در توصیف شان و مقام معلم همین بس كه آموزگاران بزرگی همچون شهید مرتضی مطهری داریم كه هر لحظه در حال آموختن و آموزش دادن بود، معلمی كه به معنای واقعی درس عشق و زندگی آموخت تا در همیشه روزگار چراغ علم و دانش به واسطه كسب معرفت و دانایی اش و انتشار آن روشن باقی بماند.
آن زمان كه چشم به دنیای دانایی می گشایی اولین كسی كه محور قرار می گیرد همانا آموزگاری است كه قصد دارد دلهره و اضطراب فضای علم و دانش را از تو بگیرد و همه عشق و محبتش را نثارت می كند تا پای در مسیر آموختن بگذاری.
معلم همچون پدر و مادری دلسوز با تو همراه می شود، قدم به قدم، دست های كوچكت را در دستان پرمهرش می فشارد تا بدانی در این مسیر همیشه همراه توست، نگاه مهربانش را در نگاه سراسر مضطرب تو گره می زند تا در آرامش نگاهش غرق شوی، در كنارت می نشیند تا بدانی در راه كسب دانایی هرگز تنهایت نمی گذارد، با نگرانی هایت دلشوره بر روح و جانش می افتد و با شادی هایت و شوق آموختن الف - ب- پ ، خستگی تلاش طاقت فرسایش از بین می رود، در لابلای چین های در هم تنیده پیشانی اش رنج سال ها كوشش و انبوهی از انسانیت، فداكاری، ایثار و هر آنچه خوبی است را نمایان می كند.
معلمی را به درستی شغل انبیا نام نهاده اند، چرا كه او پیام دانستن، خواستن و توانستن را در گوش انسان ها زمزمه می كند تا به این باور برسند كه با تلاش و كوشش و توكل به ذات لایزال الهی كه همانا انسان را آفرید تا شناخته شود، راه آموختن در پیش گیرد و از لحظه لحظه عمر خود برای پرورش افكار خود و چه بسا انتقال هر آنچه از زیبایی های آفرینش درك كرده، استفاده بهینه كند.
در كنار این شمع جمع آفرینش، كودكانی نیز كه پا در ركاب كسب علم گذاشته اند و در ادامه زندگی همیشه خاطرات خوب زندگی خود را از دوران مدرسه و همراهی یك معلم فداكار و مهربان مرور می كنند، معنای دیگری به مساله استاد و شاگردی می دهند.
به واقع كلمات و جملات نمی تواند قدردان زحمات معلمانی باشد كه گاه در كوران سرما و دوری راه اما با عشق به اشاعه معرفت و دانش پای در جاده دانایی می گذارند تا بر قلب و اندیشه كودكانی كه هنوز در ابتدای راه پر پیچ و خم زندگی هستند، نور دانایی بتابند و درس عشق بیاموزند.
چیدن گل های دانایی و كنار هم قرار دادن همه این گل ها تا رسیدن به باغی پر از معرفت، معرفت به خوبی ها، پاكی ها و بخشش آن هم بخششی از جنس تفكر، همه آن چیزی است كه معلم از وجود خویش تقدیم می كند تا جهانی بسازد سرشار از صلح، دوستی و عشق به هم نوع.
چه زیباست یاد و نامش را گرامی داشتن، آن هم در ماهی به زیبایی و طراوت بهشت كه رستاخیز طبیعت و نشانه ای برای انسان های اهل تفكر و تعمق در هستی است، تا در عرصه كسب علم و دانش نیز رستاخیزی شود به وسعت جهان و شاید انسان ها از دگرگونی طبیعت بیاموزند كه كسب معرفت نه برای آزار به انسانی از نوع خود، بلكه برای رشد و بالندگی و غوطه ور شدن در اسرار آفرینش به زندگی و قلب و روح معنا و مفهوم دیگری می بخشد.
باید به احترام او كه همچون شمع جمع آفرینش استوار و پابرجا، هر آنچه را در طبق اخلاص دارد مهربانانه نثار می كند تا انسانی تربیت شود از جنس مهربانی، توانایی، دانایی و تلاش، تمام قد ایستاد و همواره یادش كرد نه در روز و مناسبت خاصی به نام روز و هفته معلم، بلكه همیشه ایام، چرا كه به فرموده حضرت علی (ع)، «هركس كلمه ای به من بیاموزد، مرا بنده خویش كرده است.»
*خبرنگار حوزه آموزش ایرنا
علمی**1883**
اردیبهشت ماه كه از راه می رسد در كنار بوی تازگی و سرسبزی، كلاس درس و معلمی نیز كه همچون شمع به افكار و اندیشه ها روشنایی می بخشد، بار دیگر خاطرات روزهای آموختن را به ذهن می آورد؛ و آموزگاری كه باید به احترامش تمام قد ایستاد.
