در این گزارش امده است: واشنگتن و متحدانش پس از دو سال تنش مستمر فزاینده ، هم اکنون با بحران های دوگانه در سیاست خود درباره ایران دست و پنجه نرم می کنند. نخستین بحران که برای همه آشکار است، بحران کنونی در خلیج فارس است. دومین بحران که بی هیاهوتر، اما بسیار جدی تر است، اقدام آرام و آهسته ایران درمورد برجام است. در واقع، این دو بحران یکی هستند و مستلزم پاسخی جامع از سوی دولت ترامپ هستند.
تا همین اواخر به نظر می رسید ایران مایل است تا پایان دوره ریاست جمهوری ترامپ منتظر بماند و هجوم تحریم های اقتصادی، از جمله راهبرد ”حداکثر فشار“ آمریکا را پشت سر بگذارد. ایران که احتمال می داد یک رئیس جمهور دموکرات، آمریکا را به توافق هسته ای ایران بازخواهد گرداند، با پایبند ماندن به محدودیت های برجام با وجود خروج سال گذشته آمریکا از این توافق، ناظران را غافلگیر کرد.
تحریم های آمریکا به طور گسترده اعمال شد اما با این حال این سیاست ها تاثیری بر عزم و اراده ایرانی ها نگذاشت و آنها به میز مذاکره بازنگشتند.
بنابراین آمریکا راهبرد حداکثر فشار را دوچندان کرد و اعلام کرد که دیگر برای خرید نفت از ایران برای برخی کشورها معافیت اعمال نمی کند. ایران - ظاهراً با درک اینکه شاید منتظر ماندن برای پایان دوره ریاست جمهوری ترامپ بسیار پرهزینه تر شده است- در پاسخ به این اقدام آمریکا تصمیم گرفت قواعد بازی را تغییر دهد و از دو چیزی که شاید آنها را بهترین منبع اهرم خود در برابر غرب می داند کمک گرفت: برنامه هسته ای خود و تمایلش برای پذیرفتن خطر در منطقه، که فکر می کند بسیار فراتر از تمایل آمریکا است.
هدف اصلی ایران نامشخص است. شاید این کشور در تلاش است پیش از مذاکرات احتمالی اهرمی ایجاد کند، یا شاید به دنبال ترساندن آمریکا برای کاهش تحریم هاست تا بتواند دوباره به رویکرد خود برای منتظر ماندن تا پایان دوره ریاست جمهوری ترامپ بازگردد. مقامات ایران می دانند که سران غرب نگران دو نتیجه در خلیج فارس هستند: تولید یک سلاح هسته ای در ایران، یا جنگ با این کشور. ظاهراً ایران امیدوار است با محتمل جلوه دادن یکی از دو نتیجه یا هر دو، آمریکا و سران اروپا را وادار به تجدیدنظر در سیاست های خود و یافتن راهی برای برون رفت از این بحران فزاینده کند. 9041
نظر شما