به گزارش پایگاه اینترنتی نیواطلس، ناسا در ماموریت سوخت‌گیری روباتیک ۳ (RRM۳) از سه ابزار طراحی شده توسط «بخش پروژه‌های خدمات ماهواره‌ای» استفاده کرد تا عملیات شبیه‌سازی انتقال سوخت‌های کرایوژنیک مانند متان مایع، هیدروژن یا اکسیژن را از یک مخزن به دیگری طراحی کند.
با در دستور کار قرار گرفتن مأموریت‌های فضایی سرنشین‌دار و بدون سرنشین در اعماق فضا و همچنین خدمت رسانی و رساندن سوخت به ماهواره‌ها برای کاهش زباله‌های فضایی، سوخت‌گیری در مدار مورد توجه قرار گرفته است.
در حال حاضر، هر مأموریت فضایی باید تمام سوخت مورد نیاز خود را از زمان پرتاب تا انتهای ماموریت با خود حمل کند. این بدان معنی است که فضاپیما وزن بیشتری پیدا می‌کند و موتورهای پیشران نیز باید به همان نسبت بزرگتر باشند. همچنین مأموریت‌های بازگشت به ماه موسوم به «آرتمیس» (Artemis) که از موشک بزرگتری نسبت به موشک Saturn V استفاده می‌کنند، بسیار گران خواهند شد. این اتفاق باعث می‌شود طول عمر ماموریت‌ها محدود شود، چرا که با اتمام سوخت دیگر عملا فضاپیما قادر به کار نخواهد بود.
راه‌حل این مسئله برای کاهش هزینه‌ها و حجم بار ارسالی، سوخت‌گیری درون مدار است. برای این کار، سوخت‌های کریوژنیک با استفاده از یک سری موشک‌های کوچکتر یا با استخراج عناصر مورد نیاز از ماه یا سیارک‌های مجاور به فضاپیما رسانده می‌شوند. با این حال، سوخت‌گیری در مدار به سادگی پمپاژ سوخت به فضاپیمای مورد نظر نیست و پیچیدگی‌های فراوانی دارد.
ناسا با همکاری شرکت رباتیک کانادایی "دکستر"(Dextre) ربات RRM۳ را از سال ۲۰۱۸ خارج از ایستگاه فضایی بین‌المللی نصب کرده است و با آن نحوه انتقال مایعات کریوژنیک و همچنین نحوه ذخیره آن‌ها برای چندین ماه را مطالعه می‌کند.
به طور کلی این پروژه روی ابزارهای مورد استفاده در نقل و انتقال سوخت متمرکز شده است تا ماموریت‌های آینده فضایی آسان‌تر انجام شود.
نظر شما