حفظ نظام اسلامی بالاترین معروف است

به گزارش روز چهارشنبه روابط عمومی تیپ ۸۳ امام جعفر صادق(ع)، حجت‌الاسلام‌والمسلمین عزت‌الله معتمد در نشست مسئولان دفاتر نهاد نمایندگی ولی‌فقیه و روسای عقیدتی سیاسی یگان‌های نظامی قم افزود: مراقب باشیم امروز خطری که جامعه دینی را تهدید می‌کند، نگاه اباحی گری و بی‌تفاوتی و تفسیر شخصی در خصوص امربه‌معروف و نهی از منکر است .

وی ادامه داد: اهمیت و فهم ضرورت انجام امربه‌معروف و نهی از منکر در حفظ نظام اسلامی به همان میزان است که قیام و حرکت اصلاحی امام حسین‌ (ع) اسلام را نجات داد.

وی اضافه کرد: سند قیام حرکت اصلاحی امام حسین(ع) که سندی مکتوب بوده و در طول تاریخ غیرقابل تحریف از ناحیه بد خواهان و معاندان بوده، بیانگر اهمیت و جایگاه امربه‌معروف و نهی از منکر در حفظ نظام دینی است.

معتمد گفت: به تعبیر سیدالشهدا خروج  آن حضرت برای «اصلاح در امت پیامبر (ص) » بوده و وسیله تحقق این اصلاح و نجات جامعه از افساد، امربه‌معروف و نهی از منکر که همان عمل به سیره الهی پیامبر اعظم (ص) بوده است. پس هدف و غرض قیام سیدالشهدا، اصلاح بوده و شیوه اصلاح هم امربه‌معروف و نهی از منکر است.

وی گفت: نکته دیگر در این سند مکتوب این است که فعل و عمل سیدالشهدا به ما تعلیم می‌دهد که « احتمال تأثیر » و « ایمنی از ضرر » که از شرایط وجوب امربه‌معروف و نهی از منکر شمرده‌شده، مطلق نیست، یعنی علم یا ظن به تأثیر و یا احتمال عقلایی به تأثیر، اطلاق ندارد، چون امربه‌معروف گاهی اثرش حالی و فعلی است و گاهی اثر استقبالی دارد، یعنی در آینده اثرگذار است.

وی افزود: طبق این مبنا که از فعل و عمل سیدالشهدا به دست می‌آید، اگر امربه‌معروف و نهی از منکر اثر حالی نداشته باشد ولی اثر استقبالی داشته باشد، بازهم واجب است. اگر نهی از منکر روی فاعلِ منکر اثر نداشته باشد ولی چنانچه روی دیگران تأثیر داشته باشد در وجوب نهی از منکر کفایت می‌کند و نافی وجوب نیست. چنانچه  امام حسین(ع) علم داشت که نهی از منکر یزید ابن معاویه تأثیر ندارد ولکن امروز حقایق جامعه اسلامی مبین این است که اثر استقبالی بر دیگران داشته و جامعه بشری قیام و امربه‌معروف و نهی از منکر امام را به عدالت و اخلاق و مقابله با ظلم و فساد سوق داده است.

فرمانده تیپ ۸۳ امام جعفر صادق (ع) ادامه داد: نکته دیگر که در اهمیت امربه‌معروف و نهی از منکر باید ملاحظه شود این است که، عمل و فعل امام به ما می‌فهماند که در تزاحم بین « ضرر شخصی » و « ضرر به دین خدا » شرایط و مقتضیات متفاوت است، چون ضرر گاهی ضرر شخصی است و گاهی ضرر به دین است یعنی اصل دین در معرض ضرر و ضربه است.

معتمد گفت: بنابراین اگر ضرر متوجه اصل دین باشد، ضرر شخصی مانع وجوب نهی از منکر نمی‌شود. لذا به بهانه ضرر نمی‌توان سکوت کرد. از منظر عقل و شرع معیار این است که زیان مالی خفیف‌تر از زیان آبرویی است، و زیان آبرویی خفیف‌تر از زیان جانی است، و انسان متدین و عاقل، مال را فدای آبرو می‌کند و آبرو را فدای جان می‌کند و در شرایطی همین انسان، باید مال، آبرو، و جان را فدای دین بکند، چنانچه حسین‌ابن‌علی(ع) چنین کرد.

۱۱۷۵ / ۶۱۳۳/