رحیم عبدالکریمی روز پنجشنبه در گفت و گو با خبرنگار ایرنا اظهار کرد: براساس آخرین رکوردها هم‌اکنون در حدود ۳۰ بال میش‌مرغ در ایران وجود دارد که دشت «سووتاو» بوکان یکی از شاخص‌ترین زیستگاه‌های زادآوری این‌گونه است.
وی با بیان اینکه چندین سال است تعداد میش‌مرغ افزایش پیدا نکرده است، افزود: یکی از علت‌های اصلی افزایش نیافتن جمعیت این گونه در کنار عواملی چون تخریب زیستگاه، روند رو به رشد فعالیت‌های کشاورزی و نبود مدیریت جامع مناطق زیستگاهی، بسته بودن جمعیت و به تبع آن چاله ژنتیکی است.
وی در خصوص برنامه عملیاتی برای حفاظت از میش‌مرغ، گفت: این برنامه در سال‌های گذشته توسط اساتید دانشگاه اراک تدوین و توسط سازمان محیط زیست نیز تصویب و جهت اجرا ابلاغ شد که خرید یا اجاره زمین محل زندگی این پرنده، تکثیر مصنوعی و افزایش سطح آگاهی کشاورزان بخشی از این برنامه است که هنوز در مرحله اولیه آن قرار داریم.
وی در مورد آخرین وضعیت طرح خرید اراضی کشاورزی دشت «سووتاو حمامیان» بوکان که آخرین زیستگاه میش مرغ در ایران است، اظهار کرد: سال گذشته جهت خرید این اراضی پنج میلیارد ریال مصوب و ابلاغ شد اما متاسفانه این اعتبارات به دلایلی جذب و هزینه نشد.
سرپرست اداره حفاظت محیط زیست بوکان در خصوص مرکز تحقیقات میش مرغ این شهرستان نیز اضافه کرد: ساختمان این مرکز تحت عنوان ایستگاه مطالعات زیست محیطی ساخته شده اما به علت نبود ردیف اعتباری، در حال حاضر به عنوان محیط‌بانی از آن استفاده می‌شود و کاربری مرکز تحقیقات را ندارد که امید است در دستور کار سازمان حفاظت محیط زیست قرار گیرد.
وی تنها راه نجات این پرنده را جذب اعتبارات ملی و بین‌المللی، اجرای برنامه عملی میش‌مرغ و مشارکت و آگاه‌سازی جوامع محلی عنوان کرد.
چاله ژنتیکی (همخونی) عارضه‌ای است که با توجه به کوچک شدن گله و ازدیاد آمیزش‌های فامیلی به وجود می‌آید؛ بدین معنی که در اثر این عارضه صفات منفی در گله بیشتر بروز کرده و قدرت زنده‌مانی پرنده کاهش پیدا می‌کند.
میش‌مرغ در حال حاضر در لیست سرخ (IUCN) با درجه حفاظتی آسیب‌پذیر قرار دارد و اداره‌کل حفاظت محیط زیست آذربایجان‌غربی چند سالی است که دشت «سووتاو» را به عنوان پناهگاه این پرنده در استان به عنوان منطقه شکار ممنوع اعلام کرده است.
دشت «سووتاو» که در زبان محلی به معنی «دشت سوخته» است به دلیل تراکم کم جمعیت انسانی از یک سو و از سویی دیگر کمبود آب در این منطقه برای زیست و جوجه‌آوری میش‌مرغ بسیار مناسب بوده و بیش از یک دهه است به مستعدترین منطقه و کانون زیست میش‌مرغ کشور تبدیل شده است.
میش‌مرغ (چیرگ) از رده پرندگان راسته درسانان، خانواده هوبره و از جنس Otis است که جزو بزرگترین پرندگان گیاه‌خوار بوده و با جثه بزرگ و بال‌های کشیده و پرتوان، سنگین‌ترین پرنده قادر به پرواز جهان لقب گرفته است.
این پرنده دارای گردن و پاهای کشیده، بال‌ها و منقار پهن و پرهای رنگارنگ است و روی زمین لانه‌سازی می‌کند؛ میش‌مرغ در فصل بهار تخم‌گذاری می‌کند و در هر دوره تخم‌گذاری نیز ۲ تا چهار تخم می‌گذارد؛ پس از ۲۵ تا ۲۷ روز جوجه‌ها به دنیا می‌آیند.
۷۵۱۰/۶۱۸۵/۳۰۷۲
نظر شما