رسیدن به توسعه اقتصادی با جذب سرمایه های خارجی و تعامل با كشورهای پیشرفته گام بر می دارد و مورد توجه كشورهای مختلف می باشد.

پنجم ژوئیه ( 15 تیر) روز عید استقلال الجزایر در این كشور تعطیل رسمی است و شبكه های تلویزیونی و رادیویی و نشریات این كشور نیز با پخش تصاویر و سرودهای حماسی و انتشار مقالات مختلف ، خاطره این روزها را برای مردم الجزایر یادآور می شوند.

ملت و دولت الجزایر این روزها با آذین بندی معابر، خیابان ها، ادارات و محلات مختلف به استقبال پنجاهمین سالگرد استقلال كشورشان می روند.

به گفته وزیر فرهنگ الجزایر جشنواره پنجاهمین سالگرد استقلال الجزایر در سال جاری از پنجم ژوئیه 2012 تا پنجم ژوئیه 2013 برای مدت یك سال با اجرای برنامه های متنوع فرهنگی در داخل و خارج از كشور ادامه خواهد داشت.

خاورم.** 1200 **1446