به گزارش این نشریه، زمانی که «دونالد ترامپ» رئیس جمهوری آمریکا ماه گذشته اعلام کرد که خواهان میانجیگری بین هند و پاکستان بر سر مناقشات کشمیر است، موضوع تازه ای را عنوان نکرد، زیرا روسای جمهوری پیشین آمریکا نیز برای ایفای نقش میانجی در امور جهانی تلاش می کردند.
تنها تفاوت ترامپ با روسای جمهوری پیشین ایالات متحده این بوده که او فقط به شکلی مفتضحانه برای پایان دادن به تنش های چند دهه اخیر میان این دو کشور هسته ای بر سر کشمیر تلاش کرد به گونه ای که یک هفته بعد «نارندرا مودی» نخست وزیر هند علاوه بر اعلام اینکه مذاکره نخواهد کرد، خودمختاری منطقه کشمیر را لغو و تدابیر امنیتی بی سابقه ای را در این منطقه به اجرا گذاشت.
کشمیر پس ازسال ۱۹۴۷ میلادی، میان هند وپاکستان تقسیم شد ولی هر دو کشور مدعی حاکمیت بر کل این منطقه هستند. دو جنگ از سه نبردی که از زمان استقلال میان هند و پاکستان رخ داده، درباره کشمیر بوده است.
پس از آن که دولت هند روز دوشنبه 14 مرداد در تصمیمی، اختیارات ویژه ایالت جامو و کشمیر را لغو کرد، پاکستان این "تصمیم یک جانبه" را به شدت محکوم و آن را "غیرقانونی" خواند.
«ششی تارور» یک مقام ارشد سابق سازمان ملل متحد که اکنون قانونگذار حزب کنگره ملی هند است در توئیتر خود در این باره نوشت: «ترامپ به صورت وقیحانه ای مدعی شد که به درخواست مودی نقش میانجی را میان هند و پاکستان ایفا می کند(هیچ نخست وزیری در هند، به ویژه شخصی چون مودی، هرگز خواستار میانجیگری بین المللی در خصوص موضوع کشمیر نشده است)، واضح است که ترامپ با چنین اظهارات اشتباهی در مورد یکی از پیچیده ترین موضوعات منطقه جنوب آسیا تنها به دنبال جلب حمایت و کمک پاکستان در مورد خروج آمریکا از افغانستان است.»
ترامپ خواهان آن است که نیروهای نظامی کشورش تا پیش از انتخابات ریاست جمهوری در سال ۲۰۲۰ از خاک افغانستان خارج شوند. وی پیش از پیروزی در انتخابات سال ۲۰۱۶ وعده داده بود که ارتش آمریکا را از خاک افغانستان خارج خواهد کرد، در حالی که پس از به قدرت رسیدن با اعزام سربازان بیشتر به این کشور موافقت کرد.
این موضوع به یک الگوی پایدار تبدیل شده است؛ کشورهای دیگر با پی بردن به این موضوع که دولت ترامپ تنها به دنبال دستیابی به منافع خود است و منافع دیگر کشورها برای او اهمیتی ندارد، راهشان را از آمریکا جدا کرده و راه خود را می روند. با مشاهده سیاست های واشنگتن در قبال دیگر کشورها می توان دید که سیاست "آمریکا اول" ترامپ در حال تغییر به سیاست "فقط آمریکا" است.
پس از گذشت دو سال و نیم این سیاست آزاردهنده شده و رفتار دیگر کشورها در سراسر جهان را تغییر داده است؛ کشورها به گونه ای رفتار می کنند که یا ایالات متحده وجود ندارد یا اگر وجود دارد عمدتا به عنوان مانع تلقی می شود.
در هر نقطه ای از جهان که بحرانی به چشم می خورد رد پایی از آمریکا نیز وجود دارد؛ واشنگتن اخیرا در تلاش برای ایجاد پرونده ای علیه ایران است یا تلاش می کند دیگر کشورها را به مبارزه علیه غول فناوری چین، یعنی "هوآوی" دعوت کند.
«حسین حقانی» سفیر سابق پاکستان در آمریکا می گوید: « ترامپ یک رویکرد معاملاتی نسبت به دیگر کشورها و بحران آنها دارد و کوچکترین توجهی به روابط و دشمنی تاریخی آنها ندارد؛ تنها دلیل دیدار ترامپ با نخست وزیر پاکستان دریافت کمک اسلام آباد برای خروج از افغانستان تا انتخابات سال 2020 آمریکا است و کوچکترین توجهی به هند ندارد که این موضوع نخست وزیر هند را خشمگین کرده است به گونه ای که باعث لغو خودمختاری منطقه کشمیر و اجرای تدابیر امنیتی بی‌سابقه‌ای را در این منطقه شد.»
**حرکت آمریکا به سوی تخریب
در سال های اخیر شاهد نقض حقوق بشر توسط آمریکا خارج از قلمرو داخلی این کشور بوده ایم و این کشور نقض حقوق بشر را در مناطق مختلف جهان به نمایش گذاشته است؛ این در حالی است که اقدامات فرامرزی آمریکا در بسیاری از موارد حتی با مبانی حقوق بشری غرب نیز تعارض داشته است.
آمریکا همچنین طی سال‌های اخیر با حمایت های همه جانبه از مخالفان دولت قانونی ونزوئلا، این کشور را با بحران سیاسی و آشوب‌های خیابانی مواجه کرده که در بهمن سال گذشته شدت این نا آرامی‌ها افزایش یافت. آغاز جنگ تجاری با چین که اقتصاد دنیا را با خطر مواجه ساخته است و خروج از توافق هسته ای ایران و اعمال تحریم علیه این کشور نیز از دیگر اقدامات خصمانه آمریکا است.
سیاست های دولت پیشین با توجه به پایبندی این کشور به تهعدات خود، تمایل به محدود سازی تنش های میان کره جنوبی و ژاپن در داخل مرزهای خود است. این درحالی است که زیر سوال بردن ژست های استراتژیک آمریکا توسط ترامپ و غیرقابل پیش بینی بودن وی باعث افزایش احتمال گسترش این تنش ها به خارج از مرزها شده است.
این سیاستی است که ترامپ بدون توجه دقیق به آن در مورد اکثر کشورها اجرا می کند و تنها به دنبال دستیابی به منافع خود است.
نظر شما