به گزارش روزنامه ایران؛ حجت‌الاسلام علیرضا پناهیان همین چند روز پیش هم در یک سخنرانی با ادبیاتی دور از انتظار و شایسته سخنران یک مراسم مذهبی، مجلس شورای اسلامی و نمایندگان مردم را به بهانه «شفافیت» آماج حمله و تهمت قرار داد. در سخنرانی دیروز هم از تریبون نماز جمعه اطرافیان رئیس جمهوری را متهم به حاشیه‌سازی کرد و گفت: «از نظر مروت و انصاف انتظار داریم رئیس جمهوری محترم اطرافیان خود را نهی از منکر کنند چون اینها آرامش را در جامعه از بین می‌برند. هر وقت از اینها فاصله گرفتیم، باید برای ظهور آماده باشیم.»
این ادعا در حالی است که حسن روحانی روز چهارشنبه در جلسه هیأت دولت تصریح کرده بود: «در شرایطی که دشمن همه فشارهای اقتصادی را به کار گرفته است، نباید برخی از تندروی‌ها و مسیرهای غیردقیق که مردم را آزار می‌دهد در جامعه اجازه بروز پیدا کند، چرا که مردم به اندازه کافی با غصه و سختی مواجه هستند و نباید اجازه داد که براساس بی‌دقتی‌ها غصه جدیدی بر مردم وارد شود. امروز در شرایطی هستیم که باید حرف و ندای مردم را بهتر بشنویم و اگر می‌خواهیم در خیمه‌گاه امام حسین(ع) قرار داشته و روبه‌روی یزید باشیم، وظیفه داریم که مشکلات مردم را برطرف کرده و مردم را تقویت کنیم تا از این پیچ تند عبور کنیم و بی تردید با ایستادگی و مقاومت دشمن را مأیوس خواهیم کرد و همه باید آگاه باشیم که اگر خدای ناکرده دچار اختلاف و دوقطبی شویم، راه برای پیروزی دشمن هموار و آسان خواهد شد.»
جناب پناهیان در جایگاه یک واعظ دینی به نظر می‌رسد ابتدا شایسته است تجدید نظری در ادبیات خود داشته باشد. به هر حال ایشان تریبون‌داری هست که به اعتبار این تریبون و لباسی که بر تن دارد، باید زبانی جذب کننده داشته باشد نه دفع کننده. شاید یادآوری توصیه‌های دینی در این خصوص به آقای پناهیان در حکم زیره به کرمان بردن باشد اما خداوند در آیه ۸۳ سوره بقره می‌فرمایند: «قولوا للناس حسنا» با مردم به زبان خوش سخن بگویید.
در سوره طه هم آمده است: «رب اشرح لی صدری و یسرلی امری واحلل عقدة من لسانی یفقهوا قولی» پروردگارا! سینه‌ام را گشاده کن و کارم را برایم آسان گردان و گره از زبانم بگشای تا سخنان مرا بفهمند. از امیرمومنان هم روایت است که توصیه کرده‌اند: «زبانت را به نیکو سخن گفتن عادت بده تا از ملامت ایمن باشید. به دست آوردن حکمت به زیبا نمودن گفتار و به‌کارگیری نرمی در گفتار و رفتار است.»
با این وصف به نظر نمی‌رسد بیان آقای پناهیان در چند روز گذشته علیه دو نهاد منتخب مستقیم ملت، مصداق این توصیه‌های دینی باشد. بخصوص که یکی در مجلس سوگواری امام حسین (ع) و دیگری در نماز جمعه مطرح شده است. گذشته از این خوب است جناب پناهیان مروری بر مواضع خود داشته باشد که نکند خود نیز مصداق همان دغدغه دوقطبی‌سازی و حاشیه‌سازی شده باشد.
در شرایط فعلی توصیه همه بزرگان بر حفظ وحدت و پرهیز از گفتارها و اعمالی است که از یک طرف اختلافات را برجسته نماید و از سویی دیگر بر ناامیدی مردم دامن بزند. همان که بدخواهان ایران از چند ماه پیش آرزوی آن را در سر داشتند و برای محقق شدن آن روزشمار هم تعیین کرده بودند. این توصیه‌ها البته به نظر می‌رسد کارگر هم افتاده که خواب‌های آشفته بدخواهان تعبیر نشده است. جناب پناهیان دقت کند خدای ناکرده وارد بازی طراحی شده‌ای از جنس اتفاقات دی ماه ۹۶ نشده باشد. در کنه تعریض او به اطرافیان دولت مستقر چه بسا تلاشی خاموش برای ایجاد «این همانی» بین دولت روحانی و دولت محمود احمدی‌نژاد در نسبت مناسبات رئیس دولت با اطرافیان خود باشد. همان که در دولت قبل تعبیر به «جریان انحرافی» شد و امثال آقای پناهیان و همفکران او که از طرفداران اصلی احمدی‌نژاد بودند، برای تبرئه شخص او همه کاسه کوزه‌ها را بر سر اطرافیان رئیس جمهوری و جریان انحرافی شکستند. دولت روحانی و احمدی‌نژاد همچنان که در هیچ حوزه‌ای وجه اشتراک معناداری ندارند، در این موضوع بخصوص اصلاً شباهتی به یکدیگر ندارند.
نظر شما