امام صادق (ع) محور وحدت و عزت

ششمین اختر تابناک امامت و ولایت را بنیانگذار مکتب تشیع و مذهب جعفری نامیده اند؛ امام همامی که نیک خلقی و دانش بالایش توانست در دورانی که فرقه‌های مختلف بر طبل نفاق می‌زدند، جلوی اختلاف‌ها را بگیرد و وحدت را حاکم کند.
نماینده مردم آذربایجان‌غربی در مجلس خبرگان رهبری ضمن تاکید بر نقش امام ششم در اتحاد و عزت امت اسلامی، معتقد است که امام صادق (ع) در حل اختلاف‌های زمان خود بسیار موفق عمل می کرده‌اند؛ اساساً به این دلیل عنوان صادق به ایشان اطلاق شد که وی در مقابل افکار انحرافی نظرهای صحیح و منطبق بر سنت نبی مکرم اسلام را مطرح می کرده اند تا این افکار انحرافی رنگ ببازد.
آیت الله عسگر دیرباز افزود: در آن دوره امام صادق (ع) با برخورداری از توان علمی بسیار قابل توجه، فرصتی پیدا کردند تا به بسط سنت نبوی بپردازد و همین امر در تحکیم وحدت و عزت امت اسلامی نقش ارزنده داشت.
ربیس دانشگاه جامع قم به مقام علمی این امام همام اشاره کرد و گفت: ایشان در دورانی که تحولات حکومتی زیاد بود، موفق شدند تا معارف اسلامی را به طور مبسوط، ضبط و ثبت کرده و به جامعه منتقل کنند.
حجت الاسلام والمسلمین سید مهدی قریشی، نماینده ولی فقیه در آذربایجان غربی و امام جمعه ارومیه هم گفت: امام صادق (ع) فرصت تشکیل دانشگاه و تربیت شاگردان را به دست آورد و به نشر معارف دینی پرداختند؛ در مکتب امام صادق (ع) از همه مذاهب و مکاتب حاضر بودند و امروز همه مسلمانان اعم از شیعه و سنی مدیون ایشان هستند.
پژوهشگر و استاد حوزه و دانشگاه ارومیه‌ای نیز اظهار داشت: ابوحنیفه، مالک بن انس، ابوحاتم، شهرستانی و ابن خلکان از جمله علمای اهل سنت هستند که در مورد امام ششم سخن گفته‌اند.
علی محمدی افزود: چنانکه «نعمان بن ثابت بن زوطی معروف به ابوحنیفه»، پیشوای فرقه حنفی درباره امام ششم اظهارات قابل توجهی دارد و درباره آن حضرت گفته اند: «من فقیه‌تر و داناتر از جعفربن محمد ندیده‌ام و داناترین فرد این امت (اسلامی) است. اسحاق بن راهویه نیز گفته اند: به شافعی گفتم جعفربن محمد در نزد تو چگونه است؟ گفت: مورد اعتماد و اطمینان کامل من است».
امام جعفر صادق (ع) در ۱۷ ربیع الاول سال ۸۳ هجری قمری در مدینه متولد شد و در سال ۱۴۸ هجری قمری به شهادت رسید و در کنار جد و پدرش در بقیع به خاک سپرده شد.

مشهورترین لقب امام ششم «صادق» است و برخی از علمای اهل سنت چون «مالک بن انس و احمدبن حنبل و جاحظ» نیز او را با این لقب نام برده‌اند.
۸۱۳۵/۳۰۷۲