فوق ستاره پرتغالی باشگاه یوونتوس در این مصاحبه گفت: زمانی که ۱۱ یا ۱۲ ساله بودم، پول نداشتیم و در خوابگاه مشترک باشگاه لیسبون با بازیکنان کوچک تر از خودمان زندگی می کردیم؛ هر سه ماه یک بار می توانستم خانواده ام را ببینم؛ دوران سختی بود؛ خیلی سخت و دور از خانواده.
CR۷ که حالا لقب یکی از ثروتمندترین ورزشکاران جهان را یدک می کشد، ادامه داد: معمولا اواخر شب حول و حوش ساعت ۱۰:۳۰ یا ۱۱ گرسنه می شدیم، یک شعبه همبرگر فروشی (مک دونالد) نزدیکی ورزشگاه قرار داشت و همیشه از در پشتی می رفتیم و در می زدیم: "چیزی از همبرگرها مانده؟" و بعد «ادنا» و ۲ دختر دیگر که آنجا کار می کردند، ما را از گرسنگی نجات می دادند، آنها انسان‌های فوق العاده‌ای بودند؛ آن شعبه مک دونالد تعطیل شد و هرگز دوباره آنها را ندیدم؛ در پرتغال از خیلی‌ها برای پیدا کردن نشانی از آنها سوال کردم اما هیچکس از آنها خبری نداشت.
رونالدو داستان خود را اینطور پایان داد: دوست دارم از طریق این مصاحبه آنها را پیدا کنم و به خانه ام در تورین یا لیسبون دعوت و به شام میهمانشان کنم؛ می خواهم محبتی را که آن روزها به من کردند، جبران کنم، هرگز آن روزهای سخت را فراموش نمی کنم.
نظر شما