سفير اسبق فرانسه در تهران :فرانسوي ها تحريم ها را پرهزينه و بي نتيجه مي دانند

به گزارش ایرنا، ' فرانسوا نیكولو' در مقاله ارائه شده به نشست 'تحریم های مرتبط با منع تولید سلاح هسته ای - برآوردها و نتایج ' كه در محل سنا در پاریس برگزار شد، در مقایسه این برداشت فرانسوی و ابتكارات ضد تحریمی جمهوری اسلامی نوشت: هرچند همه ما این ذهنیت را داریم كه مانورهای دولت ایران، ما را به به این سمت سوق دهد كه نتیجه ای از تحریم ها حاصل نمی شود.

نیكولو ادامه داده است: مجازات ها در فرانسه و همان سان كه رسانه ها با آن برخورد می كنند بیانگر آن است كه ما در موضعی طولانی در این باره داریم و معمولا تحریم ها را بی اثر و هزینه بر معرفی می كنیم و موج های بزرگی از انتقادهای صریح در این باره وجود دارد.

وی نوشته است: در سال های دهه 1990 هم مجازات های سختی علیه عراق وجود داشت و آن زمان درباره موثر واقع شدن و همچنین 'اخلاقی بودن' این مجازات ها در مواجهه با مردم همواره پرسش هایی مطرح بود.

همچنین در یك اجلاس سران فرانكوفونی در هانوی (ویتنام) و در اوج جنگ با عراق اعلام شده نباید آنها را مجبور و بلكه باید متقاعد كرد زیرا هیچ وقت ندیده ام كه مجازات ها بتواند باشند اثری مثبت داشته باشند.

سفیر اسبق فرانسه در تهران ادامه داده است: بنا بر این، باید پذیرفت همه از مجازات ها انتقاد دارند و همگی نیز گزینه دیگری را هم در نظر می گیرند. همه در این باره منتقدند، حتی كشورهای كوچك هم همین انتقاد را می كنند و واهمه دارند كه خود نیز هدف تحریم های كشورهای بزرگ تر قرار گیرند.

شاید این كشورهای كوچك مثلا زمانی كه تولید كننده یك ماده اولیه خاصی باشند، بتوانند استقلال عمل داشته باشند، ولی خود این كارهم بی خطر نیست. برای نمونه سال 1973 اتحادیه عرب آمریكا را مورد حملات انتقادی خود قرار داد، زیرا از رژیم اسراییل حمایت می كند و علیه تمامی شركت هایی كه با این رژیم بازرگانی انجام می داد، موضع سختی داشتند. ولی بوبی می دانیم كه آن زمان امورخیلی فراتر از این نرفت.

بنا بر این، هرچه كشورها قدرتمند تر و بزرگ تر باشند، بیشتر تلاش می كنند در این دنیای بزرگ از اختلاف های بین المللی به مجازات ها و تحریم ها متوسل شوند و در این میان، گفتمان های دیپلماتیك می تواند بی اثر شمرده شوند ولی چون از همان ابتدا نیز نمی توان به استفاده از روز متوسل شد و حتی قدرت های بزرگ هم توانایی آن را ندارند كه 20 كشور یا بیشتر وارد جنگ شوند، بنابراین گفت وگوها و دیالوگ موضوعیت می یابد.

نیكولو ادامه داد: از این دیدگاه می توان گفت، آمریكا خود اولین تولید كننده مجازات ها بوده است و باید این را هم دانست كه پس از این كشور فرانسه بویژه در جمهوری پنجم جایگاه دوم در این زمینه را دارد و همواره توسل به مجازات ها در رفتار پاریس مشاهده می شود.

بسیاری از این مجازات ها در زمینه مواد راهبردی و نظامی و در برخی موارد هسته ای بوده است كه مجازات سال 1961 در قبال رژیم اسراییل و قطعنامه همكاری با نیروگاه هسته ای 'دیمونا' نمونه بارزی از آن است. یا در موردی دیگر، سال 1967 'ژنرال دوگل' رییس جمهوری وقت فرانسه، صادرات هواپیماهای 'میراژ' به رژیم اسراییل را ممنوع كرده بود.

فرانسه همچنین سال 1978 پاكستان را مجازات كرد و این كار در باره شیلی هم صورت گرفت ولی این كار از دید دولت جدید سوسیالیست فرانسه چندان دموكراتیك تلقی نشد.

ما در سال 1992 هند را در زمینه مسایل هسته ای تحریم كردیم، زیرا كنترل های عمومی در زمینه اتمی را نمی پذیرفت و بنابر فرانسه تامین مواد مورد نیاز دهلی نو را متوقف كرد. یا پیش از آن در سال 1958 روابط با كشور گینه را قطع كردیم زیرا نمی خواست به جامعه آفریقایی ملحق شود. در سال 1964 تونس را هم مجازات و سال 1980 هم پول های ایران را بلوكه كردیم كه از سوی شاه مخلوع برای سرمایه گذاری در شركت ' اورودیف ' اختصاص یافته بود.

نیكولو ادامه داد: در سال 1983 نیز 43 دیپلمات اتحاد جماهیر شوروی سابق را در پی یك پرونده جاسوسی اخراج كردیم. در سال 1987 روابط دیپلماتیك را با تهران قطع و علیه سفارت ایران اقدام كردیم.

سال 1990 كشور نیوزیلند را تنبیه كردیم كه موفق شده بود رای بازگشت برخی افسران فرانسوی را بدست بیاورد و ما از اهرم مجازات های اقتصادی برای این منظور استفاده و واردات كره این كشور به اروپا را محدود كردیم و بسیار سریع موفق شدیم رضایت لازم را كسب كنیم.

سال 1995 'ژاك شیراك' رییس جمهور راستگرای وقت فرانسه موفق شد موضوع كنترل های گمركی میان فرانسه و بلژیك را كسب كند و در حقیقت این كار برای تنبیه این كشور نبود بلكه به خاطر مجازات هلند بود كه سیاستی منعفلانه در قبال مواد مخدر اتخاذ كرده بود و این كار برای دولت وقت فرانسه هزینه هایی در بر داشت.

سفیر اسبق فرانسه افزود: در كنار این مجازات ها اگر بخواهیم آماری بیابیم برخی موفقیت آمیز بوده كه نمونه بارز آن موضوع نیوزیلند می باشد. باید اضافه كرد كه پاریس نیز به سهم خود قربانی مجازات ها بوده است. در زمان بهره برداری از كانال سوئز ، فرانسه از نفت كشورهای عرب محروم شد یا در زمان جنگ الجزایر در معرض تحریم های شدید كشورهای عربی قرار گرفت، یا از سوی دیگر توسط كشورهای پرو و استرالیا به خاطر انجام آزمایش های اتمسفری بایكوت شد، یا به خاطر آزمایش هایی كه در اراضی ماورائ بحار پلی نزی انجام شد.

همین امر باعث شد كه استرالیا بتواند موافقت ممنوعیت هرگونه آزمایش در اقیانوسیه از سال های 1984 تا 1987 را دریافت و مجازات های اقتصادی را در برابر فرانسه اعمال كند.

نیكولو در بخش دیگری از مقاله خود نوشته است: همچنین به خاطر داریم كه سال 1992 فرانسه توسط چین به دلیل فروش 300 فروند میراژ به تایوان تنبیه شد كه موثر بود و از آن زمان پاریس دیگر به تایپه تسلیحات نفروخت و اخیرا فرانسه توسط تركیه و به خاطر مواضعی در زمینه پرونده نسل كشی ارامنه، مجازات و برخی قرار دادها با انكارا قطع شد كه تركیه برخی موفقیت ها نیز در این زمینه كسب كرد و ما شاهد بودیم كه لحن مواضع فرانسه در این زمینه تغییر كرد،

در این زمینه نیز می توان به تحریم برخی محصولات فرانسه در آمریكا در زمان سیاست های عربی ژنرال دوگل اشاره كرد، یا همین كار در سال 1995 و زمانی كه شیراك تصمیم گرفت آزمایش های هسته ای را از سر گیرد در بسیاری از كشورها رخ داد. در سال 2003 یك مبارزه مردمی وسیع علیه محصولات تولیدی فرانسه آغاز شد و زمانی بود كه پاریس از نقش آفرینی در جنگ علیه عراق خودداری كرد.

با این حال، باید گفت كه تغییرات فراوانی در تاریخ مجازات ها بوجود آمده است. از دهه 90 ما شاهد سقوط بلوك سوسیالیستی بودیم كه دائما وتوی كلاسیك خود را در باره طرح های راهبردی مطرح شورای امنیت، بكار می گرفت. می توان گفت عصر طلایی، بكارگیری مجازات ها علیه عراق بود كه توانستیم موافقت تمامی اعضای شورای امنیت سازمان ملل را بگیریم و كشوری كه حقوق بین المللی را رعایت نمی كرد، مجازات كنیم. ضمن اینكه قبل از آن در باره آفریقایی جنوبی نیز چنین توافقی حاصل شده بود.

سفیر اسبق فرانسه گفت: دومین عامل پذیرش مجازات ها و همچنین كارآمدی آنها، قدرت یافتن سیاست مشترك امنیتی اروپایی بود، زیرا برای نخستین بار موضوع تدابیر مربوط به مجازات ها در معاهده ماستریخت مطرح شد و در معاهده لیسبون نیز دوباره در بخشی كه مربوط به اقدامات خارجی اتحادیه اروپا بود، طرح گشت. زیرا در این معاهده 'عنوان چهارم' به طور خاص به این موضوع اختصاص دارد و 'تصمیمات سختگیرانه' نامیده می شود.

در این زمان مجازات های فراوان دیگری در زمینه حقوق بشر مطرح شد و آشكارا این موضوع در جامعه بین المللی ابراز و تلاش شد از آن برای استقرار حكومت های قانون استفاده شود كه به طور گسترده موجی از این نوع مجازات ها شامل كشورهای آفریقایی شد.

موردی كه در آن مقداری حركت بیشتری انجام و از حد مجازات ها هم فراتر رفت در باره عراق بود تا اینكه این كشور در این باره آگاهی بیشتری بدست بیاورد. لذا به سوی مجازات های هوشمندانه تری حركت كردیم و دارایی ها، حساب های بانكی و منافع شخصی رهبران سیاسی هدف قرار گرفت و تا ممانعت از سفرهای بین المللی آنان پیش رفت كه البته این نوع تحریم ها هیچ وقت متقاعد كننده كامل نبود.

با این وجود، از بررسی تاریخ مجازات ها می توان موفقیت هایی را نیز نتیجه گیری كرد كه باید آنها یادآوری كرد.

تازمانی كه تحریم كننده قوی و تحریم شونده ضعیف است، ضوابط به كار گرفته شده با رویكردهای تحریم كننده ها نزدیك باشند، نظام سیاسی تحریم شونده هم رویكردی پلورالیست داشته باشد یعنی اینكه این نظام به بحث گذارده می شود و در نتیجه موضوع تحریم ها هم وارد بازی دموكراتیك می شود، موفقیت آمیزتر هستند.

در این مورد می توان به سیاست های آمریكا در سال های 1947 در باره هلند زمانی كه مخالف برداشتن استعمار خود از اندونزی بود اشاره كرد. هلندی ها آن زمان پا عقب می كشیدند و آمریكایی ها از این وضع خسته شده بودند و اعلام كردند كه اگر هلند پیش نرود كمك های خود در قالب طرح مارشال را متوقف خواهند كرد. با بكارگیری این سلاح اقتصادی دیدیم كه 15 روز بعد هلندی ها عقب نشستند و به همه آن چیزهایی كه در باره اعطای استقلال به مستعمرات خواسته شده بود، تن در دادند.

نیكولو نوشت: دامنه موفقیت ها به همان میزان كه هدف مشخص تر باشد بیشتر است. وقتی هدف دقیق اعلام شده باشد و مثلا درخواست می شود كه دو گروگان فرانسوی آزاد شوند ، موضوع نیز مهم و درخواست نیز قوی است در این صورت راحت تر می توان كسب رضایت كرد. آنچه در این میان مهم است این است كه یك راه خروجی روشن و برخاسته از تعامل برای موضوع ارائه و به مقابل كشور تحریم شده پیشنهاد شود. در این صورت شانس موفقیت بیشتر است.

وی با اشاره به اقدامات ضدایرانی علیه ایران نوشت كه زمانی كه دیالوگ و اعتراض های ساده موثر واقع نمی شود، میل به جنگ و مخاصمه زیاد می شود و اثر آن تدابیر و تصمیماتی در باره مجازات ها است كه البته در این صورت نیز مجازات ها با خطر تبدیل شدن به یك دام یا 'پیله ابریشمی' مواجه خواهد شد كه در این صورت هیچ كس، نه تحریم كننده و نه مجازات شونده توان خروج از آن را ندارند.

نیكولو ادامه داد: فراتر از مسایل احساسی در باره مجازات هاف این اقدامات فراتر از شرایط بین المللی، همچنان به عنوان یك عامل مهم و تاثیرگذار می توانند عمل كنند. زیرا در نهایت به ایجاد هنجارهایی در روابط دوجانبه به نسبت دیالوگ های انفرادی كه در آن سعی می شود طرف مقابل به رفتن در یك مسیر خاص متقاعد شود منجر می شود.

اروپام**1495**1516