«رابرت موگابه» رییس جمهوری پیشین زیمبابوه امروز (جمعه) در سن ۹۵ سالگی درگذشت. این سیاستمدار زیمبابوه‌ای که از سال ۱۹۸۷ تا ۲۰۱۷ رئیس جمهوری این کشور و پیش از آن یعنی در سالهای ۱۹۸۰ تا ۱۹۸۷ به عنوان نخست وزیر زیمبابوه بر سر کار بود، از نظر ایدئولوژیک یک ملی‌گرای سوسیالیست آفریقایی به شمار می‌رفت که از سال ۱۹۷۵ اتحادیه ملی آفریقایی ملی زیمبابوه – جبهه میهنی (زانو-پی‌اف) را رهبری کرد.
موگابه در سن ۹۳ سالگی و در ۱۴ نوامبر ۲۰۱۷ توسط ارتش دستگیر تحت بازداشت خانگی قرار گرفت و سرانجام پس از ۳۷ سال حکومت بر زیمبابوه، در ۲۱ نوامبر ۲۰۱۷ (۳۰ آبان ۱۳۹۶) از ریاست جمهوری استعفا کرد.
«امرسون امنانگاگوا»، رئیس‌جمهور زیمبابوه، با تأیید خبر درگذشت موگابه، به ستایش از او پرداخت و نوشت: «با ناراحتی خبر درگذشت بنیانگذار زیمبابوه و رئیس‌جمهور پیشین را اعلام می‌کنم. موگابه یک هوادار سرسخت استقلال آفریقا و نماد آزادی‌خواهی سرزمینش بود».
به گزارش گروه نشریات خبری، بررسی روزنامه‌ها، تارنماها و خبرگزاری‌های داخلی نشان می‌دهد که این رسانه ها با مروری بر زندگینامه موگابه رئیس جمهور و نخست‌وزیر اسبق زیمبابوه از وی با تعابیر متفاوتی یاد کرده اند.
رسانه های اصلاح طلب در این خصوص با قیاس رابرت موگابه و نلسون ماندلا دو رهبر سرشناس آفریقایی نوشتند: هر دو برای استقلال و رهایی از استعمار مبارزه می‌کردند اما پس از موفقیت دو شیوۀ متفاوت و به تعبیر درست‌تر متضاد در پیش گرفتند. موگابه به قدرت چسبید؛ آن هم چه چسبیدنی و هرگز رها نکرد تا او را در سن بالای ۹۰ و ظاهرا محترمانه و در واقع تحقیرآمیز کنار زدند ولی ماندلا پس از یک دوره و در حالی که می‌توانست بماند داوطلبانه کنار رفت و سال‌ها بعد با شکوه از دنیا رفت و در قلب‌ها باقی ماند.
در حالی که رسانه های اصلاح طلب فراز و فرودهای زندگی این سیاستمدار را بررسی کرده و همچنین روابط وی با ایران را مورد توجه قرار داده اند، رسانه های اصولگرا به بازتاب های خبری از درگذشت وی اکتفا کرده اند.
در این میان روزنامه کیهان در واکنش به مرگ موگابه نوشت: سوء مدیریت موگابه در اداره کشور، زیمبابوه را با بحران بی‌سابقه اقتصادی مواجه کرد، کشوری که طی دورانی به «انبار آذوقه آفریقا» معروف بود، با کمبود مواد غذایی مواجه شد و دست نیاز خود را به سوی کمک‌های خارجی دراز می‌کرد البته در این بین نباید تفکرات ضد استکباری موگابه را نادیده گرفت، مخالفت او با فضولی‌های آمریکا در قاره آفریقا باعث شده بود تا این کشور تحت سخت‌ترین رژیم تحریمی از سوی واشنگتن قرار بگیرد.
رسانه‌های اصلاح طلب
عبارت‌های به کار رفته در اخبار و گزارش‌های رسانه‌های نزدیک به جریان اصلاح طلب عبارتند از: جنایات حکومت موگابه نباید مانع از توجه به میراث او به عنوان رهبر مبارزات ضد استعماری شود؛ موگابه همواره از سیاست‌های ایران حمایت می‌کرد. او حتی از حامیان برنامه هسته‌ای ایران بود؛ دولت موگابه همواره با مخالفانش با نهایت خشونت روبه‌رو شد؛ او می‌توانست حکومت داری را از نلسون ماندلا رهبر آفریقای جنوبی فراگیرد که چنین نکرد و تاریخ هیچگاه نام او را در کنار ماندلا نخواهد نوشت؛ با ماندلا هم عصر بود، رهبر استقلال زیمبابوه شد. اما ماندلا کجا و موگابه کجا!؛ موگابه دو سال پیش و در پاییز ۱۳۹۶ از قدرت کنار زده شد و این دو سال آخر را بی‌معشوق سپری کرد، در قدرت نمُرد اما با مرض قدرت مُرد؛ در سالهای آخر حکومت موگابه، زیمبابوه با بحران عمیق اقتصادی و مهاجرت گسترده مردم این کشور به خارج برای کار و کسب درآمد؛ او زیمبابوه را از استقلال تا اضمحلال رهبری کرد.
واکنش های جهانی به مرگ موگابه
- به گزارش ایسنا، در پی درگذشت رابرت موگابه، رئیس‌جمهوری و نخست‌وزیر اسبق زیمبابوه در سن ۹۵، به تازگی آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل پیامی در "تسلیت به دولت و مردم زیمبابوه" منتشر کرد.استفان دوجاریک، سخنگوی دبیرکل این سازمان به "خدمات قابل توجه" موگابه در زمان ریاست بر سازمان‌هایی نظیر "سازمان وحدت آفریقا" و یا "جامعه توسعه جنوب آفریقا" اشاره کرد. این سخنگو همچنین اظهار کرد، موگابه مرتبا در دیدارها و کنفرانس‌های سازمان ملل که در مقر نیویورک برگزار می‌شد، حضور پیدا می‌کرد.او افزود: "سازمان ملل، قویا به حمایت خود از اقدامات زیمبابوه در ارتقای فراگیر ثبات، توسعه پایدار، اداره دموکراتیک کشور و حقوق بشر، ادامه خواهد داد".در همین حال، عفو بین‌الملل معتقد است موگابه -که حدودا چهار دهه رهبری زیمبابوه را برعهده داشت- "لکه‌ای پاک‌نشدنی در سابقه حقوق بشری کشورش بر جای گذاشت". به گفته این گروه حقوق بشری، موگابه در اوایل رهبری خود "دستاوردهای برجسته‌ای" از طریق سرمایه‌گذاری کلان در بهداشت و آموزش داشت، اما بعدها عملکردش افت کرد. اشاره این گروه به آزار و کشتار مخالفان سیاسی در دوران رهبری او بوده است.
- به گزارش فرارو، در نخستین واکنش‌ها به مرگ او، امرسون منانگاگوا، او را یک سیاستمدار حامی وحدت آفریقا توصیف کرد و گفت که رابرت موگابه زندگی خود را وقف آزادی و توانمندسازی مردم خود کرد.
سیریل رامافوزا، رئیس جمهوری آفریقای جنوبی نیز موگابه را به عنوان «رهبری سترگ در مبارزه برای استقلال» ستود و گفت که مبارزات او به آزادی مردم آفریقای جنوبی از نظام آپارتاید کمک کرد.
تندای بیتی، سیاستمدار مخالف در زیمبابوه گفت که «جنایات حکومت موگابه نباید مانع از توجه به میراث او به عنوان رهبر مبارزات ضد استعماری شود.» در لندن، وزارت امور خارجه با صدور بیانیه‌ای ضمن تسلیت به دولت زیمبابوه، گفت که مردم زیمبابوه برای مدتی بسیار طولانی مصیبت حکومت خودکامه موگابه را تحمل کردند.
- به گزارش دنیای اقتصاد به نقل از خبرگزاری فرانسه در توصیف موگابه می خوانیم: «موگابه در دهه ۱۹۷۰ در ابتدا در کسوت یک زندانی سیاسی سابق در کشور رودزیا، زیمبابوه سابق، تحت حاکمیت اقلیت سفیدپوست ظاهر شد، اما پس از به قدرت رسیدن در نزدیک به چهار دهه حکومت، تمام مخالفان سیاسی خود را سرکوب کرد و اقتصاد این کشور را به ویرانی کشاند. در سال ۲۰۱۵، تورم در کشور تحت حاکمیت موگابه به‌جایی رسیده بود که یک اسکناس صد تریلیارد دلاری زیمبابوه حتی نیم دلار آمریکا نیز ارزش نداشت.» در هر حال، این «قهرمان ویرانگر زیمبابوه» در سال ۲۰۱۷ مجبور به ترک قدرت شد. در نوامبر ۲۰۱۷ موگابه تحت فشارهای حاکمان ارتش در ۹۳ سالگی مجبور به استعفا شد. در نامه‌ای منسوب به موگابه که در پارلمان زیمبابوه قرائت شد آمده است: «تصمیم من برای استعفا داوطلبانه بوده و ناشی از نگرانی من نسبت به رفاه مردم زیمبابوه و تمایلم برای اجرای یک انتقال قدرت غیرخشونت‌آمیز و آرام در کشورم بوده است.»
رابطه موگابه با ایران
- شرق در گزارشی می نویسد: سیاستمدار ۹۵سالهای که «روابطی نزدیک و دوستانه با جمهوری اسلامی ایران داشت»؛ این جمله را سخنگوی وزارت خارجه ایران گفته و همین یعنی «رابرت موگابه» از جمله رهبران آفریقایی بود که می‌توان پس از مرگ نسبتش با جمهوری اسلامی را بررسی کرد. کسی که در دوران ریاست‌جمهوری هاشمی‌رفسنجانی و دولت‌های نهم و دهم بارها به ایران سفر کرد و شاید بیش از سران دیگر کشورها به دیدار مقام معظم رهبری رفته است. هر چند در ۳۰ سال حکومت او بر زیمبابوه انتقادات و تحریم‌های زیادی از سوی غرب علیه او و کشورش انجام شد. موگابه اما با آیت‌الله هاشمی‌رفسنجانی رابطه نزدیکی داشت. رابطه او با ایران در دولت اصلاحات ادامه داشت و در دولت‌های نهم و دهم همچون دیگر کشورهای آفریقایی به اوج خود رسید. موگابه البته در مراسم تحلیف حسن روحانی نیز حضور و با او نیز دیدارهایی داشت.
موگابه همواره از سیاست‌های ایران حمایت می‌کرد. او حتی از حامیان برنامه هسته‌ای ایران بود؛ یعنی زمانی که ایران تحت تحریم‌های شدید بین‌المللی قرار داشت. او حتی در دیدار خود با مقام معظم رهبری در سال ۹۱ از «عملکرد غرب در سوریه» انتقاد کرد و خبر ریاست ایران بر جنبش عدم تعهد را «خبر بسیار خوبی» دانست.
مقایسه با ماندلا
- روزنامه شرق در گزارشی از زندگی موگابه نوشت: موگابه رهبری هم‌دوره نلسون ماندلا بود، اما دستاوردهای این دو رهبر تأثیرگذار قاره آفریقا تفاوت‌های قابل توجهی با هم دارد. تفکرات سیاسی موگابه نیز مانند ماندلا در آکادمی «فورت هیر» آفریقای جنوبی شکل گرفت و در ابتدا، او نیز در میان رهبران آزادی‌خواه آفریقا قرار داشت. نلسون ماندلا، رهبر مبارزه با آپارتاید در آفریقای جنوبی، به‌عنوان رئیس‌جمهور از ماه می ۱۹۹۴ تا ژوئن ۱۹۹۹، رهبری انتقال از فرمانروایی اقلیت و آپارتاید را بر عهده داشت و به‌دلیل حمایت از صلح ملی و بین‌المللی، تحسین بین‌المللی را به دست آورد؛ اما موگابه با همان قدرت و نفوذ، راه دیگری را در زیمبابوه پیمود و نزدیک چهار دهه به سرکوب مخالفان و ویرانی اقتصاد کشورش پرداخت.موگابه در جوانی به دلایل سیاسی ۱۰ سال در حبس بود و در این دوران تحصیلات خود در رشته حقوق را ادامه داد. او به‌محض آزادی به گروه‌های شبه‌نظامی پیوست و در سال ۱۹۷۹ یکی از امضاکنندگان موافقت‌نامه «لنکستر هاوس» بود که به جنگ داخلی زیمبابوه پایان داد. در نخستین دهه رهبری موگابه، زیمبابوه و کشاورزان این کشور در رفاه به سر بردند. مرگ‌ومیر و سوءتغذیه در میان کودکان کاهش و متوسط عمر مردم افزایش یافت. زیمبابوه موفق‌ترین نظام آموزشی را در منطقه داشت و هنوز هم در قرن بیست‌ویکم بیشترین تعداد باسواد را در قاره آفریقا دارد؛ اما از سوی دیگر دولت موگابه همواره با مخالفانش با نهایت خشونت روبه‌رو شد. موگابه سران مخالفان را «استعمارگران عصر جدید» توصیف می‌کرد.
- روزنامه اعتماد در یادداشتی با تیتر «می‌توانست ماندلا شود » نوشت: سالهای نخستین سردمداری موگابه، به شادی برای پیروزی و البته مصادره اموال سفیدپوستان انجامید. اوضاع اکثریت سیاهپوست بهبود یافت، مدارس زیادی ایجاد شد ولی ثروت زیمبابوه به جای ساختن کارخانه و کشاورزی صنعتی به عقب رفت. پول به جامعه تزریق شد و مردم به گرفتن کمک و یارانه عادت کردند. اوضاع اقتصادی زیمبابوه به جایی رسید که همان مردم با کمک‌هایی که می‌گرفتند به مخالفت با دولتمردان برخاستند، رابرت موگابه انقلابی باید به نوعی نظام جدید زیمبابوه را حفظ می‌کرد، پس با مخالفانش به تندی و خشونت رفتار کرد. البته جاشوا انکومو نیز سالیانی پیش‌تر برکنار شده و درگذشته بود. نتیجه آن شد که نباید می‌شد، دو سال پیش مردم زیمبابوه تظاهرات برپا کردند و حکومت رابرت موگابه را نخواستند، حتی یاران موگابه نیز بر آن شدند تا با یک کودتای سفید او را برکنار کنند و چنین کردند. مردی که دیروز درگذشت سال‌ها پیش قهرمان زیمبابوه بود. او می‌توانست حکومتداری را از نلسون ماندلا رهبر آفریقای جنوبی فراگیرد که چنین نکرد و تاریخ هیچگاه نام او را در کنار ماندلا نخواهد نوشت.
واکنش کاربران مجازی
- به گزارش ایران آنلاین، رابرت موگابه رئیس جمهور و نخست‌وزیر اسبق زیمبابوه درگذشت و این بهانه‌ای شد که کاربران ایرانی با هشتگ موگابه و رابرت موگابه درباره او و زندگی سیاسی‌اش بنویسند: محمدحسین کریمی‌پور: موگابه ۹۵ ساله در غربت مرد. چریک آزادی بخشی که به دیکتاتوری رقت بار تبدیل شد و دومین اقتصاد شکوفای آفریقا را به فلاکت مطلق کشاند.پدرام سلطانی: موگابه هم مرد. مرد مبارزی که پس از رسیدن به ریاست جمهوری ۴۰ سال بر زیمبابوه حکومت کرد و نامش با تقلب در انتخابات، فساد و نابودی اقتصاد کشورش عجین شد. او زیمبابوه را از استقلال تا اضمحلال رهبری کرد. مجتبی عمادی: سرنوشت موگابه که در ۹۵ سالگی فوت کرد جالب است: با ماندلا هم عصر بود، رهبر استقلال زیمبابوه شد. اما ماندلا کجا و موگابه کجا! تقلب‌های موگابه حتی به اعطای جوایز در تلویزیون هم رسیده بود و از ۱۰ هزار دلار هم نمی‌گذشت. عاقبت بخیر باشیم.
افول تا سقوط
- روزنامه مردم سالاری با تیتر «درگذشت سیاه‌ترین رهبر آفریقا» به مرگ موگابه واکنش داده و می نویسد: در سالهای آخر حکومت موگابه، زیمبابوه با بحران عمیق اقتصادی و مهاجرت گسترده مردم این کشور به خارج برای کار و کسب درآمد و همزمان، کاهش کمک‌های خارجی به خاطر سیاست‌های دولت این کشور مواجه بود. همزمان، رئیس جمهوری با اتکا به امکانات گسترده حزب حاکم و تشکیلاتی امنیتی، فشار بر مخالفان و منتقدان را افزایش می‌داد. با کناره‌گیری اجباری آقای موگابه، امرسون منانگاگوا، معاون رئیس جمهوری که توسط موگابه منزوی شده و به خارج رفته بود سمت ریاست جمهوری را در دست گرفت. تا پیش از آن، گفته می‌شد که رابرت موگابه در نظر داشت شرایطی ایجاد کند که پس از مرگ، همسرش جانشین او شود. یکی از به یادماندنی‌ترین سخنان رابرت موگابه اظهارات او هنگام مبارزات انتخابات ریاست جمهوری بود که نامزد حزب مخالف اعلام داشت که برنده انتخابات شده است. موگابه با متهم کردن رقیب انتخاباتی خود به ارتباط با بریتانیا گفت: «فقط خدا می‌تواند مرا عزل کند، نه بریتانیا و نه حزب نهضت تغییر دموکراتیک.»
- روزنامه ایران نوشت: موگابه در اولین انتخابات کشورش پس از استقلال بر کرسی ریاست جمهوری نشست و تا سال ۲۰۱۷ آن را ترک نکرد. او در طول ۴ دهه حاکمیتش بر زیمبابوه با وجود آنکه وضعیت بهداشتی و تحصیلی کشورش را متحول کرد، نتوانست اقتصاد کشورش را کنترل کند و مردم این کشور در دوره او با رکود اقتصادی و تورمهای بالا دست و پنجه نرم کردند. در نهایت نیز اقتصاد تبدیل به پاشنه آشیل او شد و مردمی که زمانی تصاویر او را روی دست می‌گرفتند و برایش هلهله شادی سر میدادند، زیر پرچم مخالفان و دشمنان وی رفتند و دست به تظاهرات وسیع علیه او زدند. سالهای آخر حکومت موگابه، با خشونتهای حکومت او علیه مخالفانش گذشت. وی در نهایت سال ۲۰۱۷ تحت فشار نظامیان کشورش برای کناره‌گیری قرار گرفت و در نامه‌ای با ابراز نگرانی از وضعیت رفاه مردم، استعفای خود از حکومت را اعلام کرد.
قدرت طلبی موگابه
- مهرداد خدیر در عصر ایران نوشت: «رابرت موگابه، رییس‌جمهوری پیشین زیمبابوه هم درگذشت. او البته دوست داشت در قدرت بمیرد (و به عبارت درست‌تر در واقع دوست نداشت بمیرد و همواره در قدرت باشد) ولی دو سال پیش و در پاییز ۱۳۹۶ از قدرت کنار زده شد و این دو سال آخر را بی‌معشوق سپری کرد. در قدرت نمُرد اما با مرض قدرت مُرد.این سخن از جولیو آندروئوتی، سیاستمدار سرشناس ایتالیایی است که هفت بار نخست‌وزیر این کشور شده است: «قدرت، یک بیماری است. کسی که به آن مبتلا شود، دیگر معالجه نخواهد شد.» و رابرت موگابه به این بیماری به شکل سرطانی و بدخیم آن مبتلا بود.
این جمله هم از سیاستمدار ایتالیایی است: «سخت‌ترین دیکتاتوری که می‌توانی از او بیزار باشی، دیکتاتور درون خودت است.» دو سال پیش این عبارات را به بهانۀ اصرار رابرت موگابه، حاکم وقت زیمبابوه بر ماندن در قدرت نوشتم، در حالی که حزب خود او حکم به برکناری دبیر کل داده و همه انتظار داشتند در نطق تلویزیونی کناره‌گیری خود را اعلام کند اما چنین نکرد تا تحت فشار بسیار سرانجام تن داد. در واقع به اختیار بیرون نرفت منتها چون صاحب عنوان پدر و بنیانگذار زیمبابوه بود، ارتش احترام او را نگاه داشت و به شکل محترمانه در خانه نگاه داشته شد و مایل نبودند تلقی کودتای نظامی درگیرد زیرا حزب خود او کنارش زده بود و ارتش در واقع بیمار چسبیده به قدرت را از معشوق خود جدا ساخت! این اواخر البته اجازه یافت برای درمان به سنگاپور برود. این سفر اما بی‌بازگشت بود. اگر همان دو سال قبل و در نطقی تلویزیونی و قبل آز آن که هیچ راه دیگری پیش روی او نباشد، خبر استعفای خود را اعلام می‌کرد باقی مانده عمر خود را دور از قدرت و سیاست و به استراحت می‌گذراند و شاید دست کم از بخش پایانی مانند دوران قبل از قدرت به نیکی یاد می‌شد اما او به بیماری لاعلاج چسبندگی به قدرت مبتلا بود و آن قدر ماند تا کندندش.
باخت رابرت موگابه از اقتصاد
- علی میرزاخانی، سردبیر «دنیای اقتصاد» در یادداشتی تلگرامی با عنوان «باخت رابرت موگابه از اقتصاد»نوشت: «چگونه می‌توان قیمت هر کیلو گوشت را به ٢٠ میلیارد دلار رساند»؟ این تیتر سرمقاله‌ای است که ۱۱ سال پیش در دنیای اقتصاد (١٠ تیرماه ١٣٨٧) منتشر کردم. در دو سه سال اخیر، بعد از انتشار مطالبی در خصوص فاجعه اقتصادی ونزوئلا، این سؤال مطرح شد که مگر می‌شود در قرن بیست و یکم با این همه انباشت علمی، کشوری در چنین باتلاقی گرفتار شود و مگر کسی نبود هشداری بدهد و از فاجعه جلوگیری کند؟ شاید سؤال نادرست باشد؛ وقتی هشدار گیرنده‌ای نباشد، هشدار دهنده را چه سود؟ عاقبت ونزوئلا برای یک دانشجوی مبتدی اقتصاد هم معلوم بود. در سرمقاله ١٠ تیرماه ١٣٨٧ دنیای اقتصاد، فرمول رساندن هر کیلو گوشت به ٢٠میلیارد دلار یعنی راهکار زیمبابوه‌ای اداره اقتصاد تشریح شده است؛ راهی که ونزوئلا به دقت پیمود تا آزموده را دوباره بیازماید. به یاد دارم وقتی این سرمقاله در تالار گفت و گویی منتشر شد فردی با لحنی تند نوشت: مرد مؤمن خودت می‌گویی زیمبابوه نه کشوری نفت‌خیز! شاید لازم بود کشوری مثل ونزوئلا در مقطعی که دوبرابر ما صادرات نفت داشت آن هم برای جمعیتی ٢٨ میلیونی، گرفتار بلای زیمبابوه شود تا بگوییم بله می‌شود! تجربه معکوس تجربه‌ای است که بارها و بارها در دهه‌های اول قرن بیستم و بعضا در نیمه دوم این قرن به شکست انجامیده است و امید آنکه زیمبابوه آخرین نمونه این شکست در جهان باشد».
- دنیای اقتصاد همچنین در گزارش یک خود با تیتر « از قهرمان تـا ضدقهرمان » نوشت: زیمبابوه (رودزیای سابق) که روزگاری «انبار آذوقه آفریقا» نامیده می‌شد با بی‌کفایتی‌های موگابه به فقیرترین کشور آفریقایی (حتی جهانی) تبدیل شد؛ به‌گونه‌ای‌که نرخ تورم در این کشور به چند میلیون درصد رسید و اسکناس صد تریلیون دلاری حتی نیم دلار هم ارزش نداشت. فساد و سوءمدیریت دولتی در دوران موگابه به بروز بحران اقتصادی منجر شد که وی آن را به وجود زمینداران سفیدپوست نسبت داد. موگابه در واکنش به این بحران، به مصادره اراضی و تقسیم آن عمدتا در میان هواداران خود و بدون توجه به کارآیی آنان پرداخت. بی‌کفایتی این افراد در استفاده از این اراضی باعث شد که زیمبابوه به کمک خارجی وابسته شود. در سالهای آخر حکومت موگابه، زیمبابوه با بحران عمیق اقتصادی و مهاجرت گسترده مردم این کشور به خارج برای کار و کسب درآمد و همزمان، کاهش کمک‌های خارجی به‌خاطر سیاست‌های دولت این کشور مواجه بود.
رسانه‌های اصولگرا
در ادامه به برخی از عبارت‌های به کار رفته در گزارش‌های رسانه‌های نزدیک به جریان اصولگرا اشاره می‌شود:
موگابه در ۳۷ سال زندگی سیاسی و حکومت بر این کشور، از یک چهره میهنی و ضداستعماری به سیاستمداری مستبد و فاسد تبدیل شد؛ سوء مدیریت موگابه در اداره کشور، زیمبابوه را با بحران بی‌سابقه اقتصادی مواجه کرد؛ مخالفت موگابه با فضولی‌های آمریکا در قاره آفریقا باعث شده بود تا این کشور تحت سخت‌ترین رژیم تحریمی از سوی واشنگتن قرار بگیرد.
زندگینامه موگابه
- خبرگزاری فارس نوشت: موگابه در ۲۱ فوریه ۱۹۲۴ در خانواده ای کاتولیک در "کوتاما میشن" در شمال غربی هراره متولد شد.در سن ۱۰سالگی پس از آنکه پدر نجارش خانواده را رها کرد، موگابه جوان روی تحصیلات خود تمرکز کرد و در سن ۱۷ سالگی به عنوان معلم شایسته مدرسه شناخته شد...موگابه در سن ۹۳ سالگی که پیرترین رئیس‌جمهور جهان بود، در ۱۴ نوامبر ۲۰۱۷ توسط ارتش دستگیر و بازداشت خانگی شد و سرانجام پس از ۳۷ سال حکومت بر زیمبابوه، در ۲۱ نوامبر ۲۰۱۷ (۳۰ آبان ۱۳۹۶) از ریاست جمهوری استعفا کرد.
- روزنامه خراسان ذیل عنوان «پایان مبارز جوان و دیکتاتور پیر» نوشت: رابرت موگابه که تا پیش از خلع قدرت به دست نظامیان درسال ۲۰۱۷، تمایل داشت تا آخر عمر رئیس جمهور زیمبابوه باشد، در سن ۹۵ سالگی در بیمارستانی در سنگاپور درگذشت. موگابه در ۳۷ سال زندگی سیاسی و حکومت بر این کشور، از یک چهره میهنی و ضداستعماری به سیاستمداری مستبد و فاسد تبدیل شد که با اعلام خبر استعفای او مردم در خیابان‌های هراره، پایتخت زیمبابوه با بوق زدن و ابراز شادمانی، آن را جشن گرفتند.
واکنش های داخلی
- به گزارش تسنیم، سید عباس موسوی سخنگوی وزارت امور خارجه ایران درگذشت رابرت موگابه رئیس جمهور سابق زیمبابوه را به ملت، دولت و خانواده وی تسلیت گفت. موسوی با اشاره به نقش بی بدیل موگابه به عنوان یک قهرمان ملی در مبارزات استقلال طلبانه و رهایی بخش کشورش از استعمار افزود: موگابه پس از استقلال زیمبابوه نیز قویاً در دفاع از حاکمیت ملی این کشور در برابر مداخلات بیگانگان ایستاد و روابطی نزدیک و دوستانه با جمهوری اسلامی ایران داشت.
سوء مدیریت در دوره زمامداری موگابه
- کیهان در واکنش به مرگ موگابه نوشت: سوء مدیریت موگابه در اداره کشور، زیمبابوه را با بحران بی‌سابقه اقتصادی مواجه کرد، کشوری که طی دورانی به «انبار آذوقه آفریقا» معروف بود، با کمبود مواد غذایی مواجه شد و دست نیاز خود را به سوی کمک‌های خارجی دراز می‌کرد. البته در این بین نباید تفکرات ضد استکباری موگابه را نادیده گرفت، مخالفت او با فضولی‌های آمریکا در قاره آفریقا باعث شده بود تا این کشور تحت سخت‌ترین رژیم تحریمی از سوی واشنگتن قرار بگیرد.
نظر شما