'مقام شهادت اوج بندگی و سیر و سلوك در عالم معنی است و ما خاكیان محجوب چه می دانیم كه این ارتزاق عند رب الشهدا چه است؟' امام خمینی(ره)
هرازگاهی چند از آنانی بنویسیم كه عشق را در مسیر رسیدن به معبود یافتند و این راه را به سبكی بال پرندگان طی كردند. آنان كه روشنی اندیشه پاك شان در دل تاریكی های زمان، مسیر هدایت و سخن شان پاسخ همه سوالات بی جواب است. دفتر پژوهش و بررسی های خبری به منظور پاسداشت مقام شهید با ارائه سلسله گزارشهای یادنامه سخن عشق همراه می شود با عاشقان حقیقی كه معرفت الهی را به حق درك كردند.
و امروز همراه با شهید سید عبدالرضا موسوی
شهید سید عبدالرضا موسوی در روز جمعه 29 فروردین‌ماه 1335 در خانوده‌ای متوسط در شهرستان خرمشهر متولد شد. دوران ابتدایی و متوسطه را در همان شهر به پایان رسانید و به دلیل هوش سرشار و استعداد فراوان همواره دانش‌آموزی ممتاز در كلاس بود.
وی در سن 18 سالگی دیپلم گرفت و پس از قبولی در كنكور دانشگاه تهران در رشته پزشكی ادامه تحصیل داد.
شهید موسوی كه محیط دانشگاه وقت را یك محیط غیراسلامی می‌دانست، تصمیم به ایجاد تشكل هایی در بین بچه‌های جنوب شهر گرفت و بدین ترتیب اولین مرحله از فعالیت سیاسی وی آغاز شد.
پس از مدتی به دانشگاه جندی شاپور اهواز انتقال یافت و به فعالیت سیاسی خود در آنجا ادامه داد. در اواخر سال 1355 به دلیل بی اعتنایی به اخطارهای مكرر از سوی دانشگاه و تهدیدهای آنها، از دانشگاه اخراج شد و به خرمشهر رفت.
با اوج گیری انقلاب اسلامی در كشور، وی در برپایی تظاهرات و درگیری‌های خیابانی در خرمشهر، بسیج مردم، دعوت از سخنرانان مذهبی، برگزاری نمایشگاهای كتاب در مساجد، تكثیر و توزیع نوارها و اعلامیه‌های امام (ره) تلاش های فراوانی از خود نشان داد و با اجاره خانه ای به عنوان خانه تیمی، فعالیت نیمه علنی را آغاز كرد و سپس در جریان حكومت نظامی دستگیر و روانه زندان شد.
همزمان با پیروزی انقلاب اسلامی از زندان آزاد شد. او از خاطرات دوران حبس خود گفته است:'زندان برای انسان مانند آینه است. آنجا دیگر جو، محیط و دیگران نیستند كه تو را به حركت در بیاورند. هر كس كه پایدار بماند، میزان اعتقادش به مكتب روشن می‌شود'.
با آغاز جنگ تحمیلی، شهید سید عبدالرضا موسوی از نخستین روزهای درگیری در مرز تا جنگ تن به تن در خرمشهر حضور داشت و در كنار شهید 'جهان آرا' در بسیج و هدایت رزمندگان نقش فعالی را عهده‌دار بود
بعد از تشكیل سپاه پاسداران انقلاب اسلامی خرمشهر، به عنوان مسئول عملیات مشغول به كار شد و تا آبان‌ماه سال 58 ادامه داشت. سپس برای ادامه تحصیل مجددا به دانشكده پزشكی بازگشت. ولی بنا به ضرورت و نیاز سپاه خرمشهر به فرمانده جدید (پس از رفتن محمد جهان آرا)، وی مجددا به سپاه بازگشت و در سمت فرماندهی به بازسازی سپاه پرداخت و بالاخره پس از هشت ماه تلاش مداوم در سپاه، نوبت به آزادسازی' خرمشهر' رسید.
شهید موسوی در جریان صدور انقلاب اسلامی و انعكاس آن در سطح وسیع جهانی، تلاش بسیاری كرد و سرانجام در روز تولد حضرت علی(ع)، هفدهم اردیبهشت‌ماه 1361، زمانی كه برای سركشی گردان‌های مستقر در منطقه رفته بود،براثر اصابت تركش توپ، شهید و به دیار حق شتافت.
قدرت بالا در سازماندهی نیروها و فعالیت‌ها از ویژگی بازر این شهید بزرگوار محسوب می شد. او در برابر تمامی جریان‌های سیاسی از قاطعیت بالایی برخوردار بود. از برچسب زدن و قضاوت‌های پیش ساخته بسیار رنج می‌كشید و اعتقاد داشت كه در رابطه با ضد انقلاب باید برخورد قاطع و نظامی انجام شود.
فروتنی، بردباری و مدیریت عالی در برخورد با مسائل، صداقت و فداكاری بسیار در كارها و برخورد دلسوزانه با مشكلات، دلاوری و ایثار در میدان جنگ، خستگی ناپذیری و پشتكار فراوان در كارها و خلق و خوی خوش و گیرای از دیگر خصایص اخلاقی شهید سید عبدالرضا موسوی می باشد.
یكی از ویژگی های برجسته شهید سید عبدالرضا موسوی، روحیه شهادت‌جویی و انتظار بود كه همواره در دعاها طلب شهادت می‌كرد و پیوسته تكرار می‌كرد كه 'من قبل از فتح خرمشهر شهید می‌شوم'.
وی می‌گفت: خدایا، خداوندا، روح ما را بی‌تاب شهادت گردان، تا پیام پرطنین شهیدان را دریابیم و از زنجیر اسارتی كه بر خود پیچیده‌ایم آزاد گردیم.'
فرازهایی از وصیت نامه این شهید فرزانه
'... اگر كسی بخواهد برای خدا خود را فدا كند باید برای رهایی مردم اسارت و مرگ خویش را بپذیرد و برای برخورداری محرومان باید محرومیت را بر خویش هموار سازد و در این راه زن و فرزند اویند ...'
'...این جوهره قیام حسین (ع) است، كه انقلاب را تداوم و تكامل می‌بخشد و مستمر می‌دارد و آنچه اصالت دارد همین محتوی وكیفیت است، حفظ این جوهر و جاری ساختن آن در روح و قلب توده‌هاست كه مقدس و متبرك است، پیام حسین (ع) نفی‌سازی با شیطان و مقاومت در مقابل باطل است ...'
اطلاع **1197**1717
گروه اسناد و اطلاع رساني - شهيد سيد عبدالرضا موسوي مشعل داري كه در دفاع از ميهن، مقاومت فراموش ناشدني از خود نشان داد و با اين اعتقاد كه اگر كسي بخواهد براي خدا خود را فدا كند بايد براي رهايي مردم اسارت و مرگ خويش را بپذيرد، ابيات شعر شهادت را به زيبايي سرود.
