در خنده های صبحدم نیمه رمضان، یك میلاد نهفته است، میلاد فرزند فاطمه (س) به عنوان دریای پیوسته به رسالت و علی (ع)، مسندنشین امامت.
وقتی این دو دریا به هم پیوست، غواص آفرینش از تلاقی این دو دریا گوهر حسن، به دست آورد و لولو سبز این دو دریا حسن بن علی نام گرفت.
با میلادت از خانه فاطمه (س) و علی (ع) پنجره ای روبه سوی حسن ازلی گشوده شد.
سلام بر مولود نیمه رمضان، كه در آستانه شبهای قدر، بركتی مضاعف بر سفره افطار و سحر روزه داران بخشید.
رمضان معطر شده است از عطر خوش بوی یاسمن اهل بیتت، از حسن احسانت كه گام بر گستره زمین نهاده و جهانی را منور ساخته است.
دومین امام نور، نامش مجتبی(ع)، سید نجیبان است كه میلادش مهر امیدی بر پیشانی شب زده و راه روشن برای رسیدن به صراط المستقیم است.
روی ماه منظر تو، نوبهار حسن خال و خط تو مركز لطف و مدار حسن! یا مُحسنُ بحَقِّ الْحَسن! تفسیر اللّهُ جَمیلٌ و هُوَ یُحِبُ الجَمالْ!
اَلْسلامُ عَلیكَ یَا اَبا مُحمّد یا حَسنَ بنَ عَلی، اَیُّها الْمُجْتبی!
مولاجان، ابا محمد، حسن بن علی علیهالسلام ، ولادتت مبارك! به راستی كه با ولادتت ستارهها تكثیر شدند و آفتاب، در شبهای تاریك رخنه كرد.
همه پیراهنها، بوی یوسف گرفت و كبوتران از سقف خانهها لبریز شدند. آسمان، آنقدر آبی شد كه آبها از یاد رفتند.
زندگی از لبخند تو آغاز شد و بارانها ستاره بارید، با آمدنت، غروبها كوتاه و كوتاهتر شدند و آفتاب، بلندتر از همیشه، بر پنجرههای ما پدیدار شد.
تو كه آمدی، گریبانهای غریب، بغض شدند و اشكها، بارانهای بهاری و در این میان بهار بود كه در حاشیه سبز نام تو جان گرفت.
تو كه آمدی؛ غربت از تنهایی درآمد و عشق، در سینههای كوچك ما جوانه زد.
با آمدنت، بوی علی در كوچههای غمزده كوفه جاری شد و صدای گریههای كودكانهات، در صدای بال فرشتگان پیچید تا شبها، با لالایی آرام تو، كائنات به خواب بروند.
پانزده روز ریاضت را در این ماه طاعت، یك نفس دویدهایم تا در بشارت ولادت تو، مژده عشق بشنویم و مژدگانی مهر بگیریم.
آن صفت كریمانه را كه در اسما و صفات ذات الهی شنیدهای، در ظهور وجود مبارك تو دیدنی است!
اگر امام مجتبی (ع) را كریم اهلبیت میخوانند، بدان جهت نیست كه دیگر امامان معصوم (ع) از این صفت برخوردار نیستند، بلكه از آن است كه این صفت در وی به تمامیت و كمال رسیده است و امام حسن (ع) در ظهور و بروز كرامت، پیشی گرفته است.
یا كریم اهل بیت! تو آن آیه‌ای كه از سوره كوثر نازل می‌شوی تا منجی روز محشر باشی، تو آمدی و پرده‌های شب را كنار زدی تا در زلالی سینه‌ات، پرنده ایمان، دوباره اوج بگیرد.
به حق شادی میلادت، قفل بسته چشمان ما را با عنایت و كرمت بگشای تا طعم سفره مهربانی تو را بچشیم؛ كه هیچ زخمی از بارش كرامت بارانی‌ات بی‌مرهم نمی‌ماند؛ یا كریم اهل البیت!
امام حسن (ع)، فرزند امیر مومنان علي بن ابیطالب و مادرش فاطمه دختر پیامبر خدا (ص) است. این امام بزرگوار در شب نیمه ماه رمضان سال سوم هجرت در مدینه چشم به جهان گشود.
وي نخستین پسري بود كه خداوند متعال به خانواده علي و فاطمه عنایت كرد.
لقب هاي او سبط، سید، زكي، مجتبي است كه از همه معروفتر آن 'مجتبي' مي‌باشد.
پیامبر اكرم (ص) به حسن و برادرش حسین علاقه خاصي داشت و بارها مي‌فرمود كه حسن و حسین فرزندان منند و به پاس همین سخن علي به سایر فرزندان خود مي‌فرمود : 'شما فرزندان من هستید و حسن و حسین فرزندان پیغمبر خدایند'.
به نقل از روایات آمده است: امام حسن (ع) در زمان خود عابدترین و بي اعتناترین مردم در دنیا بود، در سرشت و طینت امام حسن (ع) برترین نشانه‌هاي انسانیت وجود داشت و هر كه او را مي‌دید به دیده‌اش بزرگ مي‌آمد و هر دوست یا دشمني كه سخن یا خطبه او را مي‌شنید، به آساني درنگ مي‌كرد تا او سخن خود را تمام كند و خطبه‌اش را به پایان رساند.
باري، روش زندگي امام حسن (ع) در دوران اقامتش در كوفه او را قبله نظر و محبوب دلها و مایه امید كسان ساخته بود.
مولاجان، ابا محمد، حسن بن علی علیهالسلام ، ولادتت مبارك!
تهرام/7246/1497/1275
استان تهران- دماوند- اي كريم اهل البيت(ع) تو را نوبهار حسن مي نامم چرا كه به راستي نقطه پرگار درماندگان و نيازمندان هستي.
