قومسیان همزمان با مردم سراسر کشور در سالروز شهادت پنجمین خورشید درخشان هدایت و ولایت، امام محمد باقر(ع) به ماتم و تعزیت نشستند و دل‌های خود را روانه مدینه و آرامگاه آسمانیان زمینی کردند.
دلدادگان و شیفتگان خاندان اهل بیت مصطفی(ص) در این روز با برپایی آیین‌های عزاداری، در سوگ شهادت آن امام فرزانه و بلند نام همام، اشک اندوه و ماتم ریختند.
از دل هر دلباخته و شیدای خاندان نبوت، حسرت و ناله به گوش آسمانیان و افلاکیان می‌رسد.
حرم مطهر امامزاده یحیی(ع) نیز یکپارچه سیاه پوش و برنامه‌های عزاداری در این مکان مقدس برپا شده است.
مردم ولایتمدار سمنان در سوگ شهادت امام پنجم شیعیان بر سر و سینه زده و اشک می ریزند.
امام محمد باقر(ع) پنجمین امام شیعیان، در سوم صفر سال ۵۷ هجری و بنابر روایتی در اول رجب در مدینه دیده به جهان گشود.
پدربزرگوار ایشان امام سجاد(ع)، فرزند امام حسین(ع) و مادر ارجمندشان، فاطمه(س) فرزند امام حسن مجتبی(ع) بود.
کنیه آن امام همام ابوجعفر و دارای القابی چون شاکر، هادی و از همه مهمتر باقر به معنای شکافنده علوم است.
دوران کودکی امام باقر(ع) با حکومت یزید بن معاویه و حادثه خونین کربلا همراه شد، دوران سخت و طاقت فرسایی که با صبر و تحمل آن امام بزرگوار سپری شد.
دوره امامت امام محمد باقر(ع) از سال ۹۵هجری با شهادت پدر ارجمندشان، امام زین العابدین(ع) آغاز شد و بیش از ۱۹سال ادامه داشت، در دوران پربار امامت، ایشان وقایع مهمی را چون انقراض حکومت امویان، برروی کار آمدن عباسیان و شروع مشاجره های سیاسی، شاهد بودند.
امام محمدباقر(ع) در سراسر عمر پربارش در راه نشر علم، معارف دینی، تعلیم حقایق قرآنی و احادیث نبوی گام بر می داشت، ایشان گنجینه با ارزش انوار حکمت و احکام الهی بود، صدها حدیث، روایت و کلمات قصار از امام باقر(ع) به یادگار مانده که در بین ائمه اطهار بی نظیر است.
آن امام همام با افکار و عقاید انحرافی و احادیث جعلی آن دوره به مبارزه علمی پرداخت و مردم را با فرهنگ اصیل و غنی اسلامی آشنا کرد، به گونه ای که می توان گفت در مکتب تربیتی امام باقر(ع) علم و فضیلت به شیوه ای مطلوب به مردم آموخته شد.
امام باقر(ع) علاوه بر علم و دانش، اخلاق و سیره بی نظیری داشت، بسیار مهربان، بردبار و بخشنده بود و هماره به یاری نیازمندان و مستمندان می شتافت، در کنار امامت؛ در فعالیت های اقتصادی و امور کشاورزی حضور گسترده ای داشت و همیشه اطرافیان را به کار و کوشش پند می داد.
امام محمدباقر(ع) که با علم و دانش فراوان خود به مبارزه با کفر و ظلم زمانه پرداخته بود، در هفتم ذیحجه سال ۱۱۴هجری در۵۷سالگی در مدینه توسط هشام بن عبدالملک مسموم شد و به شهادت رسید و پیکر مطهر ایشان در قبرستان بقیع به خاک سپرده شد.
۹۸۹۱/۷۴۰۸
