شاید طبیعی باشد كه افكار عمومی و كشورها با ساخت تسلیحات هسته ای و آزمایش های اتمی كره شمالی قویا مخالفت ورزند، اما كشورها نمی توانند نسبت به ماجراجویی های شش دهه گذشته آمریكا در منطقه شبه جزیره كره بخصوص بر علیه پیونگ یانگ بی توجهی نشان دهند.
تبلیغات رسانه ای و فرافكنی های آمریكا در منطقه به گونه‌ای القاء می شود كه «پیونگ یانگ بزرگترین خطر برای شبه جزیره كره محسوب می شود و این كشور با رها نكردن برنامه ساخت تسلیحات هسته ای و توسعه سامانه های موشكی بالستیك، همچنان یك تهدید خواهد بود.»
این به ظاهر تبلیغات یك روی سكه است اما روی دیگر آن كه همان حضور 28 هزار و 500 نیروی نظامی آمریكایی در منطقه در چند دهه گذشته همراه با پیشرفته ترین سلاحها و جنگ افزارها است، نشان داده نمی شود.
نادیده گرفتن تقاضاهای امنیتی كره شمالی، بی توجهی به مخالفت های این كشور با حضور نظامی گسترده آمریكا در منطقه، وجود نظامیان آمریكایی در مرزهای كره شمالی، نبود یك رژیم دائمی صلح، رزمایش های مشترك كره و آمریكا و وجود چندین پایگاه نظامی این كشور در اطراف شبه جزیره كره و ژاپن همگی دلایل محكمی برای پیونگ یانگ است كه ثابت كند آمریكایی ها آنطور كه نشان می دهند، بی گناه نیستند.
برای كره شمالی كشوری كه 60 سال گذشته را حتی یك روز بدون لمس كردن تهدیدهای نظامی آمریكا سپری نكرده و از تحریم های آن كشور در امان نبوده است، این یك تجربه تلخ است و دیوار بلندی از بی اعتمادی میان دو كشور شكل گرفته است كه هر روز بر ارتفاعش افزوده می شود.
امروز آمریكایی ها با صدای بلند این ندا را سر می دهند كه كره شمالی باید برنامه ساخت و آزمایش تسلیحات هسته ای را رها كند در غیر این صورت شدیدترین تحریم ها در انتظارش خواهد بود؛ اما كسی نیست كه صدای كره شمالی را كه خواستار خروج نظامیان آمریكایی از منطقه است، بشنود.
هیچ مرجع و نهاد بین المللی آزمایش هسته ای - هیدورژنی كره شمالی را در ماه ژانویه سال جاری میلادی صورت گرفت تایید نمی كند و نمی پذیرد اما چرا برخی بر اساس تهدیدهای ساختگی آمریكایی ها باور دارند كه این كشور حق دارد رزمایشی با 315 هزار نیروی نظامی در شبه جزیره كره با پیشرفته ترین تسلیحات نظامی برگزار كند و رسما هم حكومت و رهبر كره شمالی را به واژگونی تهدید نماید.
برنامه های تسلیحات هسته ای یك تهدید است ولو این فعالیت ها از جانب كره شمالی باشد، اما به همان نسبت حضور نظامی قوی آمریكا در منطقه، برگزاری رزمایش های گسترده و پی در پی همراه با بمب افكن ها، ناوهای جنگی و هسته ای هم تهدیدی به مراتب جدی و خطرناك است كه باید برطرف شود.
شاید به همین دلیل است كه چینی ها بتدریج میان خود و معركه شبه جزیره فاصله انداخته و گفته‌اند كه كلید مسائل این منطقه دیگر در دستان پكن نیست و آنها كه به تنش ها دامن زده اند باید راهی برای بازگشت صلح و امنیت به این منطقه هم بیابند.
باید پذیرفت همانطور كه آمریكایی ها برنامه تسلیحات هسته ای كره شمالی را یك تهدید می خوانند، رزمایش ها و حضور نظامی سنگین این كشور در منطقه نیز عین تهدید است و اینك زمان مناسبی است كه جامعه بین الملل نسبت به این حضور از خود واكنش نشان دهد.
سیاست حضور تمار عیار آمریكا در شبه جزیره كره، واكنش های واشنگتن به سیاست های همگرایانه كره شمالی و تحریك گاه و بی گاه همسایگان این كشور به خوبی نشان دهنده آن است كه آمریكا در نظر دارد همواره شعله تنش در شبه جزیره كره را روشن نگاه دارد تا از گذر این حضور ماهی مقصود خود را از آبهای نیلگون اقیانوس آرام بگیرد.
اصرار آمریكا برای حضور در این منطقه تا آنجا پیش رفته كه هر روز بر طبل تنش میان كره شمالی با كشورهای پیرامونی به خصوص كره جنوبی می كوبد و بدون توجه به خواسته كره شمالی و با تحریك كره جنوبی بر حضور خود در منطقه تاكید دارد و همواره با ایجاد رعب و وحشت در دل كشورهای همسایه كره شمالی از جمله كره جنوبی و ژاپن، خطر هسته ای كره شمالی را پیش می كشد.
اگرچه بسیاری از كارشناسان معتقدند كه این كشور با بحران سازی های پی در پی علیه كره شمالی به دنبال اهداف داخلی و جهانی از جمله ایجاد رقابت تسلیحاتی در جهان برای فروش سلاح بویژه به كشورهای شرق آسیاست، اما بسیاری از ناظران سیاسی و نظامی و حتی در درون آمریكا تاكید دارند كه سیاست های آمریكا در مقابل كره شمالی با ناكامی همراه شده است، زیرا هر چه بر فشارهای آمریكا افزوده شود، در مقابل كره شمالی سیاست های مقاومتی را تشدید كرده است.
آساق**1597
پكن - ایرنا - حدود 60 سال است كه كره شمالی زیر بار تهدیدهای نظامی آمریكا و حضور سنگین چكمه پوشان ارتش آن كشور بسر می برد و همچنان وقتی از خطر سقوط حاكمیتی خود گلایه می كند، به ستمگر بودن و تلاش برای ناامن كردن متهم می شود.
