پری صابری در 18 بهمن 1311 هجری خورشیدی در كرمان دیده به جهان گشود و از كودكی به شعر و ادبیات علاقه ی خاصی داشت. او دوره ی تحصیلات خویش را تا پایان متوسطه در ایران گذراند و پس از دریافت دیپلم برای ادامه ی تحصیل در رشته سینما و تئاتر راهی پاریس شد.
پری صابری در زمان دانشجویی فیلم كوتاهی درباره ی یكی از رباعیات خیام، حكیم و رباعی سُرای ایران، ساخت كه به عنوان بهترین فیلم دانشجویی 1954میلادی در فرانسه برگزیده شد.
او در یادگیری تئاتر در مكتب «تانیا بالاشوا» همت گماشت و مدتی در اسپانیا به مطالعه و تحقیق پرداخت و در 1324 هجری خورشیدی به ایران بازگشت و به همراه حمید سمندریان گروه تئاتر پاسارگاد را پایه گذاری كرد. فعالیت‌های این گروه كه از تاثیر‌گذارترین و فعال‌ترین گروه‌های تئاتری آن دوره محسوب می شد 10 سال ادامه داشت.
پری صابری در این دوره، آثار ادبی و نمایشی مهمی از كارهای دراماتیك جهان را به روی صحنه برد و نام خود را در هنر تئاتر این مرز و بوم ماندگار كرد. تئاتر «هویج فرنگی» نخستین اثر این هنرمند است كه بر روی صحنه نمایش رفت.
وی درباره ی ادامه ی فعالیت گروه پاسارگاد می‌گوید: پس از گذشت 10 سال كه با سمندریان همكاری داشتم و كارهای بسیار بزرگی از جهان را به همراه هم روی صحنه بردیم تصمیم گرفتم كه از سمندریان جدا شوم چون او می‌خواست همچنان آثار بزرگ جهان را به نمایش بگذارد اما من می‌خواستم به دنبال نمایش تئاتر خاص خود بروم.
كارهای پری صابری چند وجهی است كه این از خصوصیات ممتاز آثار وی به شمار می رود. او افزون بر كارگردانی به بازیگری، ترجمه و طراحی صحنه نیز پرداخته است. وی 10 سال رییس فوق برنامه های دانشگاه تهران بود و در طول این سال ها با پشتكار و تلاش فراوان خویش توانست تالار مولوی را پایه گذاری كند؛ مكانی كه در خود گنجینه ی ماندگاری از اثرهای جاودان این سرزمین كهن را نهان دارد.
این هنرمند بزرگ برای مدتی در خارج از ایران زندگی كرد و در طول این سال‌ها به نگارش نمایش نامه پرداخت و نمایش هایی را نیز بر روی پرده برد كه با استقبال فراوانی روبرو شد.
پس از گذر چند سال پری صابری دگربار به ایران بازگشت. وی در این دوره برای خلق آثارش از متن های كهن و ادبیات كلاسیك ایران الهام گرفت و متن‌های نمایش نامه هایش را بر اساس داستان‌های شاهنامه، عطار، مولوی، اشعار فروغ فرخزاد و سهراب سپهری نگاشت.
نخستین اثر وی به این شیوه، هفت شهر عشق اثر عطار نیشابوری است كه در كاخ سعدآباد اجرا شد. پری صابری پس از این اثر، نمایش های لیلی و مجنون، رستم و اسفندیار، بیژن و منیژه و شمس پرنده را نیز بر روی صحنه برد. شمس پرنده و اسطوره سیاوش 2 نمایشی است كه در تالار یونسكوی پاریس به روی صحنه رفت و با استقبال فراوان مخاطبان روبرو شد.
پری صابری درباره اثرهای خویش می گوید: من از تعزیه الهام می گیرم، كپی نمی كنم و از تعزیه هنگامی استفاده می كنم كه راه بدهد و امكان استفاده از آن باشد. من فكر می كنم تعزیه یكی از كامل ترین شیوه های نمایش است. همه چیز در تعزیه هست، از موسیقی، شعر، حركت، فاصله گذاری، هر چیز كه شما فكر كنید در تعزیه هست. تعزیه تئاتر بسیار كهنی است اما شیوه اش بسیار امروزی (مدرن) است.
این هنرمند بزرگ عرصه ی تئاتر در طول دوره ی فعالیت هنری خویش افتخارهای بسیاری را به دست آورده است كه از آن میان می توان به كسب نشان ابن سینا از سوی سازمان علمی ، فرهنگی و آموزشی ملل متحد (یونسكو) در 1383 هجری خورشیدی، دریافت نشان شوالیه فرانسه در 1383 خورشیدی و دریافت 6 دوره لوح سپاس جشنواره بین المللی فجر اشاره كرد.
برگرفته از :دانشنامه ی زن از كتیبه تا تاریخ
گروه اطلاع رسانی
پژوهش**2002**9131
تهران-ایرنا-هجدهم بهمن سالروز تولد پری صابری كارگردان تئاتر، نمایش‌نامه نویس و نویسنده ایران زمین است؛ بانویی كه با خلق اثرهایی جاودان، از پرچم داران عرصه ی تئاتر كشور شد و با پایه گذاری تالار مولوی توانست نام خویش را در تاریخ هنر این مرز و بوم ماندگار سازد.
