۱۲ آبان ۱۳۹۴، ۹:۵۹
کد خبر: 81823140
T T
۰ نفر

روز دانش‌آموز، روز فراموش شده

۱۲ آبان ۱۳۹۴، ۹:۵۹
کد خبر: 81823140
روز دانش‌آموز، روز فراموش شده

تهران- ايرنا- روزنامه آرمان در صفحه نخست در يادداشتي رويداد 13 آبان را از زواياي مختلف بررسي كرده است.

در اين يادداشت كه در شماره سه شنبه 12 آبان 1394 هجري خورشيدي به قلم مهدي آويني نماينده مجلس ششم، نگاشته شد آمده است: سيزده آبان مثلث سه رويداد مهم تاريخي در كشور است. 1- روز تبعيد حضرت امام(ره) به تركيه در سال 1343. 2- روز سركوب و كشتار دانش‌آموزان در مقابل در دانشگاه تهران در سال 1357. 3-روز برگزاري تجمع و تظاهرات مقابل سفارت سابق آمريكا و واقعه تاريخي تسخير لانه جاسوسي در سال 1358. آنچه از اين سه حادثه بزرگ تاريخي به تدريج رنگ باخته و فراموش شده، روز دانش‌آموز است كه از سال 1357 نامگذاري شد و مي‌توانست تاكنون جايگاه پررنگ‌تر و تاثيرگذارتري داشته باشد.
دانش‌آموزان به عنوان سرمايه عظيم انساني و جوان يك كشور چنان جايگاه و مقام بالايي دارند كه اگر روزي را به نام آنها نامگذاري كنند و براي سال‌هاي جواني آنها دولت‌ها طرح‌ها و برنامه‌هاي علمي و سازنده‌اي تدوين و اجرا نمايند جاي دوري نرفته‌اند. ديروز در كشور كاخ جوانان داشتيم و امروز سازمان ورزش و جوانان؛ اما همه آنها سازمان‌هاي ناكارآمد و بي‌نتيجه بوده و هستند كه هيچ كار مهمي براي طبقه دانش‌آموز و جوانان انجام نداده‌اند. اگر بخواهيم مقام و جايگاه جوانان و دانش‌آموزان را در كشور نشان دهيم و مورد تعظيم و تكريم قرار دهيم بر ما لازم و واجب است كه در طول سال هر روز را به يكي از شئون دانش‌آموزي اختصاص داده و براي آن برنامه‌ريزي علمي و عملي نماييم.
مثلا روز دانش‌آموز مي‌تواند روز بزرگداشت سرمايه ملي انساني باشد يا روز نسل‌هاي آينده يا روز دانش و آموزش يا روز پرورش و تربيت يا روز جوانان و حفاظت از محيط ‌زيست يا روز جوانان و ترافيك يا روز جوانان و بهداشت عمومي يا روز جوانان و خانواده يا روز دانش‌آموز و امور فرهنگ و هنر يا روز دانش‌آموز و اقتصاد يا روز دانش‌آموز و امور شهري و شهرنشيني يا روز جوانان و ازدواج يا روز جوانان و سلامت روح و روان يا روز جوانان و باورهاي سازنده ديني و مذهبي يا روز دانش‌آموز و امدادگري يا روز دانش‌آموز و خدمات اجتماعي يا روز دانش‌آموز و كرسي‌هاي آزاد انديشي يا روز دانش‌آموز و احزاب سياسي يا روز دانش‌آموز و مشاركت در انتخابات يا روز دانش‌آموز و شوراهاي همكاري و همياري يا روز جوانان و احترام به والدين و بزرگان يا روز جوانان و ادب و اخلاق يا روز جوانان و مساله توسعه، تحقيق و پژوهش يا روز جوانان و المپياد و نخبگان يا روز جوانان و ورزش‌هاي حرفه‌اي، بين‌المللي، عمومي و همگاني يا روز دانش‌آموز و شركت در امور خيريه اجتماعي و كمك به طبقات مستمند و ضعيف جامعه و... از مثال‌هاي يادشده چنين مي‌توان نتيجه گرفت كه جامعه جوان و دانش‌آموز به عنوان گنجينه و ثروت ارزشمند هر كشور چقدر مي‌تواند در مسائل مختلف رشد، ترقي و تعالي يك جامعه و يك ملت مفيد و موثر باشد و چقدر دولتمردان و مسئولان در قبال جامعه دانش‌آموزان مسئوليت سنگيني دارند و چقدر در طول سال‌هاي گذشته جايگاه دانش‌آموزان ناديده گرفته شده يا مورد غفلت واقع شده يا به فراموشي سپرده شده است.
به‌طور حتم و مسلم دولتمرداني كه جامعه جوان خود را فراموش كنند در آينده شاهد مسائل و نابساماني‌هايي در بين اين قشر خواهند بود. به طور مثال در جامعه‌اي كه دانش‌آموزان فراموش شوند شاهد جمعيت كثيري از جوانان هستيم كه به جاي رشد و تعالي و عبور از مراحل آموزش و پرورش و رسيدن به حوزه فعاليت‌هاي اجتماعي، اقتصادي، سياسي و فرهنگي، جماعتي شده‌اند ناتوان، ناكارآمد، مايوس، بيكار، دچار خطرات اعتياد، بزهكاري و جرم و جنايت و ضعف‌هاي اخلاقي و ديني و در آخر جمعيت كثير و عظيم ثروت عمومي انساني تبديل به معضلي اجتماعي براي جامعه و ملت مي‌شود.
آيا دولتمردان و مسئولان فرهنگي جامعه مي‌توانند به اين سوال مهم جواب دهند كه چه اقدام اساسي و زيربنايي تاكنون براي جامعه دانش‌آموزي و جوانان انجام داده‌اند و چگونه خواهند توانست در پيشگاه ملت و در برابر تاريخ پاسخگو باشند؟ آيا دانش‌آموزان و جوانان ايران اسلامي امروز پس از گذشت 37سال از انقلاب مي‌توانند نمونه و الگوي جوانان بالنده و افتخارآفرين براي كشورهاي اسلامي و جامعه مترقي جهاني باشند؟ اگر نبود نقش چند نفر از بزرگان فرهنگي جامعه امثال مطهري و شريعتي كه در بالندگي جامعه جوان كشور نقش اساسي و مهمي داشته‌اند بايد گفت تعداد اشخاص حقيقي و حقوقي و دولتي و غيردولتي در تصدي و مسئوليت بالندگي جوانان كه موفق شده‌اند در نيم قرن اخير نقش اساسي و زنده داشته باشند از تعداد انگشتان دست كمتر است و اين جامعه دانش‌آموزي است كه امروز مورد فراموشي كامل قرار گرفته و فقط دولتمردان و بزرگان براي آنها سخنراني مي‌كنند يا به آنها وعده و وعيد مي‌دهند يا در حرف و نه عمل با آنها همدردي مي‌كنند و در بيشتر موارد تقريبا هيچ يك از مشكلات جوانان و دانش‌آموزان را با شجاعت و جسارت حل نكرده‌اند بلكه بيشتر با تظاهر و رياكاري و حرف‌هاي زيبا زدن، جوانان و دانش‌آموزان را فريب مي‌دهند و به همين دليل اگر امروز از هر جواني بپرسيد كه چقدر دولتمردان را در انجام وظيفه در قبال جوانان قبول دارند خواهيد ديد كه جواب اكثر آنها منفي است.
*منبع: روزنامه آرمان
**گروه اطلاع رساني**9368**9131