پديده ‌اي به نام «بيابان غذايي» در هرمزگان

در اين يادداشت به قلم ساميه طهورنيان آمده است: امروزه درهر شهر، روستا و يا مكان هاي مسكوني تعداد فراواني از سوپرماركت ‌ها و فست فود ها وجود دارد.
اين به طور تقريبي رضايت‌ بخش است كه حتي در دورافتاده‌ ترين روستاها يا شهرك‌ ها سوپر ماركت‌ هايي يافت مي ‌شوند كه انواع كنسرو، نوشيدني‌ هاي صنعتي، انواع و اقسام بيسكويت و تنقلات را دارند. شايد اين در نگاه اول خوب باشد اما ما با پديده جديدي به نام «بيابان غذايي» مواجه هستيم
طبق تعريف USDA بيابان غذايي در واقع به هرگونه دشواري در دسترسي به مواد غذايي تازه بخصوص انواع سبزي‌ ها و ميوه‌ ها گفته مي ‌شود.
اين مساله پيامدهاي خطرناكي چون چاقي، ديابت، لاغري، كوتاه ‌قدي، بيماري ‌هاي گوارشي و يا نبود «امنيت غذايي» براي ساكنان منطقه در پي دارد.
امنيت غذايي طبق تعريف ANA به دسترسي مرتب به وعده‌هاي غذايي سالم و محدود نبودن در انتخاب غذا گفته مي‌شود. متاسفانه با اين تعريف بسياري از شهرك‌ ها، روستاها و مجتمع‌ هاي مسكوني در تعريف بيابان غذايي قرار مي‌ گيرند.
از علت هاي پيدايش بيابان غذايي را مي ‌توان به موارد زير اشاره كرد: موانع اقتصادي، بالا بودن قيمت مواد غذايي تازه، درآمد پايين ساكنان، هزينه بالا، حمل‌ و نقل و فروش مواد غذايي تازه به اين نقاط است.
حتي در كشورهاي پيشرفته نيز چنين مشكلي وجود دارد. بنابر آخرين آمار USDA بيست و 4 ميليون آمريكايي در بيابان غذايي زندگي مي‌ كنند كه به طور عمده مردم سياه‌ پوست و مهاجر هستند.
در بيابان غذايي ساكنان شايد به مواد غذايي دسترسي داشته باشند ولي تا شعاع يك كيلومتري در برخي استانداردها تا 5 كيلومتري آن‌ ها سبزي‌ ها، لبنيات، انواع پروتئين چون گوشت، غلات كامل و آجيل يافت نمي‌شود.
در ايران آمار پراكنده و به‌ روز نشده ‌اي از بيابان غذايي و سوء تغذيه مردم وجود دارد. بعد از استان سيستان و بلوچستان، استان هرمزگان يكي از مكان‌ هايي است كه خيلي از مناطق آن در تعريف بيابان غذايي قرار مي ‌گيرند.
اين مساله خود باعث شيوع كوتاه ‌قدي، كم ‌وزني تا 12.5 درصد شده كه در استاني مانند گيلان زير 0.5 گزارش شده است.
براي مثال حمل ‌و نقل و فروش يك كنسرو تن ماهي با تاريخ نگه داري بالا و هزينه پايين در اين مناطق، بسيار مقرون‌ به ‌صرفه از فروش يك ماهي تازه با نگه داري چند ساعته و قيمت بالا است.
فروش يك نوشابه بسيار مطلوب ‌تر، پرسود تر و راحت تر از تهيه و فروش آب ‌ميوه‌ هاي طبيعي است.
سوء رفتار و سوء تغذيه در كودكان و نوجوانان از طرفي و ضعيف بودن نوزادان از طرف ديگر باعث بالا رفتن آمار مرگ ‌و مير آن‌ها شده است.
در كشورهاي پيشرفته يكي از راهكارها، توزيع غذاهاي تازه به‌ صورت زمان ‌بندي‌ شده در بيابان‌ هاي غذايي هست.
درحال حاضر كشور ايران و از همه بيشتر استان هايي چون بوشهر، سيستان بلوچستان و هرمزگان با خشكسالي و بي آبي شديد روبه رو هستند. در بعضي نقاط حتي به ابتدايي ترين مواد غذايي هم دسترسي ندارند.
چندي پيش مقاله اي منتشر شد كه در آن توضيح مي داد كه برخي از كودكان جازموريان در عمرشان حتي ميوه هم نخورده اند. با اين حال مردم شهرنشين هم با در اختيار داشتن انواع ميوه فروشي و پروتئين فروشي ها به غذاي با كيفيت دسترسي ندارند.
در استان هرمزگان آرد با كيفيت توزيع نمي شود. سبزي ها و ميوه ها با بالاترين سطح سم پاشي كشت مي شوند، قيمت ماهي هاي تازه نسبت به درآمد برخي شهروندان بسيار بالاست و از طرفي آلوده نيز هستند.
هم چنين براي سودآوري و پايين نگه داشتن قيمت توليد كننده هاي مواد غذايي دست به هر كاري مي زنند.
آن‌ها با غربالگري در بين مردم آماري از كمبودهاي موادغذايي منطقه پيدا كرده و در راستاي همان مردم را آموزش داده و يا تشويق به كشاورزي و پرورش دام كرده‌اند.
در واقع مي ‌توان گفت با اين بي ‌تدبيري‌ ها براي صنعت غذا و نحوه ي دسترسي و توزيع به مواد غذايي تازه، استان ‌هاي محروم بيشتر از هر نقطه ايران ضرر خواهند كرد.
بعد از اين بايستي سلامت برخي نقاط استان را با مناطق جنگ زده مقايسه كرد .
7195/ 6048